Dat je geen diploma van een hoog aangeschreven muziekopleiding nodig hebt om het te maken, bewijst de Amerikaanse Lizzy McAlpine. De vierentwintigjarige hield het na een jaartje op Berklee voor bekeken, maar begon met het delen van haar songs op Instagram en TikTok. Dat legde haar geen windeieren, want al snel ontstond er een heuse schare fans voor de artieste. Waar ze met debuutplaat Give Me a Minute nog voorzichtig haar hoofd boven water stak, wist ze met haar tweede album five seconds flat – inclusief grote hit “Ceilings” – vriend en vijand te overtuigen. Haar derde langspeler lijkt dan ook eerder een formaliteit, maar wel eentje waar ze hart en ziel in stak.
In de aanloop naar Older kregen we de voorbije weken al “I Guess” en titeltrack “Older” te horen. Daaruit konden we al afleiden dat McAlpine ons mee zou nemen op een emotionele trip, waarbij vooral haar songwriting nieuwe hoogten bereikt. Al vanaf het begin maakt ze die onuitgesproken belofte dubbel en dik waar. Met “The Elevator” neemt de Amerikaanse een indrukwekkende start en dat in amper honderd seconden. Het zachte gitaarspel vormt de basis voor de breekbare zang, die al snel aangevuld wordt met dromerige koortjes. ‘Can we stay like this forever / Can we be here in this room til we die / I think we can make it / I hope that I’m right’, klinkt het waarna het geheel uitmondt in een episch arrangement. Het is pas wanneer de instrumenten elke hoek van de kamer vullen, dat we beseffen hoe luid de stilte was.
Gitaar en piano lijken elkaar af te wisselen als belangrijkste instrument op Older, maar de echte hoofdrol blijft ten allen tijde voorbehouden voor de verhalen die McAlpine zo zorgvuldig in haar songs verpakt. Zo zorgt “Come Down Soon” voor een gemoedelijke sfeer terwijl we rond het haardvuur verzamelen en neemt “Like It Tends To Do” ons mee naar de intimiteit van een schrijfsessie midden in de nacht. Tussen eenzaamheid, intimiteit en warmte zoekt McAlpine naar een muzikale ‘sweet spot’ en ook tijd vormt een interessant speelveld. Toch moeten de korte songs niet onderdoen voor de meer uitgesponnen creaties en er worden zelfs enkele existentiële vragen à la ‘Who am I to you? / Who am I to myself? / What are you changing about me?’ op tafel gegooid.
Hier en daar bewegen jazzinvloeden zich naar het oppervlak en zo ook op “All Falls Down”. De rijke instrumentatie zorgt voor een meer opbeurend geheel dat al gauw kleur geeft aan een grijze dag. McAlpine toont zich duidelijk van een andere, maar net zo boeiende kant op deze track en weet zelfs de meest sombere zielen even uit de zetel te sleuren. Op deze manier voorziet ze haar eerder emotionele liedjes even van een ander jasje. Ook op “Broken Glass” is dat het geval, een lied met een kalmerend effect die gaandeweg uitmondt in een grootse song, die een gelijkaardig verloop kent als Phoebe Bridgers haar “I Know The End”. Het fragiele van de strijkers wordt namelijk gaandeweg ingeruild voor de zwaardere klanken die een drumstel kan produceren.
Het contrast kon bijna niet groter zijn wanneer “You Forced Me To” heen en weer wiegend van start gaat en het vocale bereik van de Amerikaanse onderstreept. De song heeft wat weg van het juwelenkistje dat we als kind hadden met een dansend poppetje in, maar tekstueel is het een stuk minder rooskleurig. ‘I have changed because you forced me to’, zingt McAlpine terwijl we Alice in Wonderland-gewijs in een gat lijken te vallen. Hoewel we muzikaal misschien niet altijd de grootste verrassingen krijgen, moeten we Lizzy McAlpine nageven dat ze haar songwriting duidelijk op de eerste plaats zet en niet toegeeft aan makkelijke hooks om te scoren op sociale media. Dat bewijst ze nog eens dubbel en dik op het bijna zes minuten tellende “Vortex”. De emotionele snaar wordt intensief bespeeld en dat niet alleen door de woorden die ze zingt. ‘Some day you’ll come back and I say no’, klinkt het, maar toch breekt ons hart het meest bij het instrumentale gedeelte dat ons rustig naar de uitgang begeleidt.
Op Older toont Lizzy McAlpine dat ze volwassen geworden is en dat ze nog dieper durft graven dan ooit tevoren. Veertien nummers lang werden we meegenomen op een turbulente, emotionele reis met prachtige arrangementen als soundtrack voor alles wat het hart moet doorstaan. Haar derde langspeler is er eentje om duimen en vingers bij af te likken en tevens een uitstekend middel om te kijken of je traanklieren nog functioneren. Wie de Amerikaanse singer-songwriter aan het werk wil zien, kan dat op 13 oktober in Vorst Nationaal en op 15 oktober in de Amsterdamse AFAS Live.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Broken Glass”, ons favoriete nummer van Older, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
