© CPU – Peter Verstraeten (archief)
The Chats is een band die sinds de doorbraak jaarlijks naar België komt. Nadat ze deze zomer op Sjock Festival speelde, was nu de grote zaal van de Ancienne Belgique aan de beurt. Nieuwe muziek is er al sinds 2022 niet meer en dus blijft de groep teren op de klassiekers uit de catalogus. Daardoor bleef het bordje uitverkocht ook achterwege, maar aan energie en intensiteit boetten de Australiërs gelukkig niet in. In minder dan een uur ramde het drietal er 26 nummers door en ook de zaal zelf zal wat opknapwerken nodig hebben na de orkaan die The Chats over Brussel liet razen.
Al sinds 2007 is Straight Arrows bezig om zijn carrière in gang te laten schieten, maar als opener van The Chats mocht de band toch al eens proeven hoe het zou zijn om een groter publiek te bereiken. De band nam de kans met beide handen aan en bracht een snedige garagerockset vol overgave en power. De frontman smeet zich als een bezetene en bij iedere gitaarsolo of krachtige riff was ook zijn lichaam een voorwerp dat hij opvallend naar voor bracht. Hierdoor was het halfuurtje van de groep er eentje vol leuke rammelrockliedjes waarbij geen enkele song eigenlijk verveelde en het tempo vooral hoog lag, met de nodige distortion op de vocals. Leuke garagerock volgens het boekje, maar wel met overgave gebracht.
De vorige keer dat The Prize in België speelde, deed het dat ook als voorprogramma. Toen wel van The Murlocs, eveneens in de Ancienne Belgique. Dat was nog een verkleinde versie van de zaal, nu mochten de leden eens proeven van het grote werk. Het publiek was alvast goed opgewarmd om het vijftal met open armen te ontvangen. De groep liet er geen gras over groeien en zwierde de ene riff na de andere om de oren, om met leuke samenzang voor een aanstekelijke sfeer te zorgen. Nadine Muller zorgde als zangeres en drummer vooral voor de meeste intensiteit, maar ook de gitaristen deden hun duit in het zakje als ze hun melodieën in elkaar lieten overgaan. Het was uiteindelijk het publiek dat het meest overtuigd werd door de set, want de eerste moshpits en energieke sprongen waren op het eind al een feit. The Prize kon dus zeker meer dan bekoren, vooral doordat het zijn muziek als een mix tussen powerpop en punk op de meest toegankelijke, maar nog steeds furieuze manier kon brengen.
Het is nog steeds verrassend hoe de sound van The Chats toch blijft evolueren. Op zich maakt de band maar simpele punkliedjes, maar live krijgen de songs toch extra body waardoor ze net iets smeriger en intenser binnenkomen. Zo ook “Nambored”. Het nummer begon eerst redelijk traag, waarna de gitaren volledig in overdrive gingen en het publiek dat beantwoordde met al even veel overdrive. Dat de zaal er klaar voor was, kon je al merken nog voor de band het podium betrad aan de hand van een heuse bekerregen die enkele minuten aanhield om het ongeduld te stillen. Waar de oudere songs op plaat redelijk robuust klinken, is het live allemaal wat vettiger, en dat straalde zich ook snel af op de zaal. The Chats had namelijk slechts enkele snelle noten nodig om de volledige AB om te toveren in een kolkende massa waarbij geen energie verloren zou gaan.
Voor je het wist waren we vijftien minuten ver en had de band al tien nummers gespeeld. The Chats wond er dus geen doekjes om en wilde de intensiteit van zijn muziek te allen tijde behouden. Toch werd er meer gepraat dan doorgaans tijdens een show. Zo mocht de zaal de kijkers op YouTube uitjouwen, wat toch de eerste publieksparticipatie was die we ooit zagen bij een The Chats-show. Verder werden de clichés van een punkshow niet bovengehaald en werd er gewoon gespeeld, wat resulteerde in een knaller van een show. Het tempo bleef hoog liggen, de vocals van Eamon waren zoals steeds agressief en de gitaarsolo’s van Josh Hardy liggen nog steeds heerlijk in het gehoor.
The Chats is een band waar je op kan bouwen, maar het viel wel op dat er bepaalde songs toch met net iets meer enthousiasme werden onthaald dan andere. Zo was “6L GTR” al kort in de set een klein hoogtepuntje waarbij de zaal de longen uit zijn lijf schreeuwde, maar ook “Panic Attack” en “Drunk n Disorderly” zijn songs die nagenoeg iedereen kende. Waar het begin van de set zich ontplooide als een Formule 1-wagen, was het einde al even snel als Max Verstappen.
De band had namelijk al zijn ‘hits’ opgespaard voor het einde. Niet dat het daarvoor rustiger was, maar toen was het gewoon knallen. Vanaf “The Price of Smokes” was het rammen en brullen, een inspanning die niet te onderschatten valt. Toch leek het publiek dit zonder moeite te kunnen doen en zeker bij “Smoko” ging de volledige AB op de knieën. Voor je het wist waren er 45 minuten voorbij en vertelde The Chats dat het nog een tweetal nummers zou spelen. De punky cover van Kiss’ “Rock and Roll All Nite” blijft eentje die altijd heerlijk blijft binnenkomen en natuurlijk konden er bij “Pub Feed” nog een laatste keer blauwe plekken worden uitgedeeld. Op die manier speelde The Chats een furieuze en snelle set waarbij het nu ook de Ancienne Belgique als verovering op het conto mag schrijven.
Setlist:
Nambored
Billy Backwash’s Day
Dead on Site
6L GTR
Ross River
Emperor of the Beach
Out on the Street
Stinker
Drunk n Disorderly
The Kids Need Guns
Casualty
Nazi March
Paid Late
Panic Attack
Getting Better
Heatstroke
Temperature
Ticket Inspector
4573
The Price of Smokes
Struck by Lightning
Identity Theft
Smoko
Better Than You
Rock and Roll All Nite (Kiss cover)
Pub Feed
