Corridor is het pseudoniem van Jonathan Robert, Dominic Berthiaume en Julien Bakvis. Het indierockgroepje stamt uit het Canadese Montréal en haar muziek is uitsluitend Franstalig. Intussen heeft Corridor een degelijk aantal prestaties op haar muzikale cv staan, waaronder nominaties voor de Polaris Music Prize en SOCAN Songwriting Prize. Tussen de releases van hun eerste ep Un magicien en toi in 2013 en opvolgende albums, waarvan Junior uit 2019 de laatste was, zat steeds een interval van twee jaar. Corridor verandert nu van koers met een nieuwe langspeler, dat vijf jaargangen later in hun œuvre belandt. De release van de plaat gebeurt via Bonsound (Canada) en indielabel Sub Pop (internationaal), waarbij Corridor zich kort voor de komst van Junior aansloot.
Het nieuwe album draagt de naam Mimi, als ode aan Roberts kat. Nu we dit we dit weten, spreekt de illustratie van het poezelige dier op het artwork voor zich. Mimi was een werk van lange adem; we moesten er dan ook wat langer op wachten dan voorgaande albums. Al in 2020 begon Corridor met het schrijven van stukjes voor de finale puzzel die Mimi zou worden. Het trio ging destijds op retraite samen met multi-talent Samuel Gougoux, die zich gewoonlijk tijdens liveperformances bij de band voegt. Met z’n vieren doken ze een cottage in. Corridor wilde met de nieuwe langspeler afstappen van de identiteit die ze overhield aan haar vorig werk, waarin de veerkracht vooral in gitaarpartijen lag. Die realisatie hing al even in de lucht, dus daagden de Canadezen zichzelf uit tot heruitvinding. Dat bleek niet zo’n fluitje van een cent te zijn; corona gooide wat roet in het eten wat erin resulteerde dat ze gespreid over verschillende plekken zonder elkaar verder moesten. Volgens Berthiaume is Mimi uiteindelijk eerder een collage van ideeën, aangezien die er soepeler uit vloeiden dan de eigenlijke songs. Toegegeven, aan de unieke, ietwat ongebruikelijke composities van de tracks is dat wel degelijk hoorbaar. Toch heeft ze een zekere sofisticatie, dat aantoont dat de plaat niet zomaar in elkaar geknutseld werd. We moeten het de Corridor-leden nageven dat de tijd die ze nodig hadden om alle fragmentjes en knipsels bij elkaar te plakken, een aanvaardbaar kunstwerkje opleverde.
Mimi ontwaakt uit haar schoonheidsslaapje en aan het vileine gesis mogen we al snel ondervinden dat ze geen katje om zonder handschoenen aan te pakken is. Initieel klinkt het in opener “Phase IV” nog alsof de viervoeter best aaibaar is. Een zoemende, sluimerende synthesizer neemt vervolgens het voortouw. Na iets langer dan anderhalve minuut wordt dat respijt overgenomen door een gekrijs van turbulente gitaren bedolven onder een laag distortion. Dat glitchy intermezzo heeft amper twintig seconden om een eerste indruk te geven van de verschillende texturen die Corridor doorheen het album toepaste. De rest van het nummer draaft op eenzelfde elan verder, maar iets over de helft is het een penetrant riffje dat overheerst. Het tweede plekje op de tracklist ging naar “Mon Argent”. Elektronische sounds bezetten de intro, terwijl een drumbeat met een langzame fade-in binnenkomt. Wanneer de teller op exact twintig seconden aantikt, maken verschillende elementen hun entree. Een regelmatig getrommel van vier slagen gaat zijn gangetje op de achtergrond. Van de twee riffjes werkt de een best aanstekelijk en schettert de ander daar nogal schril overheen. Tussen al die klanken wordt verschillende keren geschakeld. Als het op vocals aankomt, verdrinken die soms wat in het instrumentale, waardoor ze niet altijd even erg opvallen en je ook moeilijk kan uitmaken wat nu precies gezongen wordt. Desalniettemin krijgen we wel een unieke en intrigerende partijen te horen.
Het enerverende “Jump Cut” schakelt een standje hoger met haar weelderige drukte. Dit nummer klinkt alsof onze Mimi krols is geworden. In tegenstelling tot “Phase IV” is het rusteloos en hyperventilerend. We krijgen hierdoor moeilijk grip op de song. In principe wordt de Roberts songtekst daardoor wel goed weergegeven. Hij geeft aan geen verbinding te leggen met de snel evoluerende technologie. Die wanorde wordt na een tijd wel tamelijk tergend en daarom is “Jump Cut” met haar vier minuten wat te lang. Gelukkig blijft dat spelletje niet duren. Met “Chenil” laat Corridor zich van een geheel andere kant zien. De subtiele baslijn krijgt het gezelschap van neerslachtige gitaren. Daaronder worden sporadisch enkele glinsterende, elektronische klanken gemengd. Het is een schijfje waarbij je even weg kunt dromen. Wel merken we jammer genoeg nog steeds weinig variatie in hoe Robert zijn vocals presenteert. Hoewel die in kalmere songs beter tot hun recht komen, kwam er tot nog toe niet echt een moment waarop die er bovenuit sprong.
“Mourir Demain” werd geschreven na een opmerkelijk moment. Robert sloot een levensverzekering af met zijn vriendin en begon zijn testament op te stellen met zijn opgroeiende dochtertje in het achterhoofd. Toen drong door dat hij ‘langzaam zijn dood begon te plannen’. Het thema van dit nummer beantwoordt het meest aan de hoofdzaak van het album in zijn totaliteit. Het gaat over ouder worden, de groeipijnen die daarbij horen en proberen omgaan met levenszaken waar je nog niet eerder mee in aanraking kwam. De song begint stellig theatraal. Een gitaarriff creëert een spanningsboog, om gradueel in een teergevoelige sentimentaliteit te vervallen. We horen Roberts stem voor het eerst wat duidelijker naar voren komen en de mate waarin past voortreffelijk in bij de opgebouwde sfeer. Na twee minuten komt er terug wat meer drama. De percussie die intenser wordt en het onophoudelijke getokkel op de gitaar brengen een continuïteit voort. Dit houdt even aan, maar heeft exact de juiste duur – in tegenstelling tot wat we van “Jump Cut” vonden. Daarbij moet nog gezegd dat de bijhorende videoclip, volledig bestaande uit illustraties, subliem in elkaar zit.
Mimi laat zien dat Corridor een kleurrijk palet aan vindingrijkheid heeft. Dat uit zich in de artistieke kanten die de band laat uitschijnen. Echter ging dat geknutsel met wat gestuntel gepaard. Misschien komt het omdat we muzikale boven visuele kunstkenners zijn, maar we kunnen er ons niet helemaal in het oneffen reliëf van het overgebleven schilderij. Dat betekent niet dat we het niet kunnen appreciëren, enkel dat we niet altijd even goed langs de incidentele uitspattingen van felgekleurde verf en lijmsporen van het plakwerk kunnen kijken.
Op 13 mei treed Corridor op in de Botanique.
Ontdek “Mourir Deamin”, ons favoriete nummer van Mimi, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
