The Murlocs @ Ancienne Belgique (AB Box): Meer dan een zijproject

Buiten King Gizzard & The Lizard Wizard bestaat er nog een hele reeks aan zijprojecten van de leden. Eentje daarvan is The Murlocs, een band die al bijna evenveel albums uitbracht als de jaren die ze bestaan. Dat Ambrose Kenny-Smith naast de grote act ook nog tijd heeft om zelf muziek te maken, spreekt van een grote muzikale troef, al pakken The Murlocs het net iets anders aan. Op recentste album Calm Ya Farm pakt de band het iets meer countryminded aan en dus waren we benieuwd hoe dat zich live zou vertalen. Voor het eerst sinds 2019 zette The Murlocs namelijk voet aan wal in ons land in een goed gevulde AB Box.

Nadat The Prize al een hele reeks shows als opener voor King Gizzard & The Lizard Wizard fungeerde, mochten ze meteen daarna als opener voor the Murlocs hun ding doen. Op de laatste show van diens tour werd ook de zwanenzang van hun acte de présence als voorprogramma ingeleid. De sound van het vijftal was er eentje die een meer punky sound herbergde. Vooral doordat drumster en zangeres Nadine Muller er zo uitsprong als uithangbord in het midden van het podium, had The Prize nog iets uniek. Samen met de rest van de band verzorgde zij de vocals voor de muziek van de Australische band en bij de meeste momenten was dat snedig met een rijke sound. Gelijkenissen aan The Chats en The Breeders waren zeker niet ver gezocht en op die manier kan het voor The Prize binnenkort wel eens snel gaan. De inleving op het podium was er alvast en ook de songs waren bij momenten erg aanstekelijk. Dat de band tijdens hun show ook een traktaat kreeg van The Murlocs toonde het wederzijdse respect tussen de twee.

Ook The Murlocs waren aan de laatste show van hun tour toe en dat moest op een snedige manier gevierd worden. Dat werd meteen duidelijk toen frontman Ambrose Kenny-Smith verklaarde dat het Brusselse publiek wel energieker moest zijn dan hetgeen ze in Parijs de dag voordien op het bord kregen. Aan de AB om dat te bewijzen en aan The Murlocs zal het alvast niet gelegen hebben. Met “Subsidiary” werd meteen snedig van wal gestoken waarbij we meteen alle elementen van een goede Murlocs-song te horen kregen: gitaren, riffs en de ontegensprekelijke mondharmonica van Kenny-Smith.

Dat The Murlocs beslist had om er twintig nummers door te jagen in net geen anderhalf uur, betekende dat er voor smalltalk of gepalaver geen tijd was. Dat bleek maar goed ook, want zo konden we uit nagenoeg iedere plaat uit de discografie muziek horen. Enkel Loopholes en Old Locomotive waren ondervertegenwoordigd met elk maar één liedje, maar als iedere plaat gewoon uitstekend is, dan deert het niet. Verrassend genoeg kwamen de meeste songs in de set weliswaar uit Rapscallion van vorig jaar, wat ervoor zorgde dat het allemaal op een heel energieke manier binnenkwam.

Zeker als de eerste drie nummers al uit die plaat komen, geeft het aan dat er aan zelfvertrouwen geen gebrek is. De frontman gebruikte het podium als zijn dansvloer en liet bijna altijd zijn beste moves zien. ”Common Sense Civilian” was een nummer waar we voor het eerst al eens een subtiele bindtekst te horen kregen. ‘Am I Annoying yet?’, vroeg Kenny-Smith zich af, waarna hij verklaarde: ‘I’d rather be annoying than be as boring as Ed Sheeran’. Het publiek genoot duidelijk van die subtiele steek, want al snel gingen ze aan het dansen op de muziek.

Het bleek duidelijk dat de muziek van The Murlocs uit heel wat groove en dansbaarheid bestond. Daar ging het eerste uur van de set dan ook vooral over met zelfs ruimte voor een ballade in de vorm van “Comfort Zone”. Zodra Kenny-Smith verklaarde dat hij zijn mellotron niet meer nodig had voor “Loopholes”, ging de set in een stroomversnelling. De klassieker uit het debuut maakte het publiek nog even wat meer hitsig om dan bij “Wickr Man” een eerste moshpit te laten ontstaan door het furieuze einde.

Vanaf nu ging het alleen maar harder en vettiger, waarmee Kenny-Smith ook meer de rand van het podium opzocht. “Skyrocket” klonk live vettiger en vloog vooral op het einde volledig uit de bocht en ook “Francesca” kon op heel wat energie rekenen. Het leek er op dat The Murlocs hun nummers op het eind allemaal in een iets snediger jasje hadden gestoken om zo voor een episch einde te zorgen, wat werkte. Zeker met “Reassurance” en “Rolling On”, dat bij het publiek luid meegebruld werd, kon er een gigantische moshpit ontstaan. Op die manier is The Murlocs dan toch niet zo verschillend van King Gizzard & The Lizard Wizard.

Voor de derde keer speelde The Murlocs op Belgische bodem en nadat ze eerder al Het Bos en Leffingeleuren onveilig maakten, was het nu aan de AB Box. Het publiek voor de band blijft groeien, mede met dank aan de populariteit van King Gizzard & The Lizard Wizard (waarvan twee leden in de band spelen), maar ook met eigen kwaliteiten en sterke songs weten ze een uitmuntende show te spelen. Twintig nummers lang ging het van groovy en vol swagger naar furieus en met agressiviteit en terug, met natuurlijk de mondharmonica om altijd op terug te vallen. The Murlocs hoeft dus gerust niet zomaar een zijproject te zijn en dat is maar goed ook.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Subsidiary
Virgin Criminal
Living Under a Rock
What If?
Common Sense Civilian
Withstand
Russian Roulette
Comfort Zone
Queen Pinky
Initiative
Bowlegged Beautiful
Loopholes
Wickr Man
Bobbing and Weaving
Skyrocket
Francesca
Noble Soldier
Reassurance
Bellarine Ballerina
Rolling On