Dead Poet Society @ Trix (Club): Hoe vettiger, hoe prettiger!

© CPU – Karen Van Lierde

Dead Poet Society is springlevend en verkeert al een tijdje in een opperbeste stemming. De band uit Boston cruiset namelijk al drie weken door Europa met het nieuwe tweede album FISSION onder de arm. De respons op de opvolger van -!- was over het algemeen overwegend positief en met radiovriendelijke riffs spreken ze een overwegend jong publiek aan. Dat publiek vond vlotjes de weg naar de Trix, want de Club was al een tijdje hopeloos uitverkocht. De band geniet dus van een groeiende populariteit en dat dat terecht was, toonden ze ons met een strak gitaaruur waar de adrenaline en energie er vanaf spatte.

© CPU – Karen Van Lierde

Of Ready The Prince er klaar voor was? Het voorprogramma uit Canada oogde althans vastberaden, wat niet direct over de nogal slechte geluidsmix gezegd kon worden. De compacte sound van het drietal kwam bij het eerste nummer nogal rommelig en houterig uit de speakers. Vooral de veel te harde drums gooiden wat zout in de soep en troefden de gitaren en de zang af. Aan de nummers lag het in elk geval niet, want, zo moeten we toegeven, zat er in het gros wel veel vuur en een leuke energie. Muzikaal was Ready The Prince een goede match met Dead Poet Society en kreeg de zaal zeker met de laatste twee nummers goed los. Wie gekomen was voor Dead Poet Society leerde met Ready The Prince met andere woorden een toffe band kennen.

© CPU – Karen Van Lierde

Dat de Amerikanen van Dead Poet Society al behoorlijk wat shows achter de kiezen hadden op deze Europese tour, was er nauwelijks aan te merken. Opener “Hard to Be God” gutste namelijk van de goesting en werd met veel vinnigheid gebracht. Kopstuk Jack Underkofler kon het dan ook niet laten om meteen het publiek in te duiken en zich gewillig op handen te laten dragen. Er zat vuur in de openingsfase, want met “Running in Circles” speelden ze als tweede nummer van de nog jonge avond een ware publiekslieveling. Het refrein werd luidop meegezongen en in het voorste deel van de zaal konden we zowaar een eerste bescheiden moshpit waarnemen. Het enige wat nog ontbrak waren een paar mensen die in rondjes liepen, maar dat hinderde niets aan de enthousiaste energie die er hing en bleef hangen. Van de nieuwe langspeler was “I hope you hate me.” wellicht niet het meest gekende nummer, maar het viertal beukte op het podium wel een vettige versie in elkaar die te smaken viel.

Aan een zekere routine maakte ook Dead Poet Society zich schuldig, wat niet verwonderlijk is als je al een paar weken op tour bent. Bepaalde automatismes waren duidelijk hoorbaar, al deerde dat niet en zorgde dat er net voor dat de band nog strakker en vettiger om de hoek kwam. De band liet de fans regelrecht uit zijn hand eten met een enthousiast onthaalde “.AmericanBlood.” en het zowaar nog betere “HURT”. Het potige kantje zorgde voor een bombastische golf aan vettige gitaren die onverbiddelijk over ons heen walste. De moshpit werd logischerwijze iets groter en vooral intenser. Iets minder intens was daarentegen “Tipping Point”. Het melige kantje van de Amerikanen zorgde voor een klein meer aan lichtjes en een zeldzaam rustpunt in de set.

© CPU – Karen Van Lierde

Onnodig show verkopen deed het kwartet nooit, al gingen ze met momenten wel hard op in de nummers. “81 Tonnes” werd met grote gebaren gebracht, “.SALT” werd in een nog vunziger jasje gestoken en “LoAir” werd voorzien van een meer dan solide breakdown op het einde. De vaart zat er met andere woorden goed in en de nummers volgden elkaar in ijl tempo op. Doch nam Underkofler af en toe tijd om met wat bindteksten de connectie met het publiek verder te onderhouden en verstevigen. Na een degelijke uitvoering van “Uto” bedankte de band voor de uitverkochte zaal, iets wat ze zo ver van hun thuisland kennelijk niet als vanzelfsprekend beschouwden. De handen gingen nogmaals op elkaar en de moshers kregen bij “.CoDA.” de mogelijkheid om op knallende wijze af te sluiten.

Of had de band nog iets in petto? Uiteraard hadden ze dat. De korte bisronde bestond nog uit “My Condition” en “.Intoodeep.”, nummers die door elke fanatieke aanhanger woord voor woord meegezongen kon worden. Dead Poet Society begon dus met vettige gitaren en eindigde met vettige gitaren. In die zin gaven ze het Belgische publiek exact hetgeen waarvoor ze naar het muziekcentrum aan de Noordersingel waren afgezakt. Vernieuwend klonk het zelden tot nooit, maar met een overtuigende uitvoering en een resem sterke rocksongs maakten ze er gewoon een fijn concert van. Op het einde hintte de band nog naar een spoedige terugkeer naar ons land en als je weet dat ze in augustus weer in de buurt zijn, weet je dat die show hoogstwaarschijnlijk op een weide in het Hasseltse zal doorgaan.

Instagram / Facebook / Twitter (X)

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Hard to Be God
Running in Circles
I hope you hate me.
.AmericanBlood.
HURT
Tipping Point
81 Tonnes
I Never Loved Myself Like I Loved You
.SALT
.LoAir.
Uto
.CoDA.

My Condition
.Intoodeep.