© CPU – Nathan Dobbelaere
Met hun Italiaanse postpunk wist Ada Oda zich in korte tijd op de kaart te zetten. Het debuutalbum werd met veel enthousiasme ontvangen en met een tweede plaat in aantocht leek de toekomst alleen maar veelbelovender. Helaas kwam het onverwachte nieuws dat de band en frontvrouw Victoria hun eigen wegen zouden gaan. De overige bandleden besloten daarop om het project tijdelijk on hold te zetten. Dit interview vond plaats voor die beslissing, op een moment dat de band nog volop droomde over wat zou komen. We spraken met Victoria Barracato, César Laloux en Clément Marion over hun liefde voor het Italiaans en het creatieve proces achter hun tweede album.
Zijn er Italiaanse invloeden in jullie muziek?
Clément Marion: Het is allemaal eerder toeval, maar voor mij voelen Césars nummers zonnig aan. Ze klinken warm en zuiders en dat doet me meteen aan Italië denken. Daarnaast hebben de refreinen iets weg van Italiaanse popsongs, die vaak heel meezingbaar zijn.
Zijn jullie allemaal Italiaans?
Victoria Barracato: Nee, alleen ik ben half-Italiaans. Ik heb er nooit gewoond dus voel me vooral Belgisch. Mijn Italiaans was ook eerder school-Italiaans en toen we voor het eerst in Italië speelden, was ik echt bang dat de Italianen ons zouden oordelen.
Clément Marion: We willen de taal natuurlijk met respect behandelen en uiteindelijk hebben we veel goede feedback gekregen. Voor hen klinkt het exotisch, maar ook als een viering van de taal en cultuur, iets waar César altijd van heeft gehouden.
Hebben jullie als band al uitdagingen en kritiek ondervonden?
Victoria Barracato: Ja, vooral omdat Italiaans niet onze moedertaal is. Ik heb een paar lessen Italiaans gevolgd, waardoor het voor mij iets makkelijker is, maar voor de rest van de band is het soms een grotere uitdaging. Toch blijkt het goed samen te gaan met punkrock en werd het onverwacht goed ontvangen, zowel in België, Frankrijk als Italië.
Clément Marion: Engels is de standaard in rock en pop, dus het voelt logisch om daarin te zingen. Maar door Italiaans te gebruiken, onderscheiden we ons zonder dat het geforceerd klinkt. Mensen herkennen ons meteen als ze een paar maten horen, omdat er simpelweg niet veel Belgische bands zijn die dit doen.
Niemand heeft ons ooit echt verweten dat we niet in het Engels of Frans zingen. Misschien zijn er mensen die dat denken, maar we hebben het nog nooit gehoord. Het enige moment waarop we echt druk voelen, is als we in Italië spelen. De eerste keer dat we daar een soundcheck deden, probeerden we niet eens te doen alsof we vloeiend Italiaans spreken. Dat voelde een beetje spannend, maar uiteindelijk draait het om de muziek.
César Laloux: Natuurlijk, er zijn altijd al mensen met een mening geweest, maar eerlijk gezegd kan het me weinig schelen wat zij vinden.
Wat was de inspiratie voor het nieuwe album?
César Laloux: ‘Pelle d’Oca’ betekent ‘kippenvel’ en voor mij draait het om het contrast tussen de opwinding van touren en de onzekerheid die daarbij komt kijken. De eerste plaat bracht veel mooie momenten met zich mee, maar tegelijk voelde ik ook angst voor alles eigenlijk.
Kippenvel krijg je zowel bij vreugde als bij angst en dat beschrijft precies het gevoel dat door dit album loopt. Het is eigenlijk paradoxaal: je kan ergens intens van genieten, maar toch zit er altijd een zekere nervositeit onder. Veel van de nummers op deze plaat gaan over die angst en dat dubbele gevoel.
Waarom kozen jullie voor “Sotto La Conchiglia” en “Immobile” als eerste singles?
César Laloux: We willen graag verschillende kanten van Ada Oda tonen. “Sotto La Conchiglia” is meer pop, “Immobile” meer punk en de derde single “Settembre” is dan weer een ballad. Zo krijgen mensen een breder beeld van wat we kunnen naast onze bekende punk.
Touren is een groot deel van jullie carrière. Heeft dat invloed gehad op het album?
César Laloux: Net als bij ons eerste album heb ik de nummers zelf thuis geschreven. Daarna werkten Victoria en ik aan de teksten en brachten we ze naar de band. Deze keer hadden we al een paar nummers live gespeeld voordat ze op de plaat kwamen en misschien heeft dat toch invloed gehad. We voelden door al dat touren dat het ook tijd was voor een nieuw album dus ben ik een tijdje thuisgebleven om nieuwe nummers te schrijven. Dat werkt voor mij het best ook, gewoon thuis in bed.
Heeft het succes van het eerste album de manier waarop jullie deze plaat benaderen veranderd?
Victoria Barracato: Ja, bij het eerste album hadden we geen verwachtingen. We maakten gewoon muziek en keken wat ervan kwam. Nu ligt de lat hoger, omdat we weten dat mensen het vorige album goed vonden. Die druk voel je wel, want willen ze juist meer punk of pop? Uiteindelijk kunnen we daar niet te veel bij stilstaan, we moesten ons gevoel volgen en hopen dat het in de smaak valt.
César Laloux: Velen hadden een mening over hoe het nieuwe album moest klinken. ‘Behoud dit van de eerste plaat,’ of ‘probeer meer van dat’. Het is soms moeilijk om bij je eigen visie te blijven zonder te veel te luisteren naar anderen, maar de beste feedback hou je wel in je achterhoofd, want soms is het interessant om te horen wat mensen verwachten.
Clément Marion: Een andere uitdaging was dat we veel onderweg waren en daardoor minder tijd hadden om samen aan de muziek te werken en spelen. Mensen kennen ons vooral van onze liveoptredens en dat kan ook wel een invloed hebben op hoe ze naar het nieuwe album luisteren.
Welke show is jullie het meest bijgebleven?
Clément Marion: Ik denk dat ik wel voor iedereen kan praten, maar onze eerste show in Italië na de release van ons eerste album. We speelden op een festival in Milaan met andere Italiaanse bands en de energie was waanzinnig. Tijdens de soundcheck stonden er al tweehonderd mensen te wachten, sommigen met shirts zelfs. Vanaf de eerste noten ging het publiek los en zongen ze alles mee. Het voelde echt als een wisselwerking: zij gaven ons energie en wij gaven alles terug.
César Laloux: Het is zeker een optreden dat we niet snel zullen vergeten. We speelden met onze back-up drummer en voelden de druk van de verwachtingen. Misschien was niet alles perfect maar het publiek trok zich daar niets van aan. Ze gingen alsnog helemaal mee in de muziek en dat maakt het onvergetelijk.
En nog een laatste vraag, hebben jullie nog een boodschap voor de luisteraars?
Clément Marion: Luister naar het hele album. Als je één nummer niet leuk vindt, ga dan naar het volgende. Misschien is dat iets dat je geweldig zal vinden want doorheen het album zijn er verschillende goede nummer.
César Laloux: Kom ons eens live zien en kom van voor staan, zing en dans, dat brengt ons veel blijheid.
Hoewel alle toekomstige concerten zijn afgelast, blijft de boodschap van Clément Marion iets om in gedachten te houden wanneer je naar het nieuwe album Pelle d’Oca luistert dat op 21 februari uitkomt.
