De meeste huidige artiesten laten zich vaak voor een groot deel inspireren door de klanken van het verleden, om er vervolgens een modern en vaak steriel afkooksel van te maken. Uitzonderlijk doemt er iemand uit de massa op die als het ware een echte tijdscapsule opent en je volledig een nostalgische wereld mee in trekt. Het is zeldzaam, maar in het dromerig hete landschap van San Francisco treffen we met Jessica Pratt toch een verdoken parel aan. De Californische zangeres brengt met haar pure, sixties folksongs en karaktervolle stem al enkele jaren een hypnotische muzikaliteit, die even nostalgisch als tijdloos aanvoelt. Met Here in the Pitch, haar vierde studioalbum ondertussen, zet ze de deuren naar haar poëtische wereld opnieuw op een kier.
Op Here in the Pitch horen we in de eerste plaats Jessica Pratt zoals we haar de afgelopen jaren al leerden kennen en in ons hart hebben gesloten: een recept van magisch, klassiek folkgetokkel en een stemgeluid dat zo uit een sixties jukebox lijkt komen aangewaaid. Een grote ommezwaai van dit klassieke recept moet je niet verwachten op haar derde plaat, en dat is ook maar goed. Pratt floreert namelijk het allerbest in haar eigen schemerwereld en het blijft opnieuw gezellig vertoeven in de knusse huiskamer die Pratt met haar nummers oproept. Iets compleet anders ligt dus ook niet meteen binnen onze wensen of verwachtingen.
Brengt Pratt dan gewoon meer van hetzelfde? Ja en nee. Ze gloeit en bloeit in haar eigen zachte akoestiek, maar durft bij moment ook grootser te gaan, met nummers die over het algemeen wat tijdlozer aanvoelen en soms zelf naar een popstructuur neigen. Opener “Life Is” is er bijvoorbeeld al zo eentje. Een nummer met een klassieke folksound, maar door de trommels en hypnotiserende tekst stijgt het boven de intimiteit uit die we eerder van haar gewend zijn. Die krachtige accenten komen ook terug in “Better Hate”, met de blazers die zich af en toe kenbaar maken onder de terugkerende akoestische gitaar. Ook single “World on a String” is van hetzelfde niveau. Pratt liet zich voor dit nummer inspireren door de zweverige naïviteit van teenagegaragerockbands en dat zorgt in het refrein voor een groots en bijna profetisch hoogtepunt die van het nummer een echte parel maken. In “Get Your Head Out” en “By Hook or by Crook” sijpelt dan weer een verleidelijke jazzsfeer door, waardoor we toch altijd net weer wat anders te horen krijgen van Pratt. Dezelfde gezellige huiskamer, laten we zeggen, maar met andere hoekjes om ons tijdelijk in te nestelen.
Grote uitersten treffen we op Here in the Pitch niet aan, maar op een dieper niveau ontdekken we wel een mysterieuze schemerzone, waar licht en donker, feit en fictie zachtjes in elkaar worden gestreken. De nummers hebben over het algemeen een fijne lichtheid in klank, die je makkelijk tot dagdromen aanzet. Maar niks is minder waar als we ons soms naar de poëtische woorden van Pratt zelf richten. Die dragen vaak de sporen van verloren pessimisme en een raadselachtige grimmigheid. Gelukkig geeft Pratt toe dat die ook eerder in het verleden liggen en erkent ze haar eigen sterkte en vastberadenheid in het hier en nu. Ze houdt dat spel tussen licht en donker subtiel in beweging op haar derde album en wisselt delicaat af tussen droeve herfst- en lichte zomersferen. Beide zijn onmisbaar in de wereld van Jessica Pratt en zorgen voor een dynamiek die vaak filmische hoogten bereikt. Neem bijvoorbeeld de exotische droomwereld van “By Hook or by Crook” die vervolgens wordt teruggebracht naar een duister nachtverhaal op “Nowhere It Was”. Op zichzelf beide sterke nummers, maar de echte kracht komt uit het feit dat ze naast elkaar staan. Het is die dynamiek die we meermaals zien terugkomen op Here in the Pitch en voor de fijne totaalbeleving zorgt.
Het fabelachtige schimmenspel op Here in the Pitch kent wel een opvallend hoopvol einde met “The Last Year”, waar Pratt haar soms poëtische taal omruilt voor een (licht voorzichtig) optimistische kijk: ‘I think it’s gonna be fine / I think we’re gonna be together / And the storyline goes forever /And the distances I can see / It’s you and me’. Ook de piano waarmee ze het nummer en het album tegelijk afsluit zorgt hier voor een opvallende melodisch lichtpunt. Hoewel het nostalgische droomeffect overal sterk aanwezig is op Here in the Pitch, klinkt Pratt op het einde van haar album misschien wel het meest hedendaags, gegrond in het hier en nu. Alsof ze zich vanuit haar cryptische droomwereld nu ook symbolisch naar een hoopvollere toekomst richt. Wat die precies brengt, blijft in het ongewisse. Al hopen we dat er vooral plaats is voor nog meer Jessica Pratt en de mysterieuze schoonheid die ze met zich meebrengt.
Here in the Pitch van Jessica Pratt is een klein kunstwerkje in de nostalgische droomwereld van Jessica Pratt, waar licht en schaduw voor een delicaat schimmenspel zorgen. Op haar vierde album blijft het gezellig vertoeven in de huiskamer die Pratt oproept, waarin elk hoekje zijn eigen unieke charme heeft, maar het geheel van de ruimte voor de overstijgende, mysterieuze beleving zorgt.
Ontdek “World on a String”, ons favoriete nummer van Here in the Pitch, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
