Kim Gordon kan nog steeds verrassen. Ze heeft er drie decennia opzitten bij Sonic Youth, liet de duisternis van de muren spatten als lid van Body/Head en Glitterbust en heeft nu eindelijk haar solodebuut klaar. No Home Record, vernoemd naar een film van de Belgische regisseuse Chantal Akerman, klinkt op een manier als een logisch vervolg op haar vorige projecten. Maar anderzijds laat het toch weer een eigen geluid horen. Ondanks haar pensioengerechtigde leeftijd weet Gordon nog steeds hoe ze krachtige en intense platen moet maken.
Thurston Moore experimenteert al een aantal jaar rustig onder zijn eigen naam (een aantal weken terug kwam nog zijn 148 minuten durende nieuwe plaat uit), het was dan ook tijd voor Kim Gordon om hetzelfde te doen. Muzikaal gezien heeft ze altijd (onterecht) wat in de schaduw van haar ex-man gestaan, ook al twijfelt niemand aan haar gigantische bijdrage aan de sound van de legendarische band. Haar nieuwe plaat bewijst nog maar eens haar eigen kunnen. We wisten niet goed wat te verwachtten van dit album, maar openingsnummer “Sketch Artist” was het in ieder geval niet. Het is een kale industrialtrack, die dan opeens wordt afgewisseld door haast lichtvoetige tussenstukjes. Het is een ongrijpbaar, maar ook erg hypnotiserend nummer. Het klinkt volslagen onnatuurlijk, maar toch schudt het je helemaal dooreen.
Voor Kim Gordons doen is het echter allemaal nog vrij toegankelijk. Andere singles zijn minder gekunsteld, maar daarom niet minder compromisloos. “Murdered Out” is nog steeds even scherp en badass als toen het drie jaar geleden uitkwam. “Air BnB” is zowel rommelig als catchy en stuitert ruim vier minuten alle kanten op. “Hungry Baby” had een hit kunnen zijn, ware het niet dat het nummer wordt opgesmukt met piepende geluiden en donderende noise.
Als er iets is wat het hele album typeert, dan is het wel de bevreemdende sfeer. Dit weerspiegelt zich in haar teksten. Die gaan over haar verhuizing naar Los Angeles na tientallen jaren aan de oostkust en over haar zoektocht naar zichzelf. Het vage “Cookie Butter” is een uitgesponnen, rusteloze track die langzaam maar zeker een heel klankenpalet als een drilboor door je trommelvliezen duwt. Het resultaat is een nogal troebele waas die, voor de liefhebber, vrij geweldig klinkt. De rusteloosheid is overal. Zelfs de kalmere nummers zitten vol met afstandelijke beats en klinken enorm nerveus en geagiteerd. Muzikaal gaat het vaak zelfs een behoorlijk morbide tour op, waardoor de plaat rap onder je huid gaat zitten en beklijft. Tijdens de twee laatste nummers plooit ze haar zang terug tot een gefluister en alle gebruikelijke songstructuren zijn al lang overboord gegooid. Vooral afsluiter “Get Yr Life Back” vervelt zo tot een erg ijl en macaber nummer. Moesten we het ooit in ons hoofd halen om een trashy horrorfilm te gaan maken, hebben we direct al een soundtrack gevonden.
No Home Record is geen album dat je direct vloert, maar het is er wel een dat intrigeert. Voor een vrouw met het statuut van Kim Gordon was de eerste soloplaat er best een die haar legendarische naam eer aan doet, en dat is hier zeker gelukt. Ze is bekend geworden met een innovatieve en vernieuwende rockband en blijft solo gewoon nieuwe dingen uitproberen. Gordon heeft nog steeds geen zin om achterom te kijken.
