Sinds het ontstaan van de Britpop aan het begin van de jaren negentig maakt het Welshe trio Feeder deel uit van deze beweging. Je vindt hen op het spectrum waar de versterkers op het maximum staan. Met potige rocksongs, zelden niet voorzien van een catchy randje, maakte ze vooral aan het einde van jaren negentig en aan het begin van het millennium furore. Welke nineties kid heeft niet luidkeels meegebruld met “Buck Rogers” of “Just The Way I’m Feeling”? Van de rauwe energie van Polythene tot de meer gepolijste arrangementen van Comfort in Sound, en verder door naar de experimentele klanken van Renegades en Generation Freakshow, heeft ze bewezen dat ze zowel de kunst van het evolueren als het behouden van hun essentie beheerst. Ze experimenteerde met een stevigere sound doorheen de jaren, maar op de laatste albums Talulah en Torpedo sloeg ze toch terug de eerder bewandelde paden in. Maar het handelsmerk bleef over de jaren steeds onveranderd; het betere gitaarwerk met steeds dat zoete meezingbare refrein.
Voor het twaalfde album wordt alles uit de kast gehaald. Met Black/Red slaat Feeder een onverwachte weg in door te kiezen voor een dubbelalbum, een ambitieuze zet voor een band die voornamelijk uitblinkt in het uitbrengen van singles. Toch blijkt deze sprong in het diepe minder radicaal dan verwacht. Het album strekt zich uit over achttien tracks, en hoewel het idee van een dubbelalbum een zekere grandeur suggereert, blijft Feeder trouw aan het kenmerkende geluid. Black/Red is in essentie gewoon nog een Feeder-album, maar dan langer. Het trio slaagt erin om door de uitgestrektheid van het dubbelalbum te navigeren zonder noemenswaardige dipjes of vullers, hoewel de pieken niet per se de hemel doen splijten.
Desalniettemin laat Feeder zien dat ze niet geheel ongevoelig is voor de lokroep van grootsheid. “Droids” en “Elf” brengen een groots openingsduo voorzien van een portie elektronica, maar waar ze net voldoende de kenmerkende ingrediënten aan toevoegen om herkenbaar genoeg te klinken. Strijkers en synthesizerklanken worden ingezet om een zekere omvang toe te voegen aan nummers. Zo doet “Sahara”, met zijn gruizige gitaren en baslijnen, denken aan de kracht van de Manic Street Preachers uit hun begindagen. De toevoeging van extra productie-elementen blijft bescheiden, maar merkbaar. Zo keren de luchtige synthesizerklanken op “Hey You” weer en wordt “Unconditional” serieus opgepompt tot een rocksong op steroïden. Zelfs in de meer sentimentele momenten, zoals op “Soldiers Of Love”, waar de doedelzakken en drumcorps-percussie een welkome afwisseling bieden, kleurt Feeder zelden buiten de lijntjes van hun eigen grenzen.
Hoewel het ‘zwarte’ gedeelte van het album misschien een tikkeltje donkerder en stormachtiger is, is het verschil verwaarloosbaar. Het gebruik van mineur akkoorden overweegt hier, terwijl het ‘rode’ deel iets meer majeur akkoorden gebruikt waardoor de songs hier net iets toegankelijker klinken. Toch waagt Feeder zich niet aan een grootschalige herdefiniëring van hun geluid op dit late punt in hun carrière. Al valt er weinig te klagen, want de resultaten zijn solide. Nummers als “The Knock” en “Here Comes The Hurricane” weten te overtuigen met sterke hooks, terwijl tracks als “Vultures” en “Memory Loss” de energie hoog houden met hun riffrock, zij het soms iets te geïnspireerd door hun vroegere werk.
Dubbelalbums zijn meestal zeer gewaagd en slagen zelden volledig in de opzet. Dat Feeder zich überhaupt gewaagd heeft aan de uitdaging is opmerkelijk, dat ze nooit door het ijs zakken is zowaar nog opmerkelijker. Black/Red overtreft de verwachtingen en bewijst dat Feeder nog steeds relevant kan zijn binnen het Britrocklandschap, zonder de grenzen van hun eigen stijl te overschrijden. En er is nog meer goed nieuws. Feeder zal in het najaar, op 25 september, in Trix Black/Red komen voorstellen. Wij zijn alleszins present, want het is ondertussen toch alweer van 2018 in De Kreun dat de hitmachine in ons landje halt hield.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Knock”, ons favoriete nummer van Black/Red, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
