© Aria Shahrokhshahi
Lange tijd had je het gevoel dat het talent van Matt Maltese wat onderbelicht bleef, tot zijn muziek de ronde begon te doen op TikTok. De nog steeds maar vijfentwintig jarige Brit heeft in de tussentijd vier albums op de teller en binnen twee weken volgt alweer zijn volgende exemplaar: Songs That Aren’t Mine, een verzameling covers van artiesten die hem doorheen de jaren inspireerden. Een bedrijvige singer-songwriter is hij zeker en vast, en ook de verhouding tussen kwantiteit en kwaliteit blijft mooi gebalanceerd. Voor het schrijven van nieuwe liedjes heeft hij nu iets minder tijd, want een kleine twee weken terug trapte hij zijn wereldtour op gang. Het bracht hem gisteren alvast naar de Botanique, waar het Museum de ideale plek bleek voor een intiem en hartig optreden.
De naam Holly Macve doet misschien een belletje rinkelen. De Ierse is al enkele jaren actief en werkte bijvoorbeeld al samen met ene wereldster Lana Del Rey. Haar rentree in Brussel vierde ze op een nogal klungelige wijze. Vooral in het begin had ze het flink moeilijk om haar focus te vinden, wat niet echt bevordelijk is als je met je nummers een bepaalde gracieuze sfeer probeert te scheppen. Dat ze voor de helft van de nieuwe nummers een tape liet meelopen was ook wel een beetje jammer, want achter de piano schitterde ze het meeste. Het was ook achter de toetsen dat ze helemaal op het einde van haar halfuurtje “Suburban House“, haar samenwerking met Lana Del Rey, bracht en de zaal muisstil kreeg. Al bij al was het wel een mooi halfuurtje, maar met een extra muzikant had Macve naar ons gevoel iets sterker in haar schoenen gestaan.
Haast en spoed zijn zelden goed, al betekende dat in het geval van Matt Maltese dat we even op hem en zijn muzikanten moesten wachten. Om tien na negen doofden de lichten en werd “You Deserve an Oscar” ingezet. Een prijs voor meest originele nummer zal dit niet krijgen, maar als fijne opener toonde het wel zijn waarde. Het was een gemoedelijke begin van het concert, dat met “Mother” en “Irony Would Have It” in eenzelfde sfeer bleef hangen. De stembanden moesten nog wat los komen, maar dat het soms op het randje was, maskeerden hij en zijn band met veel souplesse achter hun instrumenten.
Er hing liefde in de lucht en daar zaten de nummerkeuze van Matt Maltese voor een heel groot stuk voor iets tussen. Denk dan maar aan het smachtende “Curl Up and Die”, dat door heel wat geliefden in de zaal als signaal werd begrepen om wat dichter bij elkaar te kruipen en hun romantische kant te tonen. Ook wat later in de set, tijdens “Krystal”, voelde je de hartslag van het publiek gevoelig toenemen en steeg het dopamine-level naar een nieuw niveau. Maar het ging gisteren niet altijd over liefde. “Hello Black Dog” is een van zijn donkerste nummers en gaat over strijd met de demonen. Het nummer werd door Maltese en zijn bandcollega’s met de nodige dramatiek gespeeld en bloeide in het laatste deel piekfijn open.
De set dobberde wat voor zich uit en toch werd het nooit saai. Dat was vooral ook de verdienste van de drie muzikanten die Matt Maltese rond zich verzamelde. Zonder expliciet naar de voorgrond te willen treden, zorgden ze met hun goed geoliede samenspel voor een uitgewogen geheel. Af en toe konden ze zelfs verrassen, zoals op “Mystery“, dat op het einde van leuke twist werd voorzien. Het publiek, bestaande uit overwegend tieners, bleef attent luisteren en toonde zich zelfs van hun beste kant toen ze net voor “Less & Less” nog een klein presentje overhandigden. Het boek met een pluche konijntje als kaft werd met dank en humor in ontvangst genomen.
Het serenadeuurtje liep bijna ten einde, maar Matt Maltese had nog een paar verrassingen in zijn mouwen stekken. De eerste troef die hij op tafel legde was zijn versie van Sixpence None the Richers “Kiss Me” dat voorafgegaan werd door een anekdote over de eerste keer dat hij een concert speelde, in een rusthuis. Iets minder verrassend, maar daarom niet minder mooi was “Nightclub Love”. Het gezapige tempo zorgde voor sfeer en rolde de rode loper uit voor hét moment waar een hele uitverkochte zaal op aan het wachten was; “As the World Caves In” / “Intolewd”. Zijn twee grootste streamingkanonnen liet hij naadloos in elkaar overlopen en dat maakte het toch net iets epischer. Daar kon hij met de bisronde nog moeilijk overheen, maar de definitieve afsluiter “Everyone Adores You (at least I do)” kwam toch aardig in de buurt.
Alle mooie liedjes komen ten einde, en dat gold ook in het geval van Matt Maltese. Na 75 minuten spelen was hij uitgezongen en hadden zijn vingers rust verdiend na ons op zijn twee piano’s van het betere toetsenwerk te hebben voorzien. De Brit was op deze druilerige zondagavond in een bijzonder goede bui en deed de harten van een volle zaal in Brussel sneller slaan. Ook al tapten de meeste serenades vaker uit eenzelfde vaatje, het bleef over de hele lijn mooi en melancholisch klinken. En we hebben zo een gevoel dat hij nog niet op het zenit van zijn kunnen is. Dat belooft voor een volgende passage van Matt Maltese in ons land.
Op zondag 7 juli staat Matt Maltese voor het eerst op Rock Werchter en dat in de Klub C.
Facebook / Instagram / Twitter
Setlist:
You Deserve an Oscar
Mother
Irony Would Have It
Curl Up and Die
Hello Black Dog
Little Person
Mystery
Madhouse
Jupiter
Krystal
Less & Less
Driving Just to Drive
The Earth Is a Very Small Dot
Kiss Me (Sixpence None the Richer cover)
Nightclub Love
As the World Caves In / Intolewd
When You Wash Your Hair
Everyone Adores You (at least I do)
