Eerder dit jaar verscheen het nieuwste studioalbum van Gary Clark Jr. De man uit Austin, Texas heeft zich in zijn carrière snel opgeworpen tot een geliefde gitarist, die een mix van soul, blues en r&b in zijn muziek implementeert. Op de nieuwste plaat was vooral dat laatste opvallend en nadat hij deze zomer al enkele voorsmaakjes liet horen op Rock Werchter, was het nu ook tijd voor een echte zaalshow. Dat hij daarvoor ook zijn tijd zou nemen, bleek toen we op het eind van de show beseften dat hij bijna twee uur en dertig minuten zou gespeeld hebben.
Openen deden we met een man uit het Europese continent: Magnus Berg. De zanger uit Noorwegen bracht nog maar net zijn debuutsingle uit en mocht dus al mee met Gary Clark Jr. op tour. Daar toonde hij dat zijn veelbelovende sound wel eens potten zou kunnen breken. Het klonk namelijk allemaal best aanstekelijk en werd met de nodige energie gebracht. Daarnaast bleek Berg ook nog eens een heel sympathieke man te zijn, die tussendoor enkele fijne mopjes vertelde. Zo kreeg hij zijn halfuurtje makkelijk gevuld en aan zijn enthousiasme te zien, had hij graag nog wat meer gespeeld.
Niet dus, want Gary Clark Jr. kwam eraan en die zou voor ons een mastodont van een set voorzien. Niet dat er zoveel nummers werden gespeeld, maar Clark Jr. moest ieder nummer wel minstens dubbel zolang rekken als op de opname. Zo was de intro nog voor hij het podium betrad al iets te lang, waardoor we eigenlijk al konden gaan beginnen denken dat we hier vertrokken waren voor een rit die eindeloos leek.
Niet dat Gary Clark Jr. zijn muzikale keuzes slecht waren, verre van zelfs, maar het mocht allemaal net iets compacter geweest zijn. Opener “Maktub” gaf een iets meer exotische bluesy sfeer aan zijn set en al snel zagen we dat hij zich liet omringen door een grote band: een extra gitarist, drummer en bassist, maar ook twee achtergrondzangers en een toetsenist. Het maakte dat al zijn nummers heel rijk klonken, maar ook dat ieder bandlid zijn momentje aandacht moest krijgen.
Zo liet de gitarist naast hem tijdens “When My Train Pulls In” zien dat ook hij weet hoe hij een solo moest spelen, al had Gary Clark Jr. meteen een antwoord met tijdens datzelfde nummer een langere en intensere solo. En zo moest ieder nummer zijn solo bevatten. Begrijp ons niet verkeerd, gitaarsolo’s moeten bij een artiest als Gary Clark Jr., maar je moet jezelf daar niet in verliezen en dat was net wat hij te veel deed. Zelfs de iets slomere nummers kregen een solo en als het niet van de frontman zelf was, dan verzorgde de toetsenist er wel eentje.
Op die manier waren we al een uur ver in de set en hadden we nog maar zes nummers gehoord; het voelde toen al aan als een iets te lange avond. Zeker omdat er ook veel nieuw werk werd gespeeld, dat toch bij momenten wat te mager aanvoelde. Als je dan iets minder boeiende songs speelt, dan mochten ze ook iets minder lang duren, maar zelfs dan bleef het allemaal uitlopen. Het publiek nam van de gelegenheden gebruik om eens een wandelingetje richting toilet of bar te doen, of gewoon even in de gang te gaan zitten.
Dat je als artiest een deel van je publiek verliest, was dus jammer en we betrapten ons er ook op dat onze notities bij ieder nummer gelijkaardiger werden. Het was dus tijd om na een kleine twee uur nog eens te boeien met een gitaarsolo en dat gebeurde op het eind met het smerige “Bright Lights”, maar vooral met “Habits”. Die laatste had een break om duimen en vingers bij af te likken, net als de solo op het eind nog eens heerlijk binnenkwam.
Twee uur was weliswaar niet genoeg voor Gary Clark Jr. en zoals het de set al de hele tijd typeerde, bleef hij ook een vijftal minuten weg vooraleer er een bisronde zou volgen. Een deel van het publiek had de zaal al verlaten ondertussen, maar eerst speelde hij solo nog eens een nummertje. Daar viel nog maar eens op wat voor een coole soulstem hij eigenlijk herbergt. Uiteindelijk nodigde hij bij het laatste nummer voorprogramma Magnus Berg uit om een heel aanstekelijk bluesnummer “Don’t Owe You a Thang “ te brengen waarbij de sfeer toch nog op een hoogtepunt eindigde.
Gary Clark Jr. bracht dus een ellenlange set mee naar de concertzaal van De Vooruit en dat zorgde ervoor dat het lastig concentreren was. Het mocht dus allemaal wat korter, want zelfs de grootste fan leek het lastig te hebben om zich te kunnen blijven concentreren. Dat is jammer, want Gary Clark Jr. maakt enkel maar uitstekende songs die vol pure soul en blues zitten en waarbij zijn instrumentalisme altijd hoge ogen gooit. Een goede dynamiek in hetgeen gebracht werd had zijn show dus wat beter gedaan, met iets meer ruimte voor energie en minder voor rust.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Maktub
Ain’t Messin’ Round
When My Train Pulls In
JPEG RAW
This Is Who We Are
The Healing
To the End of the Earth / Alone Together
What About the Children
Feed the Babies
Our Love
Bright Lights
Habits
In the Evening (When the Sun Goes Down) (Leroy Carr cover)
Funk Witch U
Don’t Owe You a Thang
Graag beaam ik,
dat deze set van Gary veel vroeg van de gemiddelde concertganger.
Graag geef ik ook aan,
dat de diepe onderlaag in deze, zorgde dat je alles dubbel en dik terug kreeg in energie.
Het spreekt van pure klasse dat je je publiek laat meegaan in deze “trip”,
en wat een “trip” it was.
Gary – Band en publiek gingen heel diep, naar het essentiële, the core.
Wat een zaligheid.
Even,
was,
De Vooruit : hemel op aarde.
En dan nog Magnus opvoeren in het slotnummer : overstijgende klasse, waar Magnus letterlijk de kers op de taart zette.
Af was het.
Klasse.
De Gitaar sprak.
En ja, een deel van het publiek was soms verdwaald, maar nooit echt lost, daar het moment Gary een solo neerzette met stille passages, De Vooruit muis muisstil was, meermaals, met volle aandacht van het publiek, waarvan zelfs Gary de Goosebumps kreeg.