Wie Kim Gordon zegt, zegt in één adem natuurlijk ook Sonic Youth. De Amerikaanse maakte dertig jaar het spreekwoordelijke mooie weer bij wat misschien wel ’s werelds grootste noiserockband aller tijden is en debuteerde in 2019 met No Home Record als soloartieste. Intussen zijn we alweer vijf jaar en een nieuw soloalbum verder, want begin dit jaar bracht Gordon The Collective uit, dat ze in mei al eens integraal speelde in een uitverkochte Vooruit. Dag op dag vijf maanden later deed ze dat kunstje, medemogelijk gemaakt door de Ancienne Belgique, nog eens over in de Bozar, al zijn geen twee Kim Gordon-concerten ooit hetzelfde.
Om acht uur stipt doofden de zaallichten uit en kregen we even wat trippy visuals en trapbeats op ons afgevuurd, die ons meteen in de juiste sfeer brachten voor wat Kim Gordon zou brengen. The Collective staat namelijk bol van de trapbeats, bevreemdende elektronica en natuurlijk ook gitaren. Het trapgehalte lag in de Bozar een pak lager dan op de plaat en dat leverde nog net wat stevigere versies van de vele sterke nummers op. Dat was al het geval op openingsnummer “BYE BYE”, waarop Gordon ook zelf haar gitaar ter handen nam.
“The Candy House” was vervolgens wat kalmer, maar kwam door de logge bas wel nog steeds heel lekker binnen. Er viel wat te zeggen over de drie muzikanten die Gordon met zich had meegebracht, want het zou ons niet verbazen mocht de opgetelde leeftijd van het drietal lager uitvallen dan de eenenzeventig jaren die de frontvrouw op haar teller heeft. Toch speelde ieder bandlid alsof ze haast net zo veel ervaring hadden als Gordon zelf, waarmee je meteen ook genoeg weet over de kwaliteit van de muzikanten.
Ondanks dat de zangeres net zoals de helft van de snotterende zaal – onszelf inbegrepen – met een verkoudheid kampte, was ze vocaal wel ijzersterk. We hadden niet door dat ze verkouden was, tot ze vlak voor het laatste nummer het publiek heel nasaal toesprak en haar verkoudheid vermeldde. Dat betekende dus ook dat ze op het door spookachtige synths gedragen “I Don’t Miss My Mind” perfect de ijzige vocals wist af te leveren waar het lied om vroeg.
Wanneer ze haar gitaar niet gebruikte zocht Gordon het contact met het publiek op door helemaal vooraan het podium te gaan staan, terwijl ze als een allesheerseres haar fans overzag. Dat paste met name goed bij het zeer dreigende “Trophies”, waarbij met name de indringende drums er boven uit staken.
Ook visueel viel voortdurend heel wat te beleven, al zogen de band en vooral Gordon zelf met enkel en alleen hun presence de meeste aandacht naar zich toe. Echter waren de natuurlijk toepasselijk psychedelische visuals van “Psychedelic Orgasm” wel zodanig sterk aanwezig dat ze de aandacht op zich wisten te vestigen, al zou het er wel kunnen in meespelen dat het muzikaal en dan vooral vocaal even minder interessant was toen. Gordon had haar stem van een bepaald effect voorzien, dat in het beste geval tof was voor even, maar geef ons toch maar haar doorleefde en ruwe stem.
Nadat we aan het begin van “The Believers” nog een heerlijke muzikale muilpeer kregen en ook “Dream Dollar” nog de revue passeerde, waren we aan het einde van The Collective beland. Gelukkig kon Gordon voor de rest van haar show nog terugvallen op haar debuutsoloplaat en finaal ook de losse single “Grass Jeans”. “Cookie Butter” was misschien wel de meest opvallende, doordat de gitariste met een metalen staafje over haar snaren wreef bij de pickups en later ook over de nek, terwijl de baslijn een heerlijke suspense voorbracht en Gordon op de knieën ging.
“Hungry Baby”, dat de toegift opende, stond daarmee in een mooi contrast, want het was met voorsprong het meest rechttoe rechtaan rocknummer dat deze avond in de Bozar werd gespeeld, al is het meest rechttoe rechtaan dat je van een artieste als Kim Gordon krijgt nog altijd atypischer dan je bij de gemiddelde band of muzikant krijgt. Finaal werd “Grass Jeans” ingeleid door een verhaal over de keuzes van vrouwen en hun lichaam, wat bijvoorbeeld in Texas vooral een gebrek aan keuze is. Het nummer barstte op een schitterende wijze open en eindigde met heel veel gitaarfeedback, ondersteund door drums die volledig los gingen.
Kim Gordon trakteerde de Bozar in de zeventig minuten dat ze er speelde op een heel sterke uitvoering van haar tweede soloplaat, aangedikt met nog wat ander solomateriaal, dat allemaal uitstekend gebracht werd door een piepjonge maar o zo mature band. Niet enkel Nick Cave bewees deze week dat hij niet meer lijkt te verouderen, want ook bij de immer coole Kim Gordon leek dat het geval.
Setlist:
Bye Bye
The Candy House
I Don’t Miss My Mind
I’m a Man
Trophies
It’s Dark Inside
Psychedelic Orgasm
Tree House
Shelf Warmer
The Believers
Dream Dollar
Air BnB
Paprika Pony
Cookie Butter
Hungry Baby
Grass Jeans