AlbumsRecensies

Cornelia Murr – Corridor (★★★): Het had wat meer mogen zijn

Toen de Britse singer-songwriter Cornelia Murr in 2018 haar debuutplaat Lake Tear of the Clouds uitbracht, slaagde ze er niet meteen in om een groot publiek aan te spreken. Nochtans is dat debuut vol dromerige indiefolk ook nu nog de moeite waard, al was het maar om je even onder te laten dompelen in de klanken van Murrs fragiele stem. Door haar sterk gevoel voor melodie blijven de liedjes van Lake Tear of the Clouds bovendien erg lang in de oren kleven. Wij waren dan ook al enige tijd aan het uitkijken naar nieuw werk, want buiten de single “Hang Yr Hat” die vorig jaar werd uitgebracht bleef het immers akelig stil rond de muzikante. Afgelopen zomer volgde met de hartverwarmende single “All Souls” dan eindelijk de aankondig dat ze met nieuw werk op de proppen zou komen. Vandaag is de grote dag aangebroken: met Corridor laat de muzikale engel een ep met zes nieuwe nummers op de wereld los.

Meer nog dan haar debuutplaat is Corridor een werkstuk dat Murr zo goed als alleen tot stand bracht; buiten de basgitaar en wat percussie en een occasioneel klokkenspel in “All Souls” speelt ze immers zo goed als alle instrumenten zelf in. Niet dat je veel toeters en bellen moet verwachten, want Corridor is net als haar debuutalbum een ingetogen verzameling van luisterliedjes. De singles die de afgelopen weken werden vooruitstuurt vatten het geluid van de ep perfect samen. Opener “All Souls” kabbelt ingetogen verder op een sobere tokkel terwijl de zangeres haar stem ijl laat meanderen tussen subtiele pianoklanken. “Changed” wordt dan weer gedragen door een hypnotiserend ritme en een zweverige zanglijn. De laatste single “Hero” wint echter de hoofdprijs qua aanstekelijkheid; het begint klein en fijn, maar bouwt op de tonen van een gortdroge bas langzaam op naar een meezingbare climax. Het is een song waarmee Murr bewijst dat ze haar zin voor melodie nog lang niet verloren is.

Naast de vooruitgestuurde singles bevat de ep met het weemoedige “Again” en het breed uitwaaierende “It’s Over” nog twee zelfgeschreven nieuwe nummers. De collectie sluit ten slotte af met “Only You Know”, een slepende cover die niet bijzonder veel toevoegt aan het origineel van Dion uit 1976. Al bij al een karig aantal nieuwe songs, maar natuurlijk beter een goeie ep dan een slechte langspeler. Murr heeft in elk geval geen half werk geleverd op vlak van de liedjesteksten. Zo zit er onder de zonnige oppervlakte weer heel wat diversiteit in de teksten, gaande van melancholische gevoelens om een vergeefse liefde in “All Souls” tot het eten van een onrijpe witte zapote, een vrucht uit de bergen van Midden-Amerika, in “It’s Over”. Dat laatste bewijst alvast dat ze haar Brits gevoel voor humor nog niet is kwijtgeraakt, ook al verblijft ze intussen al even in Los Angeles.

Ondanks de korte speelduur kampt Corridor met een pijnpunt en dat is dat de liedjes onderling niet echt heel veel van elkaar verschillen. Hierdoor hebben we dus al gauw het gevoel dat we naar een langgerekte meditatieve sessie zitten te luisteren. Murrs stem klinkt natuurlijk nog steeds beklijvend mooi en af en toe vangen we een aardige oorwurm op, maar het geheel mist iets te weinig uitgesproken variatie om ons voor een lange tijd te blijven bekoren. Dit komt doordat de songs allemaal gebouwd zijn rond Murrs etherische stem en warme gitaar- of pianoklanken. Extra muzikale aankleding wordt slechts heel sporadisch toegevoegd. Gaande van een zweverige synths in “Changed” tot een gloedvol orgel in “Only You Know” bevat elk nummer wel wat subtiele variatie, maar de toevoegingen zijn iets te beperkt om van een divers geheel te kunnen spreken. Qua aankleding had het dus gerust nog wat meer mogen zijn.

Met Corridor schenkt Cornelia Murr de fans een rustgevende ep, eentje waarop haar breekbare stem en dromerige melodieën hand in hand gaan. De singer-songwriter maakte de slimme keuze om de collectie te beperken tot een ep, want een volledige langspeler vol met de zweverige indiefolk had waarschijnlijk te veel van het goede geweest. Wij beschouwen de ep in elk geval als een aardig tussendoortje in afwachting van een volwaardig nieuw album.

Facebook / Instagram / Website

 

Beluister de singles van de week op onze Spotify.

177 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles
Related posts
AlbumsRecensies

Eosine – Liminal (★★★½): Belofte nu al ingelost

Eosine heeft de festivalzomer een beetje vermeden om zich op nieuwe nummers te storten. Maar wie het geluk had om het Luikse…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Divorce - "All My Freaks"

Onderweg naar een eerste album Drive to Goldenhammer, dat maart 2025 verschijnt, bouwt Divorce aan een oeuvre van lekker in het oor…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe singles Matilda Mann - "Meet Cute" & "Tell Me That I'm Wrong"

Door verschillende critici werd Matilda Mann al ‘de rijzende ster van de Britse muziek’ genoemd en we kunnen hen geen ongelijk geven….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.