© CPU – Senne Houben
Volwassen mannen die elkaar de grond in boren in rijmvorm, vanop een afstand is het bijna te absurd voor woorden. Maar Kendrick Lamar en Drake hebben de smaak te pakken. Sinds het uitkomen van “euphoria” hebben beide heren niet stilgezeten. De saga tussen de twee grootste rappers van het laatste decennium ontwikkelt zich aan een razend tempo, en het is vooral Lamar die de snelheid bepaalt.
Hij nam er zijn tijd voor, maar eerder deze week loste Kendrick Lamar met “euphoria” dus zijn eerste schot. Wie dacht dat de volgende lading opnieuw op zich zou laten wachten, kwam bedrogen uit. Het magazijn is nog lang niet leeg. Drie dagen na zijn eerste, echte disstrack kwam hij al met een tweede salvo, zonder op zijn tegenstander te wachten.
Alleen al over de titel, “6:16 in LA”, zouden we een artikel kunnen schrijven. We besparen je al de details, maar toch een korte samenvatting: op 16 juni valt vaderdag in Amerika dit jaar, werd Tupac Shakur geboren, werd de aanklacht tegen OJ Simpson gepresenteerd (waarnaar Lamar met een handschoen verwijst in het artwork voor de single), ging successerie Euphoria in première en gaf Kendrick Lamar in 2011 zijn eerste concert in Toronto, de thuishaven van Drake. Lamar vond ook de steek die hij incasseerde naar zijn samenwerking met Taylor Swift duidelijk maar niks, dus haalde hij doodleuk Jack Antonoff, vaste producer van Taylor Swift, erbij om het nummer te co-producen. Het is gebouwd op een sample van “What A Wonderful Thing Love Is” van Al Green, waarop de oom van Drake de gitaarpartij verzorgt. Dat Kendrick Lamar zijn huiswerk doet, is een understatement.
In de tekst alludeert Kendrick dat meerdere mensen in Drakes intieme cirkel hem niet zo goed gezind zijn als hij zelf denkt. Eerst zaait hij twijfel door ‘Have you ever thought that OVO is workin’ for me?‘ te rappen en boomt er enkele bars later op door met ‘A hundred n*ggas that you got on salary / And twenty of ‘em want you as a casualty / And one of them is actually next to you / And two of them is practically tired of your lifestyle / Just don’t got the audacity to tell you’. Die ‘one of them’ zou kunnen Noah ‘40’ Shebeib zijn, vaste OVO-producer en boezemvriend van Drake. Pusha T claimde enkele jaren geleden al dat hij via hem te weten was gekomen dat Drake een zoontje had en nu lijkt Kendrick ook zijn oor bij hem te luister hebben gelegd. Hij deelt nog een steekje uit aan DJ Akademiks, Drakes meest publieke superfan, die in zijn livestreams Kendrick Lamar onder druk zette om een weerwoord te brengen en daarna nogal van zijn melk was toen hij dat effectief kreeg.
Het antwoord van Drake kwam de dag zelf nog. Hij haalt in zijn derde hoofdstuk in de saga hard uit naar Kendrick. “Family Matters” is een sterk geproducet nummer, een goede zeven minuten in drie delen opgedeeld, elk met hun eigen beat. Met bijhorende videoclip waarin onder andere een auto gesloopt wordt – hetzelfde model dat de hoes van Kendricks debuutalbum good kid, m.A.A.d city siert. Qua beeldspraak moeten we Drake niet veel leren.
Hij claimt onder andere dat een van de kinderen van Lamar niet zijn eigen kind zou zijn, maar de vrucht zou zijn van een affaire tussen Whitney, Lamars partner, en diens jeugdvriend en creatieve duizendpoot Dave Free, waar hij al voor verschillende projecten mee samenwerkte en waarmee hij hun label pgLang mee oprichtte. ‘Your baby mama captions always screamin’, “Save me” / You did her dirty all your life, you tryna make peace / I heard that one of ‘em little kids might be Dave Free‘s’, rapt hij.Tijdens de tweede verse slaat Drake wild om zich heen, steken uitdelend aan The Weeknd, Rick Ross, Baby Keem, A$AP Rocky, Future, Metro Boomin en Kanye West. Of hoe je aan een recordtempo iedereen tegen je in het harnas kan jagen. Drake wentelt zichzelf met alle plezier in de slachtofferrol, zoals hij zelf aangeeft: ‘We already know it’s a twenty-v-one’.
De zwaarste woorden spaart Drake voor het laatst. Op het einde van het nummer rapt hij nog ‘They hired a crisis management team to clean up the fact that you beat on your queen / The picture you painted ain’t what it seem, you dead’. Een beschuldiging van huiselijk geweld als afsluiter, dat kan tellen.
Drieëndertig glorieuze minuten. Zo lang kon Drake tevreden achterover leunen en zich de voorlopige winnaar van het duel achten. Vreugde van korte duur, want een dik halfuur na “Family Matters” was Kendrick daar al terug. Met “meet the grahams” trekt Lamar onder het motto ‘hij begon’ ook de familiekaart. Wat volgt zijn een ijzige Alchemist-beat en vier verses, gericht aan – in volgorde – Drakes zoon Adonis Graham, zijn ouders Sarah en Dennis, een nog onbekende ‘baby girl’ en Aubrey himself.
‘Dear Adonis, I’m sorry that that man is your father’, opent hij. Als binnenkomer kan het tellen. Daarna speelt hij 24 bars lang voor vaderfiguur voor Drakes zoon, want ‘Let me be your mentor since your daddy don’t teach you shit’. In de tweede verse beschuldigt hij Drake en zijn entourage ervan minderjarige vrouwen te benaderen en zet hem op dezelfde hoogte als Harvey Weinstein. Loodzware beschuldigingen dus, maar Lamar is nog niet klaar. Verse drie gaat de Pusha T-toer op en insinueert dat Drake nog een kind voor de wereld verborgen houdt. Een elfjarige dochter dit keer, die Kendrick net als Adonis in het eerste deel een hart onder de riem probeert te steken en nog eens fijntjes benadrukt hoe haar vermeende vader dat nooit zou doen: ‘I’ll tell you who your father is, just play this song when it rains / Yes, he’s a hitmaker, songwriter, superstar, right / And a fuckin’ deadbeat that should never say “more life”’. In de laatste verse, waarin Lamar zijn tegenstander rechtstreeks aanspreekt, concludeert hij nog dat dit allemaal niet meer over rap gaat, maar over Drake als persoon. Leugens en verslavingen worden aangekaart en op het einde samengevat met ‘Fuck a rap battle, this a long life battle with yourself’.
Even bekomen? Niets van. Kendrick is op kruissnelheid. Een vierde disstrack volgde zaterdagnacht al, getiteld “Not Like Us”. Opnieuw spreekt het artwork van de single boekdelen: een Google Earth-foto van Drakes landgoed, bewerkt met kleine pins zoals ze in Amerika gebruiken in het openbaar register waarin je zedendelinquenten in je buurt kan opzoeken. Gedaan ook met de kille, rustige beats die de vorige twee nummers meekregen, deze keer beent Lamar Drake verder uit over een clubby instrumental die het al meteen tot de poolparty van Rick Ross schopte, en daar in de smaak leek te vallen. Dat die laatste trouwens minder dan vierentwintig uur nadat zijn privéjet bijna neerstortte doodgemoedereerd staat te feesten aan het zwembad, is Rozay ten voeten uit. Hij grapte zelfs op sociale media dat zijn vliegtuig werd neergehaald door een ‘Drake OVO F16 fighter’ als vergelding voor zijn disstrack.
“Meet the Grahams” ging ver, maar op “Not Like Us” is het definitief gedaan met verbloemen. Vooral verse twee is snoeihard en bouwt verder op de beschuldigingen van zedenfeiten die Kendrick al eerder uitte. In één adem rapt hij eerst ‘Say, Drake, I hear you like ‘em young / You better not ever go to cell block one / To any bitch that talk to him and they in love / Just make sure you hide your lil’ sister from him’, daarna ‘Certified Lover Boy? / Certified pedophiles’ en sluit af met ‘Tryna strike a chord and it’s probably A-minor’. Later geeft hij nog een geschiedenislesje over slavenhandel in Atlanta en maakt de vergelijking met Drake, die naar de hiphopgrootstad trekt om geloofwaardigheid te kopen door samenwerkingen aan te gaan met ATL-rappers als Future en 21 Savage. Kendrick schildert hem af als culture vulture: ‘You run to Atlanta when you need a few dollars / No, you not a colleague, you a fuckin’ colonizer’. Voor de zoveelste keer wordt de Canadees dus als buitenstaander in de hiphopwereld geportretteerd.
Terug naar Drake dan. Ook hij had maar een dagje nodig om zijn antwoord neer te pennen – al dan niet met wat hulp. Hij kaapt met “The Heart Part 6” de langlopende reeks waarvan Kendrick al vijf delen uitbracht, meestal als voorbode voor een nieuw album. Dat dit op deel zes is aanbeland komt Drake goed uit – hij gebruikt ‘The Six’ regelmatig om naar zijn thuisbasis Toronto en zo hemzelf (als 6 God) te verwijzen. Voor de beat samplet Boi-1da “Prove it” van Aretha Franklin in de intro, maar verder valt er weinig over te zeggen. Dit is met voorsprong de makste instrumentatie die we tot nog toe al kregen.
In vergelijking met de manische energie die Lamar op “Not Like Us” losliet klinkt Drake op dit nummer uitgeblust en verveeld. Hij beweert dat hij en zijn entourage zijn vermeende dochter en het artwork voor “6:16 in LA” in scène hebben gezet en doorgespeeld aan het Kendrick-kamp, die er gretig opsprong zonder eerst een fact check te doen. ‘We plotted for a week and then we fed you the information / A daughter that’s eleven years old, I bet he takes it / We thought about giving a fake name or a destination / But you so thirsty, you not concerned with investigation‘, klinkt het. Hij wrijft hem na de sample dus nog eens aan geen bewijzen te hebben voor zijn claims, maar lijkt niet in te zien dat hij eigenlijk hetzelfde aan het doen is. Aantonen dat ze alles zo gepland hebben doet hij simpelweg niet, het blijft woord tegen woord. Later valt hij Kendrick nog eens aan over zijn vermeende geweld tegenover zijn vrouw – ‘And Whitney, you can hit me if you need a favor / And when I say I hit you back, it’s a lot safer’ – en beweert dat Lamar zelf al zes maanden zijn kinderen niet heeft gezien, maar kan dit opnieuw niet staven.
Maar het opvallendste aan deze diss is hoe hij de zwaarste claims van Lamar aankaart. Hij rapt ‘Speakin’ of anything with a child, let’s get to that now / This Epstein angle was the shit I expected’, wat een ronduit verbijsterende manier is om zijn pleidooi voor onschuld te beginnen. Daarna misinterpreteert hij de tekst van “Mother I Sober“, een emotioneel hoogtepunt op Mr. Morale & the Big Steppers waar Lamar de geschiedenis van seksueel misbruik in zijn familie uit de doeken doet maar expliciet verduidelijkt dat hij daar zelf geen slachtoffer van was. Drake kiest ervoor dit toch zo te interpreteren en beschuldigt hem er dan van dat hij de Canadees afschildert als roofdier omdat hij zijn eigen trauma’s niet heeft verwerkt. Wat later haalt hij er ook nog Millie Bobby Brown bij, met wie hij in 2018 een vriendschap opbouwde toen ze 14 was – zelf was hij toen 31. Dat dit een paar wenkbrauwen deed fronsen, spreekt voor zich, maar Drake veegde dit in “Another Late Night” vanop For All The Dogs al van tafel en doet dit hier opnieuw. Niet dat iemand erom gevraagd had, trouwens. Hij haalt gewoon zelf een voorbeeld uit zijn toch wankele verleden met minderjarige meisjes aan. Deze laatste worp is een beetje een zwaktebod, Drake lijkt in de touwen te hangen.
Ondertussen blijft de beef niet meer beperkt tot Kendrick Lamar, Drake en in mindere mate Rick Ross. Op “Push Ups” rapte Drake “Metro shut your ho ass up and make some drums”. Dus deed Metro Boomin dat, zwierde zijn dissbeat “BBL Drizzy” online en beloofde een gratis beat aan de rapper die er de beste verse voor kon voorzien. Even ter verduidelijking: BBL staat voor Brazilian Butt Lift, naast het herwerken van zijn buikspieren nog een plastische ingreep die aan Drake toegeschreven wordt. Soundcloudrappers kirren wereldwijd alvast van plezier, Drake wordt in alle talen neergesabeld. Wie zich geroepen voelt, de beat vind je ook hieronder. Zelfs Masego haalde zijn saxofoon boven en maakte er zowaar een jazzdiss van.
Van plaagstoten is hier al lang geen sprake meer. Wat oorspronkelijk een competitief duel om de rapkroon leek te zijn, is omgeslagen naar een bitsige vete, hard tegen onzacht, alle remmen los. De twee liggen op ramkoers, en het ziet er niet naar uit dat dit snel voorbij gaat zijn. Wilde beschuldigingen vliegen in het rond, voorlopig zonder hard bewijs. Als wat Drake zegt waar is, is dat een stevige deuk in het imago van Kendrick Lamar. Als wat Kendrick Lamar zegt waar is, is een deuk in zijn imago misschien wel het minste van Drakes zorgen. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Drake: Facebook / Instagram / X / Website
Kendrick Lamar: Facebook / Instagram / X / Website
