Ada Oda, de Brusselse band met Italiaanse invloeden, heeft sinds hun debuut Un Amore Debole, een eigen plek gevonden in de muziekwereld. Hun mix van postpunk en Italiaanse pop wist al snel een publiek te boeien wat resulteerde in een intensieve tourperiode van meer dan 200 shows. Nu brengt de band hun langverwachte tweede album, Pelle d’Oca uit. In een interview met de band kwamen we te weten dat de titel ‘kippenvel’ betekent en het een muzikale reis is die zowel vertrouwd als vernieuwend aanvoelt.
Het album verkent diverse thema’s, van persoonlijke relaties tot angst en dat allemaal verpakt in een energiek jasje. De productie is helder en dynamisch, waardoor elk instrument goed tot zijn recht komt en de emoties van de zang telkens worden versterkt. De balans tussen uptempo en meer introspectieve nummers zorgt voor een meeslepende luisterervaring die zowel boeit als verrast. Terwijl de rauwe energie van de postpunk een basis vormt, worden invloeden uit de popcultuur subtiel verworven om de muziek meer karakter te geven. Denk bijvoorbeeld maar aan de oude Italiaanse meezingers, gecombineerd met de scherpte van moderne punk.
Pelle d’Oca opent furieus met “E questa è la Vita”, een nummer dat Ada Oda’s punkkant volledig in de schijnwerpers zet. De opzwepende ritmes en gitaren geven meteen een stoot energie en de boodschap is even direct als de muziek dat dit het leven is. Het klinkt als een viering van alles wat onvoorspelbaar, rauw en puur is in het leven, door de intensiteit van de instrumenten. De zang voegt daar nog een laag van intensiteit aan toe en zo komt het tweede album van Ada Oda als een wervelwind binnen.
Even later volgt “Sul Palo” dat dan weer een speelsere kant van de band laat horen. De ritmische gitaren en lichte melodie doen denken aan “Sotto La Conchiglia”, waardoor het aanvoelt alsof we terug op een zomers strandfeestje zijn beland ergens in het zuiden van Italië. De zonnige sfeer roept beelden op van een zorgeloze vakantieavond waar je danst tot laat in de nacht. Toch blijft er een zekere urgentie voelbaar tegen het einde, waardoor het nummer een mooie brug vormt tussen de ruigere punk en de meer toegankelijke popnummers zonder dat ze hun eigenheid te verliezen.
Dit contrast maakt de overgang naar “Settembre” des te treffender. Een ballade die een andere, meer introspectieve kant van de band laat horen. Met een warme melodie en melancholische ondertoon wordt een verhaal over liefde en uit elkaar gaan vertelt. Veel mensen zullen de emoties herkennen die komen kijken bij een relatiebreuk, vooral wanneer je een toekomst met die persoon had gepland. Samen met de afsluiter “Ho Amato Tutto”, nog een ballade, vormt het de emotionele momenten van de plaat. Waar het album begint met een wervelwind van energie, eindigt het met een lading vol melancholie. Ada Oda toont hier niet alleen de kracht van hun speelsheid, maar ook hun vermogen om diep te ontroeren in een taal die niet iedereen spreekt maar die emotioneel universeel aanvoelt.
Een album met vele gezichten dus en het laat je bij elke luisterbeurt iets nieuws ontdekken. zo valt op dat veel nummers tegen het einde vaak versnellen, wat ervoor zorgt dat het altijd interessant blijft. Daarmee bewijst Ada Oda dat ze met Pelle d’Oca enkel gegroeid zijn en hun muziek verder hebben verfijnd.
Hoewel de geplande concerten in de AB en Paradiso geannuleerd zijn vanwege het besluit van de band om verdere activiteiten on hold te zetten na het vertrek van zangeres Victoria Barracato, is Pelle d’Oca een krachtig slotstuk van hun gezamenlijke artistieke reis. Ondanks dit onverwachte nieuws zal hun muziek ongetwijfeld blijven leven bij zowel bestaande als nieuwe fans.
Ontdek “Sul Palo”, ons favoriete nummer van Pelle d’Oca, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
