Billie Eilish mocht zich na de release van debuutalbum WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? meteen tot de grootste van haar generatie rekenen. Met haar kenmerkende zang en uiteenlopende muziek werd de singer-songwriter een superster, en met Happier Than Ever volgde er vrij snel een waardige opvolger. Een derde langspeler liet iets langer op zich wachten, maar ook deze moet niet onderdoen aan de voorgangers. In tegenstelling tot andere grote popsterren als Taylor Swift, Dua Lipa en Ariana Grande die eerder dit jaar ook een nieuwe plaat uitbrachten, slaagt Billie Eilish er wel in om een verrassende, spannende, dynamische en sterke plaat af te leveren. De intussen 22-jarige schiet met haar albums keer op keer in de roos, maar we mogen ook niet vergeten dat tussendoortjes als “What Was I Made For?” en “everything i wanted” nog steeds ijzersterke songs zijn.
Het was eventjes in spanning afwachten hoe HIT ME HARD AND SOFT zou klinken, want in tegenstelling tot bij haar voorgaande platen bracht Billie Eilish dit keer geen singles uit. Anderzijds is ze ook niet de artiest die zich vastpint op één genre, waardoor het op voorhand al haast vastlag dat Eilish opnieuw meerdere genres zou gaan samenbrengen. De Amerikaanse hoopte dat door geen singles uit te brengen, het album meer als geheel zou worden geluisterd, aangezien het volgens haar veel meer één geheel is dan haar voorgaande platen. Concreet betekent dit dat er op HIT ME HARD AND SOFT gespeeld wordt met het idee wat één nummer is en wat niet, waarbij sommige songs in elkaar overlopen en andere uit meerdere delen bestaan.
De eerste twee nummers vloeien zo bijvoorbeeld al mooi in elkaar over, ondanks dat ze wel helemaal anders klinken. “LUNCH” is aanstekelijk en groovy, en gaat erover dat Billie haar gezicht in een vagina wil duwen, zoals ze het zelf omschrijft. “SKINNY” daarentegen is de ingetogen, intieme en gevoelige opener van het album. Het gaat over hoe de media en het internet naar Billie als popster kijken terwijl ze zichzelf vergelijkt met een vogel die gevangen zit in een kooi. Ook op het op muzikaal vlak minder interessante “BIRDS OF A FEATHER” gaat het over vogels, waarbij Billie op haar kenmerkende manier zingt dat zij en een geliefde samenhoren als een zwerm vogels. Liefde vormt een belangrijke rode draad doorheen de plaat en komt op verschillende manieren aan bod.
Tijdens “THE GREATEST” wordt het andere uiterste van liefde opgezocht. Het is een dynamische break-upsong die rustig begint en waarbij droefheid omslaat in frustraties en woede tijdens een explosieve climax. Een omschrijving die ook opgaat voor “Happier Than Ever” van de vorige plaat, al voelt het bij beide rocknummers even oprecht aan. Rockmuziek is (zoals reeds vermeld) niet het enige genre dat Billie Eilish zich eigen maakt, want ook wanneer ze de wereld van elektronische muziek induikt, weet ze te scoren. “CHIHIRO”, vernoemd naar het iconische Studio Gibli-personage, begint groovy, maar neigt met momenten naar een kleine rave. Billie had op het lied nog wat meer gas kunnen geven om er een echte technotrack van te maken, maar ook op deze manier is “CHIHIRO” een van de hoogtepunten van HIT ME HARD AND SOFT. Beide songs zijn verrassend en tonen aan wat voor een genrekameleon Billie Eilish is.
Toch is niet elk lied een verrassing, want “WILDFLOWER” voelt eerder cliché aan. Zacht beginnen en dan wat harder gaan, zonder dat het ooit echt speciaal wordt. De outro duurt wel wat langer dan verwacht en zo wordt er op een intieme manier wat meer kracht bijgezet. Ook “L’AMOUR DE MA VIE” (dat niet in het Frans is en geen liedjesliedje is) gaat wat langer door dan je zou verwachten. Het akoestische indiepopnummer wordt een tweede leven ingeblazen en krijgt zo een elektronische twist die zowel futuristisch als nostalgisch aanvoelt. Het is een leuke en sterke verrassing, en van de drie nummers die uit twee delen bestaan is het verschil tussen het eerste en tweede deel hier het grootst.
De andere twee liedjes waarbij datzelfde trucje wordt toegepast, zijn de laatste twee, waarbij de outro van de eerste een opzet geeft naar de tweede. Op het eerste deel van “BITTERSUITE” voelt de beat een beetje aan als een echo van “I Didn’t Change My Number” en het tweede deel als liftmuziek, waarbij er in die lift geflirt wordt met zowel liefde als zelfmoord. Er wordt hier al kort geknipoogd naar de teksten van enkele andere nummers vooraleer “BLUE” naar alle voorgaande liedjes verwijst, zoals dat ook gebeurde op “goodbye” van Billies debuutalbum. Tot slot sluit het album in schoonheid af met strijkers, gelijkaardig aan die op het einde van het openingsnummer.
HIT ME HARD AND SOFT speelt dus een beetje met de grenzen van wat één nummer is en wat niet. Een overgangetje hier en daar zorgt ervoor dat muziekstukken al dan niet samen worden genomen op de tracklist, maar uiteindelijk voelt dit dynamische album niet per se meer aan als een geheel dan Billies voorgaande platen wanneer we de tracklist achterwege laten. De sterkte van HIT ME HARD AND SOFT ligt vooral in de oprechte, ruwe en eerlijke teksten die ons een blik geven in het hoofd van een 22-jarige in onze samenleving. Billie Eilish slaagt er wederom in om met haar muziek meerdere genres en uiteenlopende sferen samen te brengen op een bijzonder organische en spontane manier.
Ontdek “CHIHIRO”, ons favoriete nummer van HIT ME HARD AND SOFT, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
