Na het Total Takeover-experiment vorig jaar, waarbij drum-‘n-bass- en dubstepfestival Rampage naast het Sportpaleis zowat elke club in Antwerpen voor een nacht overnam, keert het festival dit jaar helemaal terug naar de vertrouwde thuisbasis. De zogenaamde soldiers maakten zich op voor de flitsende vijftiende verjaardag van de bassgigant, met een veelbelovende productie en blinkende namen als rekruteringsmiddel. De eerste dag werd er een met een breed aanbod nét niet top of the bill-namen, die wel (bijna) allemaal konden bekoren.
Volgens de timetablenorm, maar ook op alfabetische volgorde, beginnen we onze avond met Arius. Het duo heeft naast een professionele ook een liefdesrelatie en stelt vandaag zijn live-act Prism Warp voor. Lees: een live-act met lasers die als Star Wars-zwaarden in het rond worden gezwierd. Echter begint onze avond met een lichte teleurstelling, want zowel vanuit de stage als vanwege het koppel, valt er geen ene laser te bespeuren. Het is dus nog wachten op het volle potentieel van de stage, waarvan we trouwens wel kunnen vaststellen dat hij zeer veelbelovend oogt. Muzikaal kiezen de Amerikanen voor bassline- en softe dubstepversies van populaire nummers van o.a. Post Malone, Fred again.. en Avicii. Een leuke eerste set dus, waarbij onze verwachtingen finaal toch nog worden ingelost op een choreo – kunnen we het zo noemen? – van twee traditioneel Chinees geklede figuren op de tonen van “DJ Turn It Up” en “Baddadan”.
Tevreden kunnen we zo overschakelen naar het Brits-Belgische duo Sota–Basstripper. Beide heren worden als opkomende en zeer beloftevolle talenten in de scene gezien, waardoor ze een verdiende spot op de affiche kregen. Hun eerste bekende nummers situeerden zich al vroeg in de set, met een VIP van “In The City”, Sota’s remix van “Can You Feel My Heart” en diens nieuwste single “Pray For Me”, die al opvallend goed gekend is door de intussen aardig volgestroomde dansvloer. Hoe verder in de set, hoe meer ook de inspanningen van het productieteam naar boven komen. We vangen een eerste glimp op van de beloofde 3D-schermen en in het luchtruim beginnen flitsende balken de aandacht naar zich toe te zuigen. Verder markeert ‘bring out the lasers’ ook het perfecte moment om de échte lasers een eerste keer te testen. Net als we horen uit de reactie van de soldiers op “Mr. Happy”, wordt die keuze met open armen ontvangen.
Rampage profileert zich steevast als drum-‘n-bass-, maar ook als dubstepfestival. Om tien voor elf worden de liefhebbers van dat tweede genre voor een eerste keer echt op hun wenken bediend. SampliFire en Muerte komen aantonen dat dubstep zeker niet dood is, hoewel dat volgens die laatste weleens beweerd wordt. Al flirtend met house, techno en zelfs wat metal droppen ze heel wat stevige dubstepbassen. De meest elektronische geluiden die we al hebben gehoord gaan de intense drops vooraf en wanneer we dan toch eens op een bekend popnummer denken te kunnen meedansen, wordt het refrein onderbroken door ranzige bassen die nog net niet de vloer onder onze voeten doen trillen. De mannen naast, voor en achter ons zijn zeker niet de enige die aan het headbangen zijn, en dus zijn de nekspieren opgewarmd.
Om al geen stijve nek te hebben om twaalf uur, betreedt het genrevervagende trio Gentlemens Club (Coffi, Soloman en 50 Carrot) de stage als luchtig tussendoortje. Even lekker dansen dus op hun UK bassline-beats, of toch voor even. Het eerste kwartiertje gooien we de benen los, maar erna is het terug aan de iets experimentelere muziek. De soldiers lijnen op voor een wall of death en daarbij worden geen krachten gespaard. Muzikaal is het niet de meest interessante set, maar dat lost het trio handig op. Ten eerste door een visuele beleving te koppelen aan hun vijftig minuten: een zelf geacteerde scene uit The Matrix, AI-gegenereerde zombiebeelden van henzelf… Het verschijnt allemaal op the big screen. Daarnaast probeert Gentlemens Club van alle walletjes wat te eten: na het bassline- intermezzo en het dubstephoofdstuk, is er ook een dnb-kwartiertje voorzien om de mensen aan het dansen te houden.
Hoewel we al enkele leuke uurtjes achter de rug hebben, is het voorlopig wachten op een echte hoogvlieger. Het Weense duo Camo & Krooked is de eerste echt grote naam van vanavond en kan daar misschien wel verandering in brengen. Het duo zit in een productieve flow, want in februari en maart kwamen en komen er liefst vier nieuwe nummers uit, waaronder “Atlas”-opvolger “Falling”. Met hun twijfelende mijmerdrum-‘n-bass en MC Daxta als co-piloot nemen ze ons mee op vlucht richting een ravedroom met nummers als “Ember” en “No Tomorrow”, inclusief de net uitgekomen remix van P Money & Whiney.
De overeenkomst met de volgende act ligt redelijk voor de hand, al is er nog wel een merkbaar verschil in sound. Waar Camo & Krooked toch eerder de alternatieve, meer underground sound opzoekt, staat Delta Heavy voor de toegankelijkere en populairdere drum-‘n-bass. Het Engelse duo voegt binnenkort met Midnight Forever een nieuw eigen album toe aan hun platenkast; genoeg nieuwe muziek dus om Rampage te bevoorraden. De mannen lieten in het verleden weleens andere genres hun pad kruisen, maar noemen hun nieuwe plaat ‘een liefdesbrief aan de muziek die hun harten stal’. Dat dat duidelijk dancefloor drum-‘n-bass is, bevestigen ze vandaag, met nog een snelle technodrop hier en daar – zoals dat tegenwoordig hoort. We horen enkele nieuwe bangers van festivaltracks die redelijk wat hitpotentieel hebben, waaronder het onuitgebrachte “Punching Holes”, maar ook nieuwste kindje “Ecstasy”. ‘Imagination, fantasy, temptation, ecstasy’, verschijnt er chronologisch op de doorkijkled, waarna de technokicks uit de boxen spatten. Ook “Baddadan” blijft een smaakmaker, weliswaar in de Tantron-bootleg ditmaal, en ook “Get Down Tonight” past goed bij de uitgelaten Rampage-sfeer. Het naar een ruimteraket vernoemde Delta Heavy heeft zijn naam niet gestolen, zo blijkt: opstijgende met dezelfde kracht als een raket, schiet het duo zijn rake beats op ons af.
En dan is het aan supergroep Masterhand, bestaande uit SVDDEN DEATH, Eptic en Space Laces, die morgen ook nog een soloset in elkaar bokst. In Amerika worden ze al beschouwd als een van dé grootheden van de bass-scene, maar sinds het ontstaan in 2023 speelde de groep nog niet op Europees grondgebied. Een première dus, al nemen wij even een pauze om te voorkomen dat we de komende dagen met een nekbrace moeten rondlopen (en misschien ook omdat een eerste energiedipje ons te pakken heeft).
Wanneer Fox Stevenson aan zet is, pikken we weer in. De energieke dnb-diamant die ongepolijst blijft door de scherpe punk- en rockrandjes in zijn producties zingt veel van zijn nummers zelf en dat is ook duidelijk te horen in zijn set. We horen amper andere stemmen dan de zijne, wat op zich al een mooie extrawaarde is. Zijn “Gold Dust”-remix is daarop een uitzondering, maar eentje die we graag in ontvangst nemen. Ook “Go Like” kan op enthousiasme rekenen, net als de lichtshow die nu op volle toeren draait. Een hele hoop ledschermen, 22 lasers, dertig ledbalken en tientallen moving heads verlichten de zaal in allerlei variaties en snelheden, waardoor onze ogen en hersenen het nog amper kunnen processen. Stevensons set is dan weer iets té goed te bevatten, want door de constante blikkerige drums en het continue eigen gezang verzwakt de aandacht op den duur wel. Dat eenzijdige krijgt de Brit er niet meer echt uit, maar hij creëert nog wel enkele leuke of grappige momentjes met bijvoorbeeld een gezamenlijk ‘crazy jungle arms’-momentje en een heel happy, zomers dnb-tunetje als sluitstuk van zijn set.
Voor de enkelingen voor wie het ravegehalte nog niet hoog genoeg lag, was er nog altijd SASASAS. De groep startte oorspronkelijk met zes leden, maar na het jammere overlijden van Stormin en Skibadee is hun bezetting beperkt tot vier personen – twee dj’s en twee MC’s. Macky Gee en DJ Phantasy plakken drum-‘n-basstracks aaneen in een megamix alsof het niks is. De late waarschuwing ‘Ready or not, here I come’ is eigenlijk overbodig. Het snelle mixtempo houdt iedereen gaande en van zodra de massa wat stilvalt, wordt ze ter orde geroepen door de MC’s, die na zoveel jaren wel weten wat ophypen is. Al zijn er natuurlijk moeilijkere nummers om mensen die extra adrenalineboost te geven dan “One Spliff” van Gray, de Reaper-bootleg van Netsky’s “Everyday”-remix (kan je nog volgen?) en het eigen “Anthem”.
Een uitgesponnen intro geeft wat later de aanzet voor Midnight Tyrannosaurus om aan zijn set te beginnen. Het is meteen ook de leidraad voor de rest van de komende veertig minuten, want de geanimeerde visuals van een ridder in een arena vormen de structuur van de Amerikaan zijn verhaal. Ze nemen een groot deel van de set in, in die mate dat we soms het gevoel hebben eerder naar een film aan het kijken te zijn dan naar een dj-set. Wanneer er dan toch luide decibels op ons afstormen, is het in de vorm van extreem vettige dubstepcompartimenten, die we deze avond nog niet eerder hoorden. Midnight is misschien al even gepasseerd, maar zijn innerlijke Tyrannosaurus haalt de producer zeker boven. De soldiers op hun beurt worden ondertussen wat moe, maar vallen toch nog steeds graag ten prooi aan de geluidsgolven van de Amerikaan.
Een goed begin is het halve werk: dat geldt zelfs voor de laatste act van de avond. Met een VIP van “Jump Up” luiden Captain Bass en Primate de laatste veertig minuten van dag één in. De crème de la crème van de Belgische jump up komt dus andermaal langs om Rampage af te sluiten en ook dit keer is dat weer met een pak nieuwe muziek. Skywalker komt als MC het laatste vlammetje dat nog in de bezoekers zit mee nieuw leven inblazen. De mensen die de vlammenwerpers bedienen hebben in ieder geval nog brandstof genoeg, want het Sportpaleis gaat stilaan richting midzomerse temperaturen. Over de zomer gesproken: dan wordt het vroeg licht, en even twijfelen we of dat nu ook zo is, want afgaande op de tunes van Captain Bass en Primate lijkt het soms of we de vogels buiten al kunnen horen fluiten. Eerst en vooral op “Together” en later ook op een edit van “Be The One”. Voor ze het zelf willen, wordt het Belgische duo een halt toegeroepen en is het zes uur. De vijftien kaarsjes op de verjaardagstaart van Rampage zullen ondertussen wel gedoofd zijn door de blazende bassen de hele nacht. Ook ons vlammetje is uit; tijd dus om naar huis te keren en de batterijen op te laden voor dag twee!
