© Gobinder Jhitta
Nu de eerste zomertemperaturen opduiken, kiezen we – tegendraads als we zijn – ervoor om de Scandinavische kou op te zoeken. In haar thuisland Denemarken stond Amalie Bruun oorspronkelijk bekend als een alternatieve popzangeres. Volgens de mythe bekeerde ze zich tot blackmetal toen ze tien jaar geleden Transilvanian Hunger van Darkthrone ontdekte. Amalie Bruun werd Myrkur (vrij vertaald: duisternis). Haar nieuwe persona sloot esthetisch aan bij de cultuur, maar ze zocht muzikaal haar heil in Nordic folk. Heilung en Wardruna hebben de laatste jaren een sterke cultus rond dit genre opgebouwd. Zo wist Myrkur haar relevantie te behouden en bereikte ze een hoogtepunt door haar bijdrage aan de soundtrack van Vikings Valhalla. Haar derde album, Spine, uitgebracht vorig jaar, was heel zweverig en presenteerde ze live te midden van een bosrijke setting.
De Zweedse Jonathan Hultén kreeg de eer om als eerste de kandelaars aan te steken. Hoewel hij een van de oprichters is van Tribulation, heeft de singer-songwriter na zestien jaar van volledige toewijding besloten zijn eigen verhaal te schrijven. Eind vorig jaar bracht hij zo “The Well” uit, waarin zijn debuutalbum Chants From Another Place verbonden werd met The Forest Sessions. Uitgedost als een heidense priester, verklaarde hij a capella de ceremonie voor geopend. De kerkorgels op tape zorgden voor de rest, maar zodra hij zijn akoestische gitaar omgordde, werden we volledig meegenomen in zijn soloshow. Achter hem stond slechts een decoratief bloemstuk, waarvan we aanvankelijk dachten dat het deel uitmaakte van Myrkur’s podiumopstelling. Niets was minder waar. Hulténs shows zijn zeldzaam, wat het des te prettiger maakte om te zien dat hij er moeite in stak. Verder zocht hij de natuur op via samples van fluitende vogels, of diende een spot als volle maan die op ons gezicht scheen. Zijn vocale harmonieën werden dan weer expressief versterkt door trage armbewegingen en een androgyne look. Door dit alles vlogen de dertig minuten voorbij, maar het mocht gerust een kwartier langer duren.
Na de pauze werd het heidense vuur pas echt aangewakkerd. Volledig in haar eentje kwam Bruun in haar kenmerkende klederdracht het podium opgewandeld om “Bålfærd” in te zetten. De klaagzang over een Vikingbegrafenis zorgde onmiddellijk voor een krop in de keel. Terwijl er bij Hultén regelmatig werd gebabbeld, was het publiek nu zeer aandachtig. De eerste blackmetalelementen kwamen voor het eerst bovendrijven bij “Like Humans”. De trage tremeloriffs en Bruuns engelenzang vormden zo een catharsis van ongerepte natuur en pure schoonheid. Toen “Mothlike” volgde, leek het echter alsof ze Spine integraal zou spelen. Dat was op een paar uitzonderingen in de setlist na net niet het geval. Dat Myrkur een strakke regie voerde, was vooral te merken aan de punctuele lichtshow. Zo werd “My Blood Is Gold” bijvoorbeeld uitgevoerd onder dezelfde spots.
Toen ze haar puntige eighties metalgitaar inplugde, werd de feeërieke show toch lichtjes extremer. Voor de diehards moeten we het woord ‘extreem’ met een flinke korrel zout nemen. Tijdens “Valkyriernes sang” viel alles wat Bruuns handelsmerk is perfect samen. Bij dit nummer kregen we namelijk het gevoel dat Myrkur een band is in plaats van louter een hersenspinsel van de zangeres. Zijzelf waande zich allerminst een godin en was eerder een koele minnares die bescheiden haar ding deed. Muzikaal was ze wel zelfverzekerd achter haar piano of met de tamboerijn in de hand. Ook de leadgitarist en bassiste hadden hun gloriemomenten om Bruun te ondersteunen. Iets meer publieksinteractie was hierbij geen slechte zet geweest. Het feit dat de lege balkons bijvoorbeeld niet afgeschermd waren, zorgde regelmatig toch voor een kil gevoel als we naar boven keken.
Qua verdere nummeropbouw bleef Myrkur in hetzelfde bedje ziek, maar onder de blauwe nachthemel bleef het heerlijk vertoeven in de oude wereld. De timing zat daarbij goed mee. Toen we dachten alles gezien en gehoord te hebben, sloot ze de show prachtig af. Door in nog geen twee minuten weer op de bühne te komen, werd het cliché van de overbodige bisronde wederom bevestigd. Het ijselijke “Ulvinde” was beter het slotstuk geweest van de reguliere set. In de bis stapelde het nummer iets te hoge verwachtingen op dat Myrkur voor een poos naar haar beginjaren zou gaan. Door als slot een nieuw nummer te testen, trok ze spijtig genoeg een streep door die rekening. Gedurende het volledige uur was Myrkur toch een avontuur op zich. De gelijkenis tussen Taylor Swift en Bruun kronkelde daarbij meermaals door onze gedachten. Beide zangeressen hadden een popverleden en kozen zorgvuldig een subgenre dat puristen tegen de haren instreek. In het geval van Myrkur viel het vanavond niet te ontkennen dat Bruuns fluwelen en tegelijk avant-garde aanpak hun doel niet misten: horizonten verbreden en gelijkgestemde mensen verbinden.
Facebook / Instagram / Website
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
