Nothing More @ Trix (zaal): Een vonk met net niet voldoende spirit

Meer dan twintig jaar in de scene werpt dan toch eens zijn vruchten af. De Amerikaanse band Nothing More doorliep sinds zijn opstart in 2003 een aantal metamorfoses, maar bleef toch steeds trouw binnen het metalwater schipperen. De verschillende excursies leverden doorheen de jaren wel zes albums op evenals een paar nominaties voor de grootste muziekprijzen: de Grammy’s. Afgelopen zomer ontpopten ze zich bovendien tot een van de uitblinkers van de Graspop-zaterdag, wat de verwachtingen voor de wederkeer in Trix er niet minder op maakten. Technisch speelden ze op een hoogstaand niveau, al sloegen ze er niet volmondig in om de zaal van voor tot achteren mee te krijgen.

Het eerste voorprogramma Siamese heeft iets minder kilometers op de teller, maar blaakte desondanks van de daadkracht. Het vijftal uit de Deense hoofdstad was blij terug op het Europese vasteland te zijn na een paar chaotische dagen in het Verenigd Koninkrijk. Hun bus had het aan de andere kant van het kanaal begeven en de noodoplossing belette hen van een goede nachtrust. Desondanks straalden ze behoorlijk wat energie uit en dat was ook nodig om de vroege vogels in de Trix met zich mee te krijgen. Het nieuwe album zette het vijftal volop in de schijnwerpers, met wisselvallig resultaat. “Holy” bleef wat hangen in de clichés van het genre, terwijl “On Fire” dan weer voor schuddende koppen zorgen met een zeer degelijke breakdown. De violist zorgde doorheen het halfuurtje wel voor een leuke noot en ook de industriële lichtshow paste goed bij de compacte sound van de Denen. Met hun sympathieke zelve konden ze een aardig gevulde Trix goed onderhouden, al mag er wat ons betreft in de toekomst gerust iets meer een hoek af.

Na een korte intermezzo van twintig minuten mochten we kennis maken met een paar knotsgekke Japanners met emolook. SiM, het acroniem voor Silence iz Mine, was voor het eerst in ons land en deed er alles aan om een verpletterende indruk te maken. Er waren best wat SiM-fans in de zaal wat hun debuut in onze contreien toch net iets vlotter liet verlopen. Hun reggaepunk-sound is doorspekt met heel wat genres zoals metalcore, punk en nu-metal, wat zowel op plaat als live voor een interessante crossover zorgde. Ook al was niet elk nummer een onverdeeld schot in de roos, het bleef wel boeien en het was bovenal een leuk viertal om bezig te zien. De kneepjes van het vak had SiM alvast onder de knie en dat maakte hun laatste show op deze tour met Nothing More tot een bescheiden succes.

Nog eens een halfuur later weerklok plots “Take Me Home, Country Roads”. Een ietwat atypische intro om een concert van dergelijke aard op gang te trappen, maar het smeerde de stembanden van de Trix al eens voor de band met “Let ‘em Burn” definitief van wal stak. De vocale veelzijdigheid van frontzanger Jonny Hawkings, zoals te verwachten in blote bast en bodypaint, liet ons meteen proeven van wat er nog komen zou. Iets potiger werd het bij het tweede nummer op de setlist. “Do You Really Want It?” was voorzien van heel wat bombast en werd groots uitgespeeld door de bandleden. De zachte zangstukken in de strofes konden moeilijk opboksen tegen al dat gitaargeweld, al zat dat bij de refreinen wel gewoon goed. Een nummer over doorzetten passeerde niet ongelegen vroeg in de setlist om de fans wat meer mee te krijgen. Toch voelden we een zekere aarzeling en waren er weinig bereidwilligen om tijdens “Don’t Stop” te moshen.

Nothing More komt later dit jaar met album zeven en daaruit losten ze enkele weken geleden de eerste single. Dat deze potentieel heeft om een vaste waarde te worden in de setlist bleek snel. “If It Doesn’t Hurt” was catchy, zat dynamisch goed in elkaar en had voldoende power om de hoofden wat te doen schudden. “Go to War” passeerde eerder onopvallend en dan was hitje “Jenny” een welgekomen ankerpunt zo net voor halfweg het optreden. Jammer genoeg wat dat ankerpunt tijdens het optreden niet echt een uitschieter en bleef het braaf dicht aanleunen bij de studioversie. Op de studioversie van “Angel Song” is het daarentegen nog even wachten, maar gisteren kwam deze wel al goed tot zijn recht. Een veelbelovende nieuwe single voor dat nieuwe album, dat was zeker.

De band uit Texas is al ruim een maand op de baan in Europa en dat was er een beetje aan te merken. Nothing More miste wat frisheid en speelde bovendien zeer geroutineerd en zonder tierlantijntjes. Al een geluk dat het wel gewoon stuk voor stuk begaafde muzikanten zijn, die meesters zijn in het bespelen van hun instrumenten. “Ships in the Night” werd voorafgegaan door een sterke drumpartij van Ben Anderson en ook een jarige Daniel Oliver deed de snaren van zijn basgitaar daveren met veel techniek en gevoel. Op “FACE IT” was het dan weer stichtend lid Mark Vollelunga die op zijn zes snaren alles makkelijk liet lijken, maar toch wel met complexe stukken wist te verbluffen.

Het publiek bleef erbij en keek er naar en schoot pas in gang toen frontzanger Hawkings erom vroeg. En dat was eerder een zeldenheid. Voor “I’ll Be OK”, een nummer voor iedereen die in een lastige periode zit, mochten de gsm-lampjes bovengehaald worden. Van een beetje meligheid en sentiment zijn ze niet vies bij Nothing More. Toch mocht het naar het einde gerust weer wat steviger zijn. De titeltrack van vorige album SPIRITS blaakte van de bombast en kwam als een mokerslag binnen. “Fadein/Fadeout” was eveneens een sterk staaltje muziek en maakte met een fijne tweestrijd tussen Vollelunga en Oliver toch wat vonkjes los in het publiek.

Nothing More doet niet aan toegiften en zo appelleerden ze voor “This Is the Time (Ballast)” nog eens alles te geven. De oproep werd deugdzaam opgevolgd, zowel door de mannen op het podium alsook de mensen voor het podium. Op het einde werd Hawkings letterlijk en figuurlijk op handen gedragen om op twee drumvellen de laatste energiestoten van de avond te geven. Na vijfenzeventig minuten zat het bezoek van Nothing More aan ons land er alweer op. Op automatische piloot speelden ze een verdienstelijk optreden, dat vooral op technisch vlak (zowel vocaal als muzikaal) kon scoren, maar echt omvergeblazen waren we deze keer niet.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist::

Let ‘em Burn
Do You Really Want It?
Don’t Stop
If It Doesn’t Hurt
Go to War
Jenny
Angel Song
Tired of Winning
Ships in the Night
FACE IT
I’ll Be OK
SPIRITS
Fadein/Fadeout
Ocean Floor
This Is the Time (Ballast)