Mooie liedjes duren vaak niet lang, maar de weg daarnaartoe soms wel. Dat is hoe we het parcours van Sense & Nonsense van Ivy Falls misschien het best kunnen omschrijven. Sinds 2017 brengt Fien Deman al muziek uit en zo was “Twelve” de eerste kennismaking met de singer-songwriter. Haar indiesound groeide doorheen de jaren steeds meer van indiepop naar indiefolk, en het is duidelijk dat Ivy Falls haar stem en geluid na jaren zoeken en proberen nu eindelijk heeft gevonden. Hoewel er een zevental jaar zit tussen haar eerste release en deze grote plaat, heeft ze niet stilgezeten: ze bracht verschillende ep’s uit en verzorgde het voorprogramma van onder andere Jessie Ware, Sigrid, Mabel en Balthazar verzorgen.
Nu is haar eerste album er eindelijk en dat werd Sense & Nonsense gedoopt; ze beschrijft perfect de tocht die je als jongvolwassene maakt doorheen het opgroeien. Dingen zullen een bepaalde zin hebben, maar we mogen er zeker van zijn dat er ook een heleboel onzin de revue zal passeren. Maatschappelijke concepten worden onder de met gitaar gevulde loep gehouden, waarbij het leven en de daar bijhorende toekomst gepercipieerd wordt. Het laat ons stilstaan bij onze verlangens en gedachten, terwijl Ivy Falls’ zachte stem ons probeert toe te fluisteren wat de antwoorden kunnen zijn. Demans verhaal werd gegoten in tien nummers die de mooiste en donkerste kanten van indiefolk vertonen, en het is nu hoog tijd om haar te laten vertellen.
Opener “Golden” bevat alvast het perfecte kleurenpallet om deze tocht mee te beginnen. Hoop is het middel om vooruit te gaan, maar eerst en vooral is het belangrijk om te kijken naar wat die gouden jaren inhouden. Een eerste stap in het bezinnen is daarmee gezet en dankzij de zachte gitaartonen in combinatie met piano en strijkers vullen we onze knapzak om richting een volgende etappe te gaan. Melancholie neemt duidelijk het voortouw en is ook een constante die we vinden doorheen alle tracks. Er is daarnaast een sterke consistentie in geluid, waarbij Ivy Falls bij elk nummer een gezonde variatie weet te vinden met dezelfde instrumenten. Zo volgt “Strange Way” ook hetzelfde recept van “Golden”, op zowel inhoudelijk als muzikaal vlak, en kabbelt het hierdoor gewoon mooi verder.
Vervolgens krijgen we de eerste echte zonnestraaltjes met “Blue“. Het nummer klinkt opvallend vrolijker dan zijn gelukstralende opener. Het is als het ware het coming-of-agenummer en zet hierbij vaart in de reis van realisatie. Volwassen worden is een fase van vallen en opstaan, maar het realiseren wat er precies gebeurde en ervan leren is hierbij de belangrijkste stap die je kunt zetten. “Time” laat de melancholie enkel toe in zijn inhoud, maar is qua sound iets dansbaarder door de funky gitaar die zich in het spel mengt. De gelaagdheid in stemmen tijdens de bridge geeft het nummer ook dat extraatje dat het geheel tot een leuk niveau tilt. Plezier duurt niet lang en dat is ook wat “Willing” brengt. Heel emotioneel legt Ivy Falls met piano haar ziel bloot en bezingt ze de twijfels van de oerkracht achter liefde. Heel eenvoudig, maar alle elementen zitten hier gewoon juist, wat dit tot het pareltje van de plaat maakt.
Het leven is een kermis, je moet gewoon de juiste attracties weten te kiezen. De ietwat carnavaleske orgeltonen van “Lists” tonen de hoogtes en laagtes; niet alleen van dat ene paard op de draaimolen, maar ook die van het leven. De synths geven het een onheilspellend gevoel en dankzij de meerstemmigheid in backingvocals voelt het alsof we richting vlakke muur aan het rijden zijn en niet zeker zijn of we op tijd remmen. Afsluiten doen we met “Lemons” en dat is als het ware het slotstuk van Ivy Falls’ verhaal. Zachte percussie zet de eerste tonen en al snel volgen de geliefde piano en gitaar om haar epos te vervolledigen. “Lemons” smaakt helemaal niet bitter of zelfs zoet, maar toont hier misschien juist de felgekleurdheid van de vrucht om het ware licht aan te duiden. We worden als het waar helemaal vrolijk en hoopvol van de laatste track en sluiten met een glimlach.
When life gives you lemons, dan maak je uit die bitterheid een geweldige debuutplaat. Dat is zowat de algemene boodschap die je kan concluderen uit Sense & Nonsense. Ivy Falls brengt ons op tien nummers haar verhaal van opgroeien en welke twijfels en vragen daarbij komen en dat doet ze perfect met haar melancholische indiefolknummers. Geen zorgen, ze laat zeker en vast ruimte voor zon en geeft niet op. Haar debuutplaat is er zeker eentje die velen zal raken, al is het niet emotioneel, dan zal het muzikaal ook zijn werk doen om iedereen op zweeptouw te krijgen.
Op 10 april stelt Ivy Falls haar plaat voor in de Vooruit in Gent en op 16 april doet ze allemaal nog eens opnieuw in Amor in Antwerpen.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Willing”, ons favoriete nummer van Sense & Nonsense, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
