© CPU – Kris Kellens
Zeven Grammy-beeldjes prijken op de schouw van de Amerikaanse Kacey Musgraves. In eigen land – en ook ver daarbuiten – doet haar naam heel wat stof opwaaien, maar in ons kleine Belgenlandje lijkt de populariteit van de countryzangeres nog op zich te laten wachten. Waar dat aan ligt, weten we niet precies, want Musgraves staat al jaar en dag garant voor kwalitatieve countrysongs waarop ze met de regelmaat van de klok flirt met popmuziek. Het in 2018 verschenen Golden Hour mag dan wel het grootste wapenfeit van de artieste zijn, ook opvolgers star-crossed en Deeper Well mogen er absoluut zijn. Op die laatste bereikte ze een absoluut hoogtepunt op vlak van songwriting en dus waren wij maar al te blij toen bleek dat Kacey Musgraves ook in onze hoofdstad halt zou houden om haar vijfde studioalbum voor te stellen.
‘Hi Brussels’ en enkele gitaarklanken vormen de simpele, maar efficiënte manier waarop Madi Diaz de aandacht van een langzaam vollopende AB trekt. Daar slaagt ze behoorlijk goed in en dat zonder grootse opstelling. De stem van Diaz en het instrument dat om haar nek hangt, zijn meer dan voldoende om de ruimte te vullen. Er wordt dan ook aandachtig geluisterd en de reden daartoe is simpel: de muziek die we voorgeschoteld krijgen, ligt helemaal in lijn met wat de ster van de avond ons zal brengen. We zijn dan ook niet alleen danig onder de indruk van het stemgeluid van Madi Diaz, maar ook door hoe bijzonder slim haar songs in elkaar zitten. Zonder al te ver van het pad af te wijken brengt ze een dynamisch geheel dat ons doet dromen. Een nostalgisch gevoel overvalt ons ergens halverwege “Don’t Do Me Good”. Tussendoor brengt de Amerikaanse verhalen over hoe een gebroken hart ons soms op de meest onverwachte momenten verrast. Een bijzonder stil publiek bewijst dat we niet de enigen zijn die aan de lippen van de artieste hangen. Na een half uur komen we tot de conclusie dat Madi Diaz met vlag en wimpel geslaagd is voor het examen dat er nooit een had moeten zijn. We zien haar dan ook graag nog eens terug.
Iets over half negen doven de lichten van de Brusselse muziektempel voor een tweede maal. Een nogal filmische intro neemt ons mee naar een land waar het volkslied de gehele discografie van Kacey Musgraves is. De Amerikaanse wordt live bijgestaan door maar liefst acht muzikanten, wat al vanaf het eerste moment voor een bijzonder rijk geluid zorgt. Geen vooraf opgenomen zang of instrumenten, maar een echte liveshow waarin een woord al eens plaats moet maken voor een lach. Met “Cardinal” trapt Musgraves de avond meteen sterk af. Al vanaf de eerste luisterbeurt van Deeper Well kwam de song als een van onze persoonlijke favorieten uit de bus en ook live wist de artieste al onze verwachtingen moeiteloos in te lossen.
© CPU – Kris Kellens
Dat Musgraves het gewend is om voor een veel groter publiek te staan, weerspiegelt zich in de productie. Zonder al te veel aan spontaniteit – of toch een spontane indruk – in te boeten, zijn we getuige van een goed geoliede machine. We worden in een kalme, groene gloed gehuld op “Heart of the Woods” terwijl we tot ons groot genoegen interactie tussen de muzikanten opmerken. Dat soort kleine dingen zorgt ervoor dat een show een stuk authentieker overkomt en zeker binnen de genres waarin Musgraves beweegt is dat een ongelofelijke meerwaarde. “Deeper Well” zorgt even later voor een eerste grote moment van publieksparticipatie. Er wordt luidkeels meegezongen en even lijken we te vergeten dat de zaal helemaal niet tot de nok gevuld is. Dat het bordje ‘uitverkocht’ in de kast moest blijven, lijkt de Amerikaanse niet te deren, want ze lijkt danig onder de indruk van onze hoofdstad en vertelt ronduit over haar dag en hoe de tour niet van een leien dakje loopt. Zo liep ze enkele dagen eerder een voedselvergiftiging op en bleek ook een fiets niet haar beste vriend.
We krijgen in de ruim anderhalf uur durende show niet alleen een prachtige live-interpretatie te horen van Deeper Well, maar eveneens het beste uit haar discografie. Toch is er een grote afwezige: star-crossed. Het vierde studio-album van Kacey Musgraves lijkt een beetje vergeten te zijn en dat vinden we enigszins jammer. Gelukkig zijn we dat al snel vergeten wanneer de Amerikaanse de ene na de andere song op ons afvuurt. Nergens voelt het geheel gehaast aan en toch zit het tempo er goed in. Grote ballonnen zweven plots door de Ancienne Belgique tijdens “Lonely Weekend” en hoewel de zangeres aanvankelijk wat afgeleid lijkt te zijn, kaatst ze de ballon daarna met een brede glimlach terug naar haar fans die van heinde en ver afgezakt lijken te zijn.
Het begon ooit allemaal met “Follow Your Arrow”, een song die nogal wat stof deed oplaaien in de wereld van countrymuziek. Voor de gelegenheid brengt ze het nummer dan ook in een kleinere, meer akoestische bezetting, waardoor het helemaal tot zijn recht komt. Elk woord wordt moeiteloos en uit volle borst meegezongen, dus voor wie dacht dat country dood was, hebben we slecht nieuws. Musgraves reduceren tot country-artiest is echter een gigantisch understatement en dat bewijst ze doorheen de avond meermaals. Ze beweegt moeiteloos tussen haar verschillende albums terwijl ze op de grens met popmuziek danst.
© CPU – Kris Kellens
“Jade Green” ontplooit zich live tot een voorzichtig dansbare song die steeds meer terrein weet te winnen. De plotse overgang met onweer en felle lichtflitsen kondigt een volgend hoofdstuk in de show aan. Na regen komt zonneschijn, dat moet zowaar het idee geweest zijn wanneer plots “Rainbow” weerklinkt. Uitsluitend begeleidt op piano brengt Musgraves een bijzonder emotionele interpretatie van de song en we zijn wellicht niet de enigen met waterige ogen. Gelukkig verdwijnen onze tranen als sneeuw voor de zon op de tonen van “Golden Hour” en heeft het sfeerbeheer voor een gigantische discobal gezorgd die heel wat licht weerkaatst op de tonen van “Anime Eyes” en “High Horse”. Vooral met die laatste weet Musgraves een feestje van formaat neer te zetten waarvoor ze zelfs haar cowboyhoed bovenhaalt.
De tijd vliegt voorbij want met “Slow Burn” en “Three Little Birds” wordt er een mooi slot gebreid aan een indrukwekkende avond. De song van Bob Marley & The Wailers lijkt op papier een nogal vreemde afsluiter, maar in realiteit werkt het net heel goed. Musgraves geeft een persoonlijke twist aan het lied en moedigt het publiek een laatste keer aan om mee te zingen, al was dat niet eens nodig aangezien ze het publiek al vanaf de eerste minuut in de hand had.
Waarom Kacey Musgraves niet populairder is in ons land, is na haar show in de Ancienne Belgique een nog groter raadsel. De Amerikaanse leverde een ijzersterke show af waarin we haar op geen foutje konden betrappen. De afwezigen hadden zoals gewoonlijk ongelijk en misten zo mogelijk een van de meest kwalitatieve shows die we dit jaar al zagen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Cardinal
Heart of the Woods
Deeper Well
Sway
Too Good to Be True
Butterflies
Giver / Taker
Lonely Weekend
Lonely Millionaire
Follow Your Arrow
The Architect
Heaven Is
Jade Green
Rainbow
Golden Hour
Anime Eyes
I Remember Everything (Zach Bryan-cover)
High Horse
Slow Burn
Three Little Birds (Bob Marley & The Wailers-cover)
