Jake Bugg @ Botanique (Orangerie): Wisselvallige wandeling langs Memory Lane

Het voelt nog als gisteren toen Jake Bugg als tiener de wereld bestormde met zijn debuutalbum en als zeventienjarige snaak reeds op Glastonbury stond. Toch is dat inmiddels allemaal al meer dan tien jaar geleden en de muzikale wereldverovering die de Britse kranten voor Bugg voorspelden, is na enkele mindere platen helemaal uitgebleven. Met zijn nieuwe album A Modern Day Distraction keert de prille dertiger terug naar dezelfde inspiratiebron van zijn debuutplaat, namelijk de jaren zestig. Aan dat album werd vanzelfsprekend ook een tour gekoppeld, die de singer-songwriter ook naar de Orangerie van de Botanique bracht.

Het voorprogramma werd gehaald bij een andere Brit die als jongeman de hemel werd in geprezen, namelijk Pete Doherty van The Libertines. Zijn label Strap Originals heeft enkele hele leuke namen onder contract staan, zoals bijvoorbeeld Trampolene en Warmduscher. Ook Andrew Cushin behoort tot dat toffe rijtje en nadat hij al de support van Noel Gallagher verzorgde, mocht hij deze keer het publiek opwarmen voor Jake Bugg. Behalve zijn haarsnit had Cushin echter niet veel gemeen met de hoofdact, want goed was het eigenlijk op geen enkel moment. De jonge Brit stond er met zijn akoestische gitaar helemaal alleen vooraan en ondanks dat hij op zich wel correct zong, was zijn stem niet iets waar van genoten kon worden. De vele vocale uithalen die duidelijk bedoeld waren om emotie op te wekken, zorgden ervoor dat we een show kregen vol liedjes van de soort waarvan er dertien in een dozijn zijn, met het door Noel Gallagher geproducete “Where’s My Family Gone” als enige kleine lichtpuntje. Andrew Cushin had in de Orangerie meer weg van een singer-songwriter die je in je lokale jeugdhuis ziet optreden dan van een ster in wording.

Gelukkig kregen we om klokslag negen bij Jake Bugg wat meer originaliteit en panache. Nadat “Be Someone” door de speakers had gegalmd, werd er al meteen muziek van op die nieuwe plaat gebracht. Het punkige “Zombieland” werd heel snedig gebracht en dat past dan ook perfect bij de altijd snerend klinkende stem van Bugg. Ook “Breakout”, voorzien van drums die in een heerlijke shuffle speelden en een ditto gitaarsolo, werd lekker kort gehouden. Hetzelfde gold voor “Taste It”, waarmee de zanger zijn eerste oudere nummer speelde.

Dat de sixtiesinvloeden op het nieuwe materiaal niet ver weg zijn, bleek ook live, want de lick van “Waiting for the World” klonk nu nog net dat tikkeltje meer als “Heart Full of Soul” van The Yardbirds. Vervolgens was het voor de zanger tijd om wat gas terug te nemen met het balladachtige “Never Said Goodbye” en vervolgens ook “Trouble Town”. Het lied dat door de zangfrasering een heel folky kantje heeft, kwam live niet volledig tot zijn recht doordat de Brit zich bij vocale uithalen net iets te ver van zijn microfoon weerde, met als grote gevolg dat we van sommige zinnen slechts het eerste deel konden horen. Datzelfde probleem herhaalde zich ook nog eens tijdens “Slumville Sunrise”, wat wanneer het perfect gebracht was geweest wel een hoogtepunt had moeten zijn.

Gelukkig kwamen er andere van die toch wel kleine klassiekers zoals bijvoorbeeld “I’ve Seen It All”, dat met veel plezier werd meegezongen. De show zakte daarna wel even van niveau, met niet al te boeiende nummers als “Keep On Moving” en “Maybe It’s Today”. Door de minieme bezetting van enkel zang/gitaar, bas en drums konden Bugg en zijn band zich nergens achter verstoppen en zo stond en viel alles met de kwaliteit van de nummers, waar de bovenstaande toch in tekort schieten.

Met “Instant Satisfaction” keerde Bugg wel heel even terug naar de snedige bezieling uit het begin van het concert, met niet veel later nog een slotoffensief van jewelste. Het door hem alleen op akoestisch gitaar gebrachte “Broken” grijpt altijd aan en dat was ook in de Botanique niet anders, terwijl “I Wrote the Book” heel aanstekelijk werkte en het bij “All Kinds of People” weer heerlijk rocken geblazen was.

Voor “Two Fingers” gingen bij heel wat mensen de desbetreffende twee vingers de lucht in terwijl er ook weer werd meegezongen, maar het hoogtepunt van het slotoffensief kwam echter pas later toen een kind dat een kartonnen bord omhoog had gehouden op het podium mocht komen om “Lighting Bolt” mee te zingen. Het moet gezegd worden dat hij dat simpelweg goed deed, ook tot groot jolijt van het publiek.

Als absolute slot bracht Bugg nog enkele verzoekjes, wat in dit geval het vlotte “Simple as This” en het altijd magistrale “Simple Pleasures” was, waarbij de band met zijn drieën wel een kolossaal geluid wist neer te zetten. “All I Need”, ongetwijfeld het meest dansbare nummer van de Brit, was dan weer de ideale manier om het concert op een lichte noot te eindigen.

Jake Bugg bracht in de Botanique een aardige show met toch wel wat wisselvalligheidsverschijnselen. De Brit opende vrij sterk, om halverwege de show wat weg te zakken en uiteindelijk wel weer te overtuigen. Het hielp daarbij dat zowat alles dat op zijn debuutalbum staat inmiddels nostalgie is geworden voor de fans, waardoor de nummers die wel pakten dat dan ook heel goed deden.