© Ben Ward
De afgelopen jaren heeft Counterparts flinke stappen gezet. Met het alom geprezen album Nothing Left to Love uit 2019 en het vorig jaar uitgebrachte A Eulogy for Those Still Here is de band uitgegroeid van een supportact, waarbij ze mocht openen voor namen als Architects en August Burns Red, naar een headliner die zalen stijf kan uitverkopen. Ook vanavond is dit het geval, want terwijl in de grote zaal nog volop tickets beschikbaar waren voor het optreden van SONS, is de club van de Trix al weken uitverkocht. Dat Counterparts de laatste jaren zo gegroeid is, heeft niet enkel te maken met de laatste albums: de groep staat er immers om bekend dat ze iedere zaal waar ze komt aan gort trapt en ontdoet van zijn dak. Gisterenavond bleek dat ook al snel duidelijk toen Counterparts een explosie aan energie op het publiek losliet.
Het Amerikaanse vijftal van Dying Wish mocht de avond op gang trappen. Ondanks het vroege uur kon de band al op heel wat belangstelling rekenen van mensen die allemaal nieuwsgierig waren naar wat de jonge groep te bieden had. In tegenstelling tot de toeschouwers die er vanaf het eerste moment volledig klaar voor waren, was de stem van frontvrouw Emma Boster in het begin verre van klaar, waardoor de diepe grunts zelden gehaald werden. Tijdens de zuivere refreinen liet ze haar waarde horen, maar toen ze daarna de onzuivere coupletten afging, klonk er vaker slechts een uitgeperst zuchtje lucht dan een daadwerkelijke kreet. Jammer, want de overige muzikanten persten vol overgave harde deunen uit hun apparatuur. Pas toen de band met “Torn From Your Silhouette” richting het einde van de set ging, leek de stem van Boster dan toch opgewarmd en aanwezig. Desalniettemin zorgde het geluid al meteen voor de eerste van de vele stagedivers die deze avond de revue zouden passeren. Met de afsluiter “Innate Thirst” kon de volledige band eindelijk zijn ware potentie laten horen, maar we hadden liever gezien dat ze dit de volle dertig minuten deed.
We konden merken dat de sfeer in de zaal nog niet op het niveau was zoals het hoorde, maar gelukkig stond om kwart voor acht de volgende naam op de planning. Paleface Swiss (waarbij de recente toevoeging van het Swiss-gedeelte nog vaak weggelaten wordt) trapte precies volgens de dienstregeling zijn machine in werking. We hadden ook niets anders verwacht van een band die uit een land komt waar ze het maken van horloges als nationaal erfgoed zien. Onder het motto ‘Switzerland’s finest heavy music’ bracht de groep de nodige deathcoreklanken en wist ze ons en de rest van het publiek vanaf het eerste moment volledig mee te krijgen, waardoor er eindelijk sfeer in de club kwam. Paleface slaagde er tijdens “Nail to the Tooth” in om alle spijkers op de kop te slaan en liet ons verwoest achter. Zanger Zelli kreeg zijn grunts, in tegenstelling tot de zangeres van Dying Wish, wel goed hoorbaar en ook de muzikanten slaagden erin om te imponeren.
Dat de band Zwitserse precisie qua tijden er op na houdt, werd tijdens de aanvang al duidelijk. Toch weet ze ook perfect wanneer de eindtijd ingaat, wat bij veel toeschouwers voor gefronste wenkbrauwen zorgde. De muziek van Paleface smaakte naar meer en wanneer de laatste noten van “Best Before: Death” werden ingezet, klonk er uit diverse kelen een ‘we want more’-geluid. Iets waar we ons volledig bij aan kunnen sluiten. Wat ons betreft mag Paleface Swiss zo snel mogelijk terug komen met een avondvullend programma.
Dat concerten met zware gitaren tegenwoordig vol zitten met supportacts, is een ding wat duidelijk is. Ook vanavond was dit het geval als we met Kublai Khan TX naar de derde band van de avond gaan. Vanaf de eerste noten van “The Hammer” zetten de Texanen de toon voor rest van de set, die vol zat met een explosieve en compromisloze sound. De groep wist de energie die Paleface neer had gezet vol te houden en wist ook bijna even veel te imponeren als haar voorganger. De hele zaal was in beweging: er ontstonden moshpits, crowdsurfers werden omhoog getild en mensen zwaaien wild om zich heen, waarbij er soms een verdwaalde vuist op de neus van een buurman of -vrouw terechtkwam. Het hoogtepunt van Kublai Khans optreden was met uitstek de passage van het pas uitgebrachte “Theory of Mind”, waarbij de frontman met een zwaar Texaans accent aankondigde dat er mogelijk meer nieuwe muziek aankomt. Toch hield Kublai Khan bij de rest van de set vast aan het al bekende repertoire, al was dat zeker geen doodzonde. “Boomslang” en “Self-Destruct” konden rekenen op meerdere meeschreeuwende kelen en met het afsluitende “Antpile” stoomde de band het publiek volledig klaar voor Counterparts.
Tijdens de ombouw tussen de optredens werden we getrakteerd op een mix van de grootste K-pophits, een genre dat in fel contrast staat met de rest van de van deze avond. Gelukkig had de dj van dienst na twintig minuten door dat dit misschien niet de beste muziekkeuze was waarna de boxen, tot groot genoegen van de meerderheid van de zaal, maar uitgedraaid werden. Toen na enkele minuten diezelfde speakers weer aangingen wisten we dat het tijd was om ons klaar te maken voor de hoofdact van de avond.
Met nog een kort intermezzo van The 1975 gooide Brendan Murphy zijn strot open en werd de set van Counterparts met “Whispers of Your Death” geopend. Het publiek zette zijn beste beentje voor, waardoor de zaal in een kolkende massa veranderde. De stagedivers vlogen ons om de oren en er ontstonden zeeën van crowdsurfers waarbij zelfs een van de oudste toeschouwers op handen werd gedragen. De muziek was intens, waardoor het emotionele geluid en diepgaande teksten hier en daar in het publiek een gevoelige snaar raakten. De performance tijdens “Wings of Nightmares” gaf ons verre van nachtmerries en “No Servant of Mine” zorgde voor een circlepit met een omtrek die groter was dan de zaal van een gemiddeld poppodium. Toen Murphy zich tijdens een stil moment wendde naar het publiek, merkten we de dankbaarheid in zijn stem en omschreef hij de huidige tour als een van de beste weken in zijn leven. Deze dankbaarheid was duidelijk wederzijds, want zijn woorden werden met luid gejoel ontvangen.
Ondanks dat Counterparts de afgelopen tien jaar vaker van bezetting is veranderd dan Metejoor zijn fans bedankte in zijn introtrack, oogt de groep verenigd en als een goed geoliede machine. De chemie tussen de leden was duidelijk voelbaar tijdens de hele show. Toen de band “Flesh to Fill Your Wounds”, wat ons betreft een van de beste nummers van het laatste album, in gang zette, vlogen de benen nogmaals de lucht in. Het gebrek aan stagebarriers gaf ons het gevoel van een typisch Amerikaans hardcorefeest en gaf het optreden zijn charme; de band werd één met het publiek. Met “A Mass Grave of Saints” als afsluiter en “The Disconnect” als toegift werd de avond waardig afgesloten en kon de groep rekenen op de zoveelste applaus.
Ondanks de wat valse start konden we gisteravond met volle teugen genieten van een authentiek ‘hardegitaren-feestje’, waarbij vooral het optreden van Paleface Swiss er met kop en schouders bovenuit stak. Desalniettemin zorgde iedere groep voor zeeën vol crowdsurfers en hordes aan stagedivers, en lieten ze de clubzaal verwoest achter. De explosie aan energie die ze op het publiek loslieten zal de aankomende tijd nog in de stenen van de Trix blijven hangen.
Counterparts: Facebook / Instagram / Spotify
Kublai Khan TX: Facebook / Instagram / Spotify
Paleface Swiss: Facebook / Instagram / Spotify
Dying Wish: Facebook / Instagram / Spotify
Setlist Counterparts:
Whispers of Your Death
Bound to the Burn
Wings of Nightmares
Monument
No Servant of Mine
Witness
Stranger
Flesh to Fill Your Wounds
Love Me
Unwavering Vow
Your Own Knife
Paradise and Plague
A Mass Grave of Saints
The Disconnect
