The Kills @ Ancienne Belgique (AB): Rauw

Wie gisteren naar Brussel was afgezakt om wereldhits als “Mr. Brightside” en “Human” te horen, had best wat beter opgelet toen die tickets kocht. Het waren namelijk niet Brandon Flowers en zijn Killers die in de Ancienne Belgique stonden, maar wel het Brits-Amerikaanse The Kills. Een band die zich op het zicht – en jawel, er hadden een paar concertgangers zich serieus vergist – in hetzelfde vaarwater bevindt, maar het op muzikaal vlak over een totaal andere boeg gooit. Alison Mosshart en Jamie Hince maken namelijk wat minder toegankelijke rock, al was het uiteindelijk ook alweer even geleden sinds ze samen in de studio zaten. Zo kwam eind vorig jaar, na een stilte van zowaar zeven lentes, het erg gesmaakte doch ietwat onder de radar gebleven God Games uit; een plaat die nu aan het grote publiek wordt voorgesteld. Nagenoeg integraal zelfs, maar vanzelfsprekend aangevuld met enkele klassiekertjes uit vorige platen. En daar had het Belgische publiek wel trek in, want voor de eerste show op nationale bodem in meer dan zes jaar, waren de tickets al erg lang van tevoren allemaal over de toonbank gegaan.

En al die gitaarliefhebbers kregen al vroeg waar voor hun geld, want hoewel voorprogramma’s in België niet al te dikwijls tot de verbeelding sprekende bands zijn, viel dat gisteren wel mee. Er hangt namelijk al enige tijd een bescheiden hype rond Picture Parlour, dat zelf een paar weken geleden nog de Cactus Club kon uitverkopen. De zalen worden nu dus een tikkeltje groter voor het viertal uit Manchester, al is het niet per se makkelijk om dat tempo te volgen. Wel werd al snel duidelijk waarom we de band in de gaten moeten houden; er hing namelijk een opvallend coole aura op het podium. Picture Parlour heeft dan ook een geheel eigen sound gevonden, maar de frontvrouw straalt daarbij vooral ook een groots charisma uit.

Het is dan ook de stem van Katherine Parlour die, dankzij een zekere soulvolle ruwheid à la Amy Winehouse, de show steelt. Daarop krijgen we wat hoekige rock-‘n-roll met af en toe wat laidback vibes zoals Arctic Monkeys dat tegenwoordig doet. Het leverde al bij al een cool halfuur op, al kabbelde het op momenten ietwat minder interessant voort. Potentieel is er echter zeker, wat single “Norwegian Wood” als afsluiter nogmaals onderstreepte, dus het lijkt nu vooral zaak om te evolueren als band en deze ervaring te gebruiken om te groeien. In de Ancienne Belgique won Picture Parlour alvast enkele zieltjes, zoveel was wel duidelijk.

Even later kwamen Mosshart en Hince – en tot grote verwarring van onze buren dus niet Brandon Flowers – het podium op, waarna het eigenlijk vrijwel meteen onmogelijk was om niet opgezogen te worden in hun muziek. The Kills bracht met opener “Kissy Kissy” namelijk de kurkdroge woestijn naar Brussel, waarbij niet alleen de wind in de haren van de zangeres voor coolheid zorgde. De twee blonken namelijk uit in het cool blijven terwijl ze enorm enthousiast speelden, wat binnen de kortste keren aanstekelijk werkte. Mosshart headbangde zich in een mum van tijd een whiplash, Hince sloeg met een ongeziene intensiteit op zijn snaren. Met twee waren ze dus, waardoor er op de achtergrond permanent een drumcomputer meeliep voor de beats. Op zich een jammere gedachte, maar doordat de Brit en Amerikaanse met zoveel toewijding en power speelden, stoorde het feitelijk nooit.

Nadat het openingssalvo, met onder meer ook “U.R.A Fever”, voor gedaver had gezorgd, nam The Kills wat gas terug. Dat gebeurde vooral aan de hand van nieuwe nummers als “103” en “Going To Heaven”; de coolheid die het duo uitstraalde kwam nu ook op muzikaal vlak een stuk meer naar voren, maar daarom speelden ze het niet minder intens. Meer nog, ondanks dat het er soms wat te overdreven uitzag, merkten we wel dat de twee zich ook echt amuseerden; zowel onder elkaar als in het spelen. Voor “Baby Says” verplaatste Mosshart zich uiteindelijk nog even naar de synths achteraan, maar we voelden aan alles dat The Kills klaar was om voluit te scheuren.

Te beginnen met “New York”. Het meest vettige nummer van God Games sloeg in als een strakke schurende bom, waarna “Wasterpiece” de nog overgebleven brokken van tafel veegden. We voelden de elektriciteit haast van het podium afstralen, waardoor een paar enkelingen vooraan het niet meer konden houden en het op een springen zetten. Een bescheiden moshpitje laaide op en smukte “Kingdom Come” bijgevolg wat meer op, waarna “Hard Habit To Break” ook de groove uit Ash & Ice in de set introduceerde. Het was overigens ook die groove die eens te meer deed opvallen dat Hince technisch zo’n goeie gitarist is, dat alles wat hij doet haast geïmproviseerd leek. Hij eiste zo dus eigenlijk permanent een moment in de spotlights op, terwijl Mosshart natuurlijk kon rekenen op haar, ondanks verkouden, krachtige stemgeluid, dat op haar beurt weer werd aangevuld door haar hese wederhelft. The Kills maakt zichzelf dus voortdurend beter, al waren er ook nummertjes te veel.

“God Games” voelde zo wat misplaatst aan net voor “Black Balloon” voor een, als dat al een woord is, meeneuriemoment zorgde. Het begin van een slotsalvo waarin de hitjes kwamen opdraven. De ‘love love love’ uit “DNA” galmde nog na of “LA Hex” werd een pak ruwer dan op plaat geserveerd. De elektriciteit in de lucht nam met andere woorden weer toe, waarna afsluitend duo “Doing It To Death” / “Future Starts Slow” voor een heuse ontlading zorgde. Die eerste werd ietsje uitgesponnen en zorgde wederom voor een springende hoop mensen vooraan, die andere bracht zowaar een nieuw moshpitje teweeg. Niet verrassend, daar het dijken van nummers zijn die een set eigenlijk perfect op slot kunnen knallen. Het was daarom des te verrassender dat The Kills nog terugkeerde voor vier bisnummers, waarvan er drie ons toch wat op onze honger lieten zitten. “Blank” viel nog te begrijpen, een rustigere song op piano om er terug in te komen, maar “Better Days” en “My Girls My Girls” bouwden op een weliswaar groovy manier toch wat op naar niets. Gelukkig liet het duo ons niet helemaal in desillusie achter en knalde het er met “Sour Cherry” nog wat pit tegenaan. Hoekig, hyperkinetisch… toch nog een verdiend uppercutje.

The Kills zorgde dus voor een beleving in de Ancienne Belgique, want exact anderhalf uur lang werden we als het ware opgezogen in de ruwe, intense wereld die de twee probeerden te creëren. Dat het publiek, op een paar enkelingen na, vooral in zichzelf genoot en voorzichtig headbangde, werd de zaal overigens ook in dank afgenomen. Mosshart en Hince uitten meermaals hun respect en liefde, wat bewees dat hun genot tijdens de set ook gewoon oprecht was. De Brits-Amerikaanse band schuurde dus lekker rauw en ruw door haar set, wat een ongelooflijk strak en vaak zelfs ietwat bombastisch concert opleverde. Soms heb je dus een pauze nodig om dubbel zo hard terug te keren naar het podium, al mogen we van geluk spreken dat het nu slechts enkele maanden zal duren voor The Kills terug op Belgische bodem staat.

The Kills staat op vrijdag 16 augustus namelijk al op Pukkelpop.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Kissy Kissy
U.R.A. Fever
Love and Tenderness
103
Going To Heaven
Baby Says
New York
Wasterpiece
Kingdom Come
Hard Habit To Break
God Games
Telephone Radio Germany
Black Balloon
DNA
LA Hex
Doing It To Death
Future Starts Slow

Blank
Better Days
My Girls My Girls
Sour Cherry