We wensten Another Sky het beste nadat ze met I Slept On The Floor een debuutalbum uitbrachten waarvan je haar gaat rechtstaan. Snedige rock en een sterke stem waren klaar om in 2020 op tournee te gaan, maar de groep ondervond sindsdien enkele tegenslagen. Niet alleen kon die tournee niet doorgaan, de opnamestudio liep ook onder water en moest bijgevolg opnieuw gebouwd worden. Daarnaast werd de band nog verraden (al blijven ze daar best vaag over), dus moest de band opnieuw opzoek naar zijn identiteit. En dat nemen ze nu nog meer in handen, aangezien gitarist Jack Gilbert dit keer ook in de stoel van de producer kroop, niet alleen om het financiële aspect beter in de hand te houden, maar vooral om Another Sky ten volste Another Sky te laten zijn.
De Britse groep (vernoemd naar een gedicht van Emily Dickinson) doet aan zelfonderzoek op Beach Day. Catrin Vincent en co zoeken hun eigen diepgewortelde angsten op om die in de ogen te kunnen kijken en zo een gevoel van vrijheid te bereiken. De muziek klinkt dan vaak ook bevrijdend en wekt meer dan eens gevoelens op die het lichamelijke overstijgen. Vincent zegt dat ze vrijheid zoekt om bitterheid te voorkomen en niet vast te zitten in bepaalde emoties. Dat is voelbaar.
De spanning aan het begin van de openingstrack verdwijnt grotendeels eens Catrin Vincents unieke stemgeluid door onze speakers galmt. Beach Day opent met de titelsong en ondanks dat het wel puike indierock is, is het slechts een opwarmertje om de toon te zetten op een ietwat dramatische manier. “The Pain” lijkt dan ook het echte begin en de band gaat hier al eens goed voluit. De stevige drum en snijdende gitaartonen passen bij de pijn van een complexe relatie waarover gezongen wordt. Dat gevoel wordt verder gezet op “A Feeling”, over een toxische relatie. Negatieve inhoud, maar wat een heerlijk nummer. Another Sky nodigt uit tot headbangen en zelfs in onze zetel op een groezelige dag voelt dat zalig aan. “A Feeling” is als ingaan tegen de grote golven en er tegelijk op meesurfen, wat het een van de hoogtepunten van Beach Day maakt.
Na het energieke en dynamische “Uh Oh!” (dat trouwens een reactie is op “Fell In Love With The City”) doen de Britten het een tikkeltje rustiger aan op “I Never Had Control”, wat een vrij dramatische rockballade is geworden door de hoge, soms schreeuwerige zang van Vincent. Er wordt gezongen over een gebrek aan controle, wat lijkt in te spelen op het mysterieuze verraad. Ook op “Death of the Author” (ongetwijfeld een verwijzing naar het iconische essay van Barthes) wordt er hier op in gegaan. ‘Wait, why did I do this in the first place?’, klinkt het op een neergeslagen toon. Dat gevoel slaat om in een soort van zelfgerichte woede waarbij Another Sky zichzelf (opnieuw) in de ogen kijkt en eens goed alles geeft.
“Psychopath” is nog een nummer dat op datzelfde thema inspeelt en is bovendien een zeer stevig rocknummer. Het is daarnaast ook een van de nummers waarbij er vooral tijdens de strofes inhoud wordt gegeven, met tijdens het refrein niet al veel tekst. De muziek voor zich laten spreken en duidelijke emoties overbrengen terwijl er ‘psychopath’ wordt geroepen. Na een stevige (en heerlijke) ‘FUCK YOU’ lijkt het gedaan, maar Another Sky keert terug om die boodschap nog wat extra kracht bij te zetten. Op “City Drones” zit het verwerkingsproces dan weer wat verder. Het hoefde het einde van de wereld niet te zijn en er is ruimte voor een nieuwe start waarbij je niemand moet zijn, klinkt het. De muziek voelt ook minder zwaar aan, en met een licht gitaartje erbovenop voelt het ook wat lichter en luchtiger aan, ondanks dat er nog steeds doorgespeeld wordt. Another Sky toont de verschillende fases van een verwerkingsproces en zo krijgen wij verschillende kanten van de band te horen.
Het laatste deel van de plaat klinkt wat minder donker en boos, maar dat betekent niet dat er niet meer gerockt wordt. Op “Star Roaming” is er een zachtere stem te horen, maar de muziek voelt wel groots en episch aan. Het is alsof die licht in de duisternis brengt, zoals een ster aan de donkere hemel. Slotnummer “Swirling Smoke” brengt dan weer een aanstekelijke en voorzichtige beat met zich mee waardoor we voor een laatste keer meteen op de kar van Another Sky zitten. Het is een dromerig afscheid van de plaat waarop die woede wordt uitgezwaaid door toch eens lekker voluit te gaan, zonder scheurende gitaren en moshpitkansen. In de plaats maken we magische armbewegingen zoals Florence + the Machine of zelfs Aurora dat al eens doet vooraleer het lied in alle rust uitdooft en zo voor een hemels slot zorgt. Met “Swirling Smoke” brengt Another Sky ons naar een andere hemel en zo maken de Britten hun naam helemaal waar.
Volgens Another Sky zijn er drie zekerheden in het leven: dood, belastingen en woede. Die woede komt zeer duidelijk over op Beach Day en maakt deel uit van hun verwerkingsproces. De naar buiten gerichte en vaak luide woede leidt wel tot zelfreflectie en zorgt uiteindelijk voor bevrijdende gevoelens. Die drie stappen zijn alle drie voelbaar op de tweede langspeler van de groep en wordt zo een totaalervaring. Het derde deel van de plaat is wat minder hard, maar toont wel dat Another Sky meer kan dan voluit gaan en met gitaarrifs smijten. Laat ons hopen dat Another Sky dit keer wel gewoon een uitgebreide tournee kan doen, want dit is muziek die we live willen ervaren. Tot die tijd bereiden we ons met plezier thuis door deze langspeler regelmatig door onze koptelefoon te laten glijden.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Death of the Author”, ons favoriete nummer van Beach Day, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
