Wanneer je bijna drie decennia en elf albums diep in je carrière zit, is het niet meer dan logisch dat je pieken en dalen hebt gekend. De bands die reizen door het geheugen zijn alomtegenwoordig, met nostalgie als handelswaar om relevant te blijven. Weinigen slagen erin om de uitdaging succesvol aan te gaan, laat staan te slagen. En dan heb je Feeder. Het duo Grant Nicholas en Taka Hirose, ongetwijfeld de underdogs van de post-britpopbeweging van het begin van het millennium, blijft het publiek uitdagen en boeien. Als het ware beleven ze een late renaissance in van hun carrière. Waar ze op Tallulah nog de kaart trokken van de powerpop gemengd met uitstekende collegerock, maken ze nu weer de omslag naar altrock met grungy, gruizige post-britpop. Muziek die onomwonden teruggrijpt naar hun goeie oude tijd, zonder te klinken alsof de nummers bewaard zijn voor een regenachtige dag.
Opener “The Healing” zet de toon met een zes minuten durende post-pandemisch beeld dat de sfeer van het album perfect samenvat. The Verve-achtige strijkers dansen speels met het pianogetokkel, dat als licht bij het krieken van de dag door de gordijnen komt gluren. Het refrein gaat over samenkomen zoals hedendaagse Coldplay dit zou doen, alvorens de donkere wolken samenpakken en we overladen worden met een razernij van apocalyptische riffs. Dit is Feeder op zijn best en het is maar een voorsmaakje van wat ons nog te wachten staat de komende 41 minuten.
“When it All Breaks Down” blaast ook nieuw leven in hun altrock-verhaal. We schakelen even terug over naar het dreampop-territorium voordat de voorhamer boven wordt gehaald en we weer een stevige riff rond de oren krijgen. Wanneer het refrein losbarst, drijven we volledig terug naar de klassieke Feeder. In het industriële “Magpie” bewegen ze zich tussen zware gitaren en een sluimerende groove met dissonante klanken die het apocalyptische thema weer duidelijk op de voorgrond plaatst. “Decompress” brengt dan weer scheurende gitaren die doen denken aan Royal Blood met iets meer tempo. Geheel typerend weten ze weer de perfecte balans te vinden tussen al het gitaargeweld en mooie, toegankelijke melodieuze refreinen.
Met “Born to Love” bezorgt het duo ons misschien zelfs wel hun grootste hit van de laatste tien jaar. De stem van Grant klinkt intens, alsof elk woord recht uit zijn hart komt. Een dosis aanstekelijke liefde in realtime. Terwijl je jezelf betrapt dat je met je hoofd mee zit te knikken op de nummers, besef je ook dat Feeder niet het wiel opnieuw uitvindt met Torpedo. Zoals elke band die de dubbele cijfers haalt op de albumafdeling, kan niet elk nummer een schot in de roos zijn. “Slow Strings” verdwaalt in een poel van laaggestemde gitaren en het titelnummer “Torpedo” danst op de slappe koord en klinkt misschien net iets te veel als een doorslagje van hoe Feeder vroeger klonk.
Gelukkig zijn de mindere momenten op Torpedo in de minderheid. Zoals bij wel meer artiesten de laatste jaren heeft de lockdown voor grote inspiratie gezorgd. Volgens Nicholas had Torpedo nooit het levenslicht gezien zonder de pandemie. Er was voldoende materiaal voor de volgende Feeder-plaat geschreven, maar omdat de wereld in quarantaine ging, besloot het duo om vanaf nul te herbeginnen. “Wall of Silence” is het equivalent van een adrenalineshot dat door onze oren gepompt wordt. Als je even stopt met het knikken van je hoofd en dieper luistert, hoor je Nicholas mijmeren en de essentie aanraken; ‘What have we become / Living up in our heads / Shutting out the morning sun.’ Het drukt ons nogmaals met de neus op het thema van deze plaat.
Torpedo brengt ons duidelijk een band die perfect in balans is. Zonder te vervallen in doemscenario’s kaarten ze mooi het gevoel van de afgelopen jaren aan. ‘Het waren geen gemakkelijke tijden, maar geef nooit op.’ De positieve opgewekte boodschap die ze verwerken, schijnt af en toe door en laat ons achter met een tevreden, energiek gevoel. Na Tallulah is Torpedo, op een geheel andere wijze, weer een overwinningsronde. Waar velen de middenweg kiezen en op veilig spelen, kiest Feeder om hulde te brengen aan hun verleden terwijl ze hun toekomst creëren.
Facebook / Instagram / Website
