© CPU – Stijn Verbruggen (archief)
Als vertegenwoordiger van de desertrock werd in 2021 Ramkot uitgeroepen tot een van de winnaars van De Nieuwe Lichting. Twee jaar na die bekroning volgde met In Between Borderlines een piekfijne studioplaat die in de Belgische en Nederlandse rockscene heel goed werd onthaald. Sindsdien zetten de Gentenaren al zalen ver buiten de Benelux in vuur en vlam, met onder andere een show op het Hongaarse Sziget Festival en enkele headlineoptredens in Noorwegen en Tsjechië. Het was echter vorig jaar dat de groep pas echt toonde dat ze ons land langzaamaan ontgroeide: ze wist namelijk sterproducer Alain Johannes te strikken om tweede plaat Rosa tot een goed einde te brengen, en het resultaat mag er zeker zijn. De plaat klonk genuanceerder, gelaagder en dus vooral nog matuurder dan dat eerste album. Dit jaar vertrekt de groep op haar grootste tour tot nu toe, en op dat avontuur mocht natuurlijk een show in de Ancienne Belgique niet ontbreken.
De eer om de avond af te trappen viel te beurt aan de West-Vlaamse industriëlemetalgroep Bloed. Het opwarmen van de AB met een mix van sludge en industrial metal bleek echter een lastige opdracht, aangezien de genres en vooral het doelpubliek van beide bands ver uit elkaar lagen. Toch wisten de West-Vlaamse broers en hun zus te verrassen met een bijzonder sterke set, die uitblonk in consistentie en daadkracht. Nummers als “Broeder” en “Neus” klonken verrassend krachtig voor een band die nog geen drie jaar actief is, en onderstreepten dat dit drietal al lang niet meer als new kid on the block beschouwd mag worden. Een hoogtepunt was de passage van Cis Deman, ex-gitarist van STAKE, tijdens “Druk”, die de set nog wat extra schwung gaf.
Om negen uur stipt betraden de leden van Ramkot het podium op de stem van Jim Morrison: ‘This is the end, beautiful friend’, hoorden we door de speakers weergalmen. Paradoxaal genoeg luidde het net een set in die rock-‘n-roll niet uit de weg zou gaan. Openen deed de groep met het opzwepende “Nowhere To Go”, tevens de openingstrack van de plaat. De snedige riff bleek ideaal om het publiek na een half uurtje pauze opnieuw wakker te schudden, en de uptempo beat van het nummer zorgde alvast voor wat leven in de brouwerij. Vlak daarna hoorden we “Blame It On Yourself”, dat iets weghad van een nummer uit de plaat Rated R van Josh Homme en co. Die specifieke stijl was een rode draad doorheen de show, waardoor we ons tijdelijk in een welbepaalde Californische woestijn achtten.
Toch moeten we erbij zeggen dat, ondanks het hoge niveau waar alle nummers mee op ons afgevuurd werden, het enthousiasme van het publiek doorheen de set vrij gematigd bleef. Vooral op de eerste rijen zagen we steeds wat hoofden op en neer bewegen, maar vaak bleef het ook daarbij. Tot moshpits kwam het nooit, terwijl de show wel in crescendo ging. “Red” stond op plaats drie in de setlist speciaal voor de fans van het eerste uur en kon op een warm applaus rekenen, maar de meesten onder ons leken eerder in alle rust te willen genieten van het concert. Dat bleek nog maar eens tijdens een song als “Zeppelin”, die alles heeft wat een rocknummer moet hebben, en live nog eens wordt uitgebreid door middel van een heuse gitaarsolo waarbij gitarist Tim Leyman de nodige showelementen niet achterwege liet.
Echt ruimte om op adem te komen was er overigens niet. De mannen van Ramkot waren er om te rammen, zoveel was duidelijk. Daarvoor rijgden ze de zwaarste nummers uit hun catalogus in sneltempo aan elkaar, en hoewel de band zelf al aangaf dat er op die laatste plaat wat minder zulke nummers staan dan vroeger het geval was, gaven ze Rosa live net dat tikkeltje meer grit. “I Think I’ve Gone Slowly Insane” bijvoorbeeld, waarbij leadzanger Hannes Cuyvers zijn stembanden aan gort schreeuwde om de boodschap nog wat harder te doen aankomen. Of “Claim To Fame”, waarbij drummer Tom Leyman zijn stokken nog eens aan een stresstest kon onderwerpen en hij de hele zaal toonde hoe hij met slechts enkele rake klappen in staat was om een hele groep op zijn schouders te dragen.
Ramkot is een groep die zich in de eerste plaats kenmerkt door het feit dat twee van zijn leden dezelfde ouders delen. Toch lijkt het alsof ook Hannes Cuyvers inmiddels bij Kerst de kans krijgt om een stukje van de kalkoen af te snijden. Het plezier spatte er gisterenavond vanaf, en de leden deelden steeds welgemeende glimlachen met elkaar uit. Op de nieuwe plaat hoorden we al een passionale groep die goed op elkaar is ingespeeld, maar live kwamen die nummers pas echt tot leven. Met “One More” en “Too Late” lieten de Gentenaren hun set een absoluut hoogtepunt bereiken, om vlak nadien op een rustige noot af te sluiten door middel van het sussende “Rosa”, dat ons net genoeg leidraad gaf om ons van de woestijn terug de bewoonde wereld in te sturen.
Als het nog niet duidelijk was, zeggen we het er graag nog eens bij, maar gisteren zagen we een band die echt plezier had in wat ze deed. Met een gefocust publiek dat de indruk gaf dat het echt wilde luisteren naar wat de ramrockers te vertellen hadden, kreeg Ramkot misschien wel het meest dankbare publiek van zijn hele tour voorgeschoteld. De riffs vuurden raak, de vocals waren scherp en de drums klonken als kanonschoten doorheen de hal. Kortom: Ramkot toverde de Ancienne Belgique om tot een hedendaagse Desert Session waarmee ze Josh Homme eer aandeden.
Setlist:
Nowhere To Go
Blame It On Yourself
Red
Don’t Drop Down
King Of The Harmless
Zeppelin
Hollow
Exactly What You Wanted
Eye To Eye
I Think I’ve Gone Slowly Insane
Calm/Down/Supply/Again
Claim To Fame
One More
Too Late
Rosa