Huidige sociale media kunnen een vloek zijn, maar voor Lizzy McAlpine bracht het voorlopig alleen maar voordelen met zich mee. De 22-jarige zangeres werd bij veel jongeren aan een razendsnel tempo bekend omdat ze haar muziek live voorstelde op TikTok. Hierdoor kreeg haar debuutalbum Give Me a Minute de welverdiende aandacht, wat uitdraaide tot een enorme stijging in populariteit. Vooral de poëtische verhalen over haar prille liefdesleven halen een warm gevoel naar boven en zijn bij velen buitengewoon herkenbaar. Dit vormde ook de basis voor liedjes zoals “Over-the-Ocean Call” en “Pancakes for Dinner”, die slechts een beperkt deel uitmaken van haar hartverscheurend repertoire.
Ook tijdens de lockdown legde de Amerikaanse zangeres haar fans in de watten met When the World Stopped Moving, een half uur durende ep bestaande uit nummers die ze live brengt. Een zeemzoet voorsmaakje om ons warm te maken voor haar kersverse langspeler dus. Diezelfde fragiele melodieën dienen opnieuw als fundament voor haar nieuwste five seconds flat, maar om origineel uit de hoek te komen, trakteert Lizzy ons nog op een gelijknamige film. Deze werd geregisseerd door Gus Black, die ook videoclips van Phoebe Bridgers op zijn naam heeft staan. Het is alvast zeker dat eerder uitgebrachte singles “doomsday”, “erase me” en “all my ghosts” hier deel van zullen uitmaken.
Lizzy McAlpine balanceert ergens tussen folk en pop, maar five seconds flat neigt iets meer naar het popgenre toe te leunen. De akoestische gitaren, die een centrale rol speelden in haar vorige projecten, worden dit keer bijgestaan door meer elektronica en overheersende drums. Slim gezien, want “erase me” en “all my ghosts” zijn hierdoor potentiële hits geworden, die het ons moeilijk maken om niet luidkeels mee te brullen. In tegenstelling tot wat we van haar gewoon zijn, klinkt alles veel opgewekter. Beide songs barsten van de energie, waardoor Lizzy het verrassingsgehalte hoog weet te houden. Haar woorden klinken zoals altijd als een messteek in het hart, maar toch krijgt alles een iets dansbaarder kantje.
Om haar te helpen deze plaat in elkaar te knutselen deed deze jonge singer-songwriter ook beroep op andere artiesten, wat bepaalde nummers bijzonder veel eer aandoet. Het verhaal dat verteld wordt met “hate to be lame” raakt een gevoelige snaar door de typerende doordringende beats van FINNEAS. Alsof dat nog niet genoeg is, blenden beide stemmen wondermooi samen tot een prachtige harmonie die tot diep onder je huid kruipt. Maar niet elke samenwerking op deze plaat is even memorabel, want “reckless driving”, een duet met de Amerikaanse artiest Ben Kessler, is een vat vol clichés. Ook het tedere “weird”, met Laura Elliot, voelt ondanks de mooie tekst meer aan als een soep van instrumenten, waardoor de drang om deze song over te slaan wel heel verleidelijk wordt.
Toch maakt McAlpine ons duidelijk wat ze allemaal in haar mars heeft. Ze weet exact op welke manier ze op onze gevoelens kan inspelen en laat dan ook geen enkele kans liggen. Vooral de subtiele vioolarrangementen in “ceilings” of de strakke percussiepartijen op albumopener “doomsday” grijpen ons bij de keel. Ook grensverleggend zijn de onopvallende elektronische accenten doorheen deze langspeler, die samen vorm geven aan dit welluidende totaalpakket. Om deze niet te laten overheersen, is er wat ruimte vrijgemaakt voor eenvoudige pianoballades, waar ook “chemtrails” deel van uitmaakt, een nummer waarin Lizzy haar ziel blootstelt door de plotse dood van haar vader aan te kaarten. Doorheen de rustige pianoklanken schemeren de tristesse en weemoedigheid door, zodat je als luisteraar met de meest mistroostige emoties achterblijft.
Ondanks dat deze plaat goed in elkaar steekt, slaan er toch momenten van verveling toe. “nobody likes a secret” is kort, maar allesbehalve krachtig. Het eenvoudige, nietszeggende gitaargetokkel zorgt voor een ferme deuk in het enthousiasme waarmee we naar dit album luisteren. Hetzelfde geldt voor “an ego thing”, dat op zich wel een leuke melodie heeft, maar opbouwt tot in het oneindige met een teleurstellende ontknoping als resultaat. Gelukkig wordt door de vreugdevolle gitaren op “orange show speedway” een prettig einde gebreid aan five seconds flat. De tranen, het liefdesverdriet en de pijnlijke herinneringen doorheen dit album worden hierdoor al snel vergeten en vervangen door een dansbaar hitje.
Lizzy McAlpine laat ons op haar nieuwste creatie horen dat ze haar vertrouwelijke niche al lang ontgroeid is. Ze staat open voor vernieuwing, maar blijft toch dicht bij haar eigen handelsmerk. Spijtig genoeg lijkt het soms wat te wringen, maar die momenten worden snel vergeten door af te wisselen met enkele hits in wording. Het is slechts een kwestie van tijd om deze openhartige singer-songwriter bekender te laten worden bij het grote publiek, waarbij five seconds flat al een stap in de goeie richting is. Tot dan begint dit breekbare meisje zich langzaam maar zeker te ontpoppen tot een kleurrijke vlinder.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
