© Daniel Bergeron
Een hiaat van twintig jaar, een nostalgie-minnende platenmaatschappij en een nieuw album waren er nodig om Karate weer aan wal te krijgen in Antwerpen. De driekoppige alt-rockgroep uit Boston, Massachusetts ging in 2005 uit elkaar door gehoorproblemen bij zanger Geoff Farina. Tien jaar aan karakteristiek sterke liveshows hadden de band op de kaart gezet, maar tevens Farina’s trommelvliezen naar de knoppen geholpen. Toen label The Numero Group in 2021 een summiere tour en enkele reissues voorstelde, merkte Karate dat ze nog niet uitgespeeld waren. En nu zijn we hier, en stellen de drie ondertussen grijze Amerikanen hun jongste worp Make It Fit voor in de bar van de Trix, waar hun even grijze fans de afgelopen twintig jaar geduldig hun plaats bezet hebben gehouden.
België mocht beginnen: Delwood is een vierspan uit Luik dat met toetsen, drums en twee bassen filmische stukken maakt die schuren en walsen en vooral heel uitgekiend klinken. De band trekt haar unieke geluid door in alle nummers, maar zet toch heel aparte composities neer, soms als spaghettiwesterns; soms meer Twin Peaks.
Enter Karate. Na twintig jaar sabbat en veertig minuten voorprogramma is de zaal ongeduldig, en loopt iedereen op de toppen van hun tenen: fans be-sst’en elkaar bij het minste geluid, maar ze zorgen er ook voor dat anderen goed het podium kunnen zien. Community care en een zero tolerance-policy voor babbelaars – we like.
Het geluid klinkt meteen kristalhelder en de band lijkt er zin in te hebben – geen middelmatige performances bij Karate. Ze sprokkelden in hun bloeiperiode vanaf eind jaren ‘90 met die kwaliteiten dan ook een loyale fanbase bij elkaar. Het pikante “Gasoline” toont al vroeg in de set hoe dat dan precies ging. Op de dreunende tonen van ‘hey, su-gar’ dramde iedereen zowel akkoorden als woorden mee. Denderende doch detailrijke drums, een standvastige baslijn en scherp gitaarwerk – de ingrediënten van een Karatesong zijn simpel, maar zo slim op elkaar ingespeeld.
Karate een dreunband noemen zou enkel afbreuk doen aan de minutieuze composities – zo kristalhelder uitgewerkt – die samen met de vertellende zang van Farina bijna kortverhalen worden. Het prachtige “Small Fires” (Unsolved, 2000) en “Water” (van voorlaatste album Pockets, 2005) zijn voorbeelden bij uitstek van die kleine vertelsels. Ja, de band gaat prat op details. Als de versterker het halverwege de show plots begeeft, is dat dan ook een groot probleem dat niet door de eerste beste andere versterker opgelost kan worden. Farina excuseert zich zo’n zes keer voor de vijf minuten aan gepruts die de band nodig heeft om weer geluid uit hun gitaar te krijgen. Weer toont het publiek zich gedienstig: ‘its okay, take your time’; ‘just play it unplugged, we’ll like it anyway’.
Nieuwe plaat Make It Fit blijkt tevens alles behalve een middelmatig exploot te zijn om de motor weer aan te zwengelen. Twintig jaar geleden waren de tonen van Karate ook al scherper afgelijnd dan die van de meeste van hun collega’s binnen hetzelfde genre, en da’s nu niet anders. “Around The Dial” en “Rattle the Pipes” zijn prachtig groovy dankzij de baslijnen van Jeff Goddard; “Fall to Grace” heeft diezelfde bas maar ook de weemoedige zang van Farina. Alle kwaliteiten van die nieuwe plaat ten spijt, is het toch klassieker “Sever” die met de pluimen gaat lopen. Farina declameert zijn teksten, Goddard en Gavin McCarthy hebben zweetparels op hun voorhoofd terwijl ze respectievelijk hun bas en drumstel aan diggelen spelen.
“Silence, Sound” is een van de mooiste liedjes die de band nìèt speelde. Die titel is echter een rake samenvatting van wat Karate zo krachtig maakt: ze weten hun welgemikte stiltes zo goed neer te leggen en hun geluid zo naar de keel te doen grijpen. Karate is een band die speelt volgens het boekje: juist is juist, slordigheden zijn uit den boze en Farina neemt z’n gitaar enkel terug ter hand wanneer de nieuwe amp de oude evenaart. Hun precisie doet echter nooit afbreuk aan het gevoel dat ze neerzetten. Door af te sluiten met het grootse “This Day Next Year” is het toch vooral dat gevoel dat we mee de nacht in nemen. Karate versierde de Trix met precieze, kundigheid en emotie – ook al waren alle aanwezigen al lang overstag. Wij hopen dat we niet weder twee decennia moeten wachten om de drie karateka’s en hun sterke setlist terug aan het werk te zien.
