Leerde je MGMT ten tijde van “Kids” kennen en hoop je bij elke volgende plaat op een verzameling vergelijkbare, euforische stampers? In dat geval gaat Loss Of Life je zwaar teleurstellen. Dat hoeft in deze niet automatisch een probleem te zijn, maar straks meer daarover. In 2007 kwamen Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser spectaculair aan de oppervlakte met debuutplaat Oracular Spectacular. Niet enkel “Kids”, maar ook “Time To Pretend” en “Electric Feel” horen sindsdien tot het basisassortiment van elk jaren nul-feestje. Het zou een uitdagende quizvraag zijn om een nummer op te moeten noemen uit de twee eclectische platen die daarna kwamen. De stempel van ‘one hit wonder’ (nu ja, ‘one album wonder’) was al lang gedrukt toen de groep in 2018 het album losliet waarvan niemand nog dacht dat ze het in hun mars hadden. Little Dark Age was een glorieuze terugkeer naar synthpop die gelaagder en gevaarlijker klonk dan die uit de begindagen. Met nog een sterke passage op Rock Werchter waarvoor de gevreesde rode toegangsverboden van The Barn al pre-controverse bovengehaald moesten worden, bevestigde het duo dat ze niet enkel terug was, maar actueler dan ooit.
Met Loss Of Life is er nu een nieuwe plaat. Hoewel de continuïteit in de productiekamer voor de vijfde keer in evenveel platen verzekerd wordt door Dave Fridmann (producer achter onder andere The Flaming Lips) valt er muzikaal weer het nodige experiment te bespeuren. Het album opent ietwat ironisch met “Loss Of Life (part 2)”. Een soort robotisch gedicht dat door een intercom voorgedragen wordt. De intro voelt buitenaards en futuristisch aan en we kunnen niet anders zeggen dan dat we zelf wat overdonderd worden wanneer die intro perfect overgaat in de akoestische start van “Mother Nature“. Dat nummer is meteen het sterkste wat de plaat te bieden heeft. Gestuwd door gitaarwerk mondt het met de nodige elektronica uit in een knappe apotheose. De desinteresse in de synths zal een constante blijken doorheen de plaat.
Op sommige momenten is het moeilijk te geloven dat we naar MGMT aan het luisteren zijn. Quasi elk nummer dat nog niet als single was uitgegeven, start met een akoestische gitaar. In sommige gevallen stoppen ze daar ook. “Nothing To Declare” is bijvoorbeeld een lichtvoetige ballade die niet de minste wens heeft om open te barsten. In andere gevallen is het stramien redelijk duidelijk. Akoestische gitaarnummers lopen uit in een experimenteler einde. “Nothing Changes” laat in haar finale zowel blazers als synths horen. Daarvoor moet je wel door een tergend kampvuurmoment vol lalala’s raken. “Phradies” is dan weer een liefdessleper die zich in haar slot overgeeft aan elektronisch geruis. Het moge duidelijk zijn dat de focus op meer akoestisch en trager werk echt niet overal werkt.
Met “Dancing In Babylon” heeft MGMT gelukkig nog een serieuze verrassing in petto. Het nummer werd net voor de release van de plaat uitgegeven, maar is veel meer dan promotiemateriaal. Met behulp van Christine and the Queens wordt de single een grote brok kitsch en theatraliteit die wel op elk moment meeslepend blijft. “Dancing In Babylon” klinkt alsof het duo een musical opvoert en ze komen er godbetert nog mee weg. Op “Bubblegum Dog” zoekt MGMT het in de psychedelica. De bedoeling is duidelijk, maar de constante tempowisselingen doen de vraag stellen of het labyrint naast een wirwar aan routes ook een bestemming bevat.
Loss Of Life breekt radicaal met de synthpop uit Little Dark Age. Nagenoeg elk nummer start vanop een (akoestische) gitaar en wanneer er elektronica aan te pas komt, is dat niet om het op een dansen te zetten, maar om de songs van extra laagjes te voorzien. Dat hoeft allemaal geen probleem te zijn, ware het niet dat de bal al te vaak misgeslagen wordt. In vervlogen tijden zong MGMT ‘This is our decision to live fast and die young. We’ve got the vision, now let’s have some fun’. Aan visie ontbreekt het deze plaat niet, maar de fun voelen we slechts bij vlagen.
Facebook / Instagram / X / TikTok / Website
Ontdek “Mother Nature”, ons favoriete nummer van Loss Of Life, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
