Jera on Air 2023 (Festivaldag 1): Na regen komt vuur

De donderdagavonden van Jera on Air en goede weersvoorspellingen gaan al enige tijd niet bepaald hand in hand samen. Waar vorig jaar zowat de enige echt natte dag van de zomer op de openingsdag van het festival viel, viel de regen ook dit jaar met bakken uit de lucht. Dat mocht de pret echter niet bederven, want met optredens Lorna Shore, Billy Talent en Parkway Drive waren er redenen genoeg om in de festivaltenten te blijven.

Paleface Swiss @ Eagle

Als eerste stond Paleface Swiss op onze planning. De groep imponeerde eind april in de Trix en wist door het uitvallen van Polaris een plekje te verzilveren op het hardegitarenfestival. Ruim op tijd voegden we ons in de veel te lange rij voor de ingang aan, om, na anderhalf uur in de gietende regen te hebben gestaan, met ons onderkoelde lichaam net op tijd te zijn voor de laatste vijftien minuten van de deathcoreband. Precies lang genoeg om de zelfbenoemde ‘Switzerlands finest heavy music groep’ aan het werk te zien en erachter te komen dat ze ook op een festival als Jera prima uit de voeten kon. Spijtig dat de festivalorganisatie niet meewerkte om meer volk in de tenten te krijgen, want dat verdiende deze band volledig.

Ways Away @ Buzzard

Toen Paleface Swiss zijn laatste noten gespeeld had, begon Ways Away in de tent ernaast aan zijn set. Het zijproject van Stick To Your Guns-zanger Jesse Barnett kon de afgelopen tijd rekenen op steeds meer animo, dus wij waren benieuwd of het live even goed was als op de streamingdiensten. We doorstonden de regen om achteraan in de Buzzard tent een plekje te zoeken. Dat was nog niet zo simpel, want de tent was tot de nok gevuld met mensen die maar al te graag bij de bands eerste festivalpassage door Nederland wilden zijn. De ervaring die Barnett bij zijn andere band had opgedaan was meteen duidelijk, want vanaf het eerste moment sleepte hij het publiek mee in de show. Als een doorwinterde staatsleider sprak hij tussen de nummers het publiek toe en eiste hij crowdsurfers en moshpits voor zichzelf op, die hij vervolgens ook in overvloed kreeg. “Everyone I Know (The Optimist)”, de veruit grootste hit van de jonge groep, werd uitbundig van de eerste tot de laatste letter meegeschreeuwd en liet blijken dat de band voorafgaand aan het concert al aardig wat zieltjes gewonnen had. En dat werden enkel maar dankzij de uitstekende set op de Limburgse festivalweide.

Malevolence @ Eagle

Door enkele last minute aanpassingen aan de timetable, mochten we Malevolence wat later op het hoofdpodium verwelkomen. Dat was op zich geen straf voor de band. De logistieke problemen bij de ingang waren namelijk zo goed als van de baan, waardoor de tent aardig kon volstromen. Toen ze net iets meer dan driekwart gevuld was, konden de Britten, die met hun mix van hardcore, sludge en stonermetal, al internationale bekendheid verworven hadden, beginnen aan hun show. Met “Malicious Intent” schoten ze meteen stevig uit hun startblokken en lieten ze ons merken dat zij de baas waren over de Eagle-stage. Helaas voor de fans leek de band niet in uiterste topvorm, want met hier en daar een foute of valse noot, was het geen vlekkeloos optreden. Tijd om de andere tenten te onderzoeken.

Emo Night Mainland @ Raven

Om de drukte te ontsnappen, doken we rond half zeven de Raven in. Op de vrijdag en zaterdag kan je hier urenlang raven op EDM, maar op de donderdagavond was de tent gereserveerd voor de fijnste emoplaten. Toen we bij binnenkomst werden verwelkomd door All Time Low’s “Dear Maria, Count Me In”, wisten we meteen dat we hier een topavond konden beleven en besloten we om nog een tijdje te blijven plakken. Op Jera On Air hoeft het niet altijd even serieus te zijn en toen we de dj met een levensgrote cut-out van Avril Lavigne zagen dansen, toverde het bij ons allemaal een lach op ons gezicht en deed het ons het hondenweer even vergeten. Toch riep de plicht en moesten we verplaatsen richting de Eagle-stage, waardoor we op de tonen van “Hurrikan” van Electric Callboy de tent verlieten en ons weer begaven in de overvloed aan het hemelwater van Frank Deboosere.

Lorna Shore @ Eagle

Lorna Shore lijkt op het eerste zicht een vrij doorsnee deathcoreband, tot frontman Will Ramos zijn strot opentrekt. De zanger verbaast meer dan eens vriend en vijand met zijn door merg en been galmende stem. Dat deed hij ook op de regenachtige donderdagavond, want na enkele technische mankementen en een kapotte microfoon begon hij net iets na half acht met het vertoning van zijn bovenmenselijke kracht. Wat volgde, waren veertig minuten vol bruut klinkende vocalen en snoeiharde gitaren. “To the Hellfire” en “Into the Earth” werden vol lof ontvangen. Toen Tom Barber, frontman van Chelsea Grin en een van de originele leden van Lorna Shore, zich bij het gezelschap voegde, ontplofte de tent van enthousiasme en waren we getuige van een ongezien powerduo op de vocalen. Lorna Shore bewees nogmaals dat ze de kroonprins is van het deathcoregenre en liet ons ook gisterenavond nadenken over hoe hoog de band nog kan vliegen.

Billy Talent @ Vulture

Ons hoogtepunt van de avond vonden we in de Vulture, waar Billy Talent het podium mocht afsluiten. Het Canadese gezelschap is al langer geen onbekende meer op de Europese festivalweides en wist vorige week nog een geweldige show op Graspop Metal Meeting neer te zetten. Ook op Jera on Air kwam de band met de missie om ons omver te blazen, iets waar ze achteraf gezien compleet in slaagde. Met een repertoire vol meeschreeuwhits, waren de mannen tot hun tanden bewapend. Alles kwam voorbij; van “Devil in a Midnight Mass” tot aan “Fallenn Leaves”, van “Afraid of Heights” tot “I Beg to Differ (This Will Get Better)”. Het optreden was een voltreffer en de band had het publiek vanaf de eerste tonen aan hun zijde. Toen Benjamin Kowalewicz even op adem wilde komen, weerklonk de tekst uit honderden, zo niet duizenden, monden en verscheen er een lach op het gezicht van de frontman. Wanneer Anti-Flag-zanger Chris #2 tijdens “Red Flag” zich aansloot, bliezen de mannen nogmaals het dak van de tent. We herhalen met liefde de woorden uit ons verslag van Graspop: Billy Talent was opnieuw fe-no-me-naal!

Parkway Drive @ Eagle

Om kwart voor elf was het tijd om kennis te maken met de eerste headliner van het weekend. De eer was dit jaar aan Parkway Drive, die net als in 2019 het hoogste plekje van de timetable mocht innemen. De band staat erom bekend altijd af te leveren en iedere zaal in vuur en vlam zetten, waardoor het de ultieme kandidaat is om ons op deze natte donderdagavond met zijn snoeiharde metalcore op te warmen. Na een epische intro met fakkels, schudde de band ons wakker met een vuurwerkbom en konden we beginnen aan een maar liefst vijf kwartier durende set vol grootse hits. Parkway Drive is en blijft natuurlijk de grote Winston McCall-show. Gekleed in wit en vol in de spotlichten liet hij zien waarom hij de ultieme frontman blijft van deze band, terwijl hij zijn bandleden meerdere malen liet schitteren in de duisternis. De band voelde zich thuis op het grote podium en liep zich vol vaart gaan doorheen hun set. “Prey” en “Carrion” warmden het publiek letterlijk en figuurlijk op, en ook “Vice Grip” kon rekenen op het nodige draaikolk van mensen.

Parkway Drive kwam om te rocken, deed dat ook vol overgave en gaf de stagebeveiliging hun handen vol door de overvloed aan crowdsurfers. Het muzikale geweld dat ons 75 minuten lang had overrompeld, was hard en meedogenloos. Het liet ons nog lang nasidderen. Ondanks dat de show qua visuals grotendeels hetzelfde was als in 2019, met uitzondering van de aangepaste setlist, en een secure kopie van de Graspop-show, was de band op de natte donderdagavond een perfecte afsluiter van de eerste festivaldag en stuurde ze menig festivalbezoeker met een voldaan gevoel richting hun tent. Parkway Drive leverde, net zoals altijd.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!