Iedereen heeft wel dat éne thema waarover je niet uitgepraat raakt. De ene kan oeverloos doorbomen over de unieke ritmes in de nummers van Tool, de ander weet je alle lore te vertellen uit het Star Wars universum. Voor Tamara Lindeman van The Weather Station is hét thema dat haar dagelijks bezighoudt de opwarming van de aarde. Begin vorig jaar liet ze haar uitstekende klimaatpamflet Ignorance los op de wereld, al hanteerde ze daar geen megafoon en loze slogans maar een fluwelen stem en meeslepende nummers. En nu levert ze met How Is It That I Should Look At The Stars al een opvolger af, al kan je het beter een zusterplaat noemen.
Zoals vaak leverden haar schrijfsessies veel meer op dan de tien nummers die de plaat uiteindelijk haalden. Lindeman had nog een handvol nummers achter de hand die ze niet op die plaat kwijt kon. Stiller en intiemer dan de rest pasten ze niet in het plaatje dat Lindeman wilde samenstellen. Ze was zelfs niet zeker of ze die nummers wel met de wereld wou delen, maar tegelijkertijd was de kwaliteit en eerlijkheid zo overduidelijk dat de nummers smeekten om vastgelegd te worden. Dus boekte Lindeman zelf een studio en verzamelde ze een stel getalenteerde gastmuzikanten rond zich. Drie dagen later en zonder medeweten van haar label had ze de tien nummers die prijken op How Is It That I Should Look At The Stars ingeblikt.
Was Ignorance een klimaatmanifest, dan is How Is It That I Should Look At The Stars een intiem dagboek vol twijfels en vragen. Weg zijn dus de opzwepende drums en ritmes die van Ignorance zo’n meeslepende plaat maakten. Waar de piano op haar vorige platen slechts af en toe opdook in haar kleurenpalet, eist die op HIITISLATS prominent zijn plekje op in de spotlight. Elk nummer heeft een basis en ruggengraat van zang en piano, maar wordt afwisselend ingekleed met extra blazers, gitaren of zelfs de stem van Ryan Driver die komt meezingen op “To Talk About”. Door die steeds afwisselende bezetting weet Lindeman de nummers interessant te houden en levert ze geen plaat vol gelijkaardige ballades af.
Toch is het voor de nieuwe band rond Lindeman vooral een oefening in terughoudendheid. De bandleden die we horen, mogen dan wel deel uit maken van de Canadese jazzscene in Toronto, Lindeman geeft hen niet echt veel ruimte om helemaal loos te gaan. Op “Marsh” horen we friemelende klarinetten, in “Song” steekt een dwarsfluit schuchter zijn neus aan het venster en een saxofoon begeleidt ons naar de uitgang op “Loving You’. De tegenhanger van Ignorance is zachtaardiger, melancholischer en ook gewoon rustiger.
Door die minimalistische aanpak komt de nadruk bijna volledig te liggen op Lindeman’s teksten en pianomelodiën. En net als op Ignorance neemt Lindeman geen blad voor de mond. In opener “Marsh” ziet ze de toekomst nog donker in en zijn er geen sterren aan het firmament om zich te oriënteren: ‘But all I can see today is black/Like the new moon sky/Like when you close your eyes/Those stars don’t guide you anywhere’ De hemel duikt nog vaker op doorheen de plaat. Lindeman richt steeds haar blik naar boven in de hoop daar alle antwoorden te vinden op haar vragen. Op “Endless Time” vat ze niet alleen de voorbije covidjaren perfect samen (‘it’s only the end / of an endless time’), maar kijkt ze ook bewonderend naar alle kleuren van de ochtend.
‘I am tired of working all night long. Trying to fit this world into a song’, horen we iets verder op “To Talk About”, waarna ze bijna meteen opvolgt met ‘I woke up thinking of a song that I could write/A song to pull the dream up from my night’ in “Song”. Doorheen de plaat verandert ze haar focus van de overweldigende kleurenpracht van de hemel naar haar eigen kleine leventje. Zo probeert een vriend haar te overtuigen om mee te dansen met een nummer op “Sway”. In “Ignorance” breekt iemand (misschien diezelfde vriend) zijn hoofd over welke vogel er nu net op hun hek is geland. Hoezeer onze aarde ook naar de knoppen gaat, ons leven blijft zijn gangetje gaan. En in dat gewone alledaagse leven op een gedoemde planeet vindt Lindeman schoonheid en inspiratie, ook al blijft haar geweten knagen.
Na het protest op Ignorance komt de ontnuchtering. How Is It That I Should Look At The Stars is niet zozeer het tweede deel van Lindeman’s klimaatpamflet, maar zijn tegenpool. Vorig jaar klonk ze nog strijdvaardig en snedig, hier kruipt weemoed en machteloosheid steeds sterker onder de huid. We horen niet echt berusting, maar eerder een manier om verder te gaan met het leven. Want wat doe je als de wereld nog steeds aan sneltreinvaart richting de afgrond rijdt? Genieten van het uitzicht en er het beste van maken. Het is een bittere pil die Lindeman weigert door te slikken: ‘I swear to god, this world will break my heart,’
Website / Facebook / Instagram
