Werp je een blik op zijn recente solo-discografie, dan valt op dat Ty Segall (garagegod, fuzzfijnproever en hondenliefhebber) in de laatste jaren steeds meer de kaart van de kalmte trekt. Een nieuw decennium, een nieuwe Ty Segall, zo lijkt het wel. Harmonizer uit 2021 durfde het haar tussen de tanden nog tonen, maar met Hello, Hi leek elke vibratie recht uit artisanaal geweven nylon te komen en niet uit een inox fuzzbox. Het was eigenlijk prachtig om te horen hoe de man op laatstgenoemde plaat vertrok bij een akoestische gitaar en daarmee als bij wonder de naakte essentie van zijn sound blootlegde.
Een feniks die opnieuw als kuikentje herboren werd, zo leek het wel. Of een wolkenkrabber die tot de laatste betonplaat verguisde, om nog tijdens het optrekken van de stofwolk aan de fundamenten van iets nieuws te beginnen bouwen. In die sfeer komt Three Bells in de picture. Een akoestisch oer-fundament biedt hier de ruimte aan een vrijmetselaar als Ty Segall om de meest barokke gebouwen neer te poten.
Het inluiden van “The Bell” is een heldere flashback naar Ty Segall en Emmett Kelly zoals die nu bijna twee jaar geleden het OLT Rivierenhof betoverden. Rake akoestische akkoorden worden hier alsmaar elektrischer, gemener en harder, tot de typische Ty-jam op het einde uitmondt in een grommende fuzzhagel die alles aan flarden rijt. De toon is gezet en de gecontroleerde chaos zet zich ijverig verder op “Void” en “I Hear”, waarvan vooral dat tweede nummer blijft plakken: gierende gitaren die je als Stuka-bommenwerpers bestoken, terwijl de luisteraar gezapig de akoestische backings bewondert die stoïcijns kalm door de weelde marcheren.
‘I miss my dog’, zo klinkt het vaak live voor het inzetten van “Fanny Dog”. De gelijknamige Dachshund van Ty en Denée Segall verdiende ook op deze plaat een nummertje: “My Best Friend“. De knullige maar charmante songtekst werkt hier wonderwel met de vlijmscherpe gitaarpartijtjes. Het leidt ons over het wiegende maar eerder vergetelijke “Reflections” recht in de scherpe klauwen van “Move”. Schijf het op: beste nummer van de plaat. Denée Segall (ook powerhouse bij The C.I.A.) deelt hier een ware uppercut uit. Het is een avontuurlijk maar urgent klinkend nummer, brutaal zelfs, met onverwacht harmonieuze uithalen van zowel Denée als de muur aan gitaren die haar ondersteunt.
Naast “Eggman” en het beklijvende “Watcher” is “My Room” er eentje die de warme nestsfeer van de afgelopen twee platen mooi weet samen te vatten, op de voet gevolgd door “Repetition”, dat haar naam eer aan doet door het trucje met de naam Hello, Hi nog eens klakkeloos over te doen. Jammer misschien, maar compenseren doet “To You”, dat als donderslag bij heldere hemel een bron vol psychedelische substanties aanboort. De paranoia slaat je om de keel terwijl een claustrofobische riff de muren op je doet afkomen. De percussie klinkt als een kabbelend beekje en elke gitaarpartij in de mix lijkt opgenomen terwijl Ty zijn adem al vier minuten inhoudt. Landen op planeet Aarde doe je weer bij het opleggen van “Wait”, een nummer dat naast oldschool garage soms ook betoverende harmonieën à la Jefferson Airplane verpakt.
De B-kant van The Bell kent haar hoogtepunt ter hoogte van “Denée” en “What Can We Do”. Het ene een bangelijke jazzfusion-ode aan zijn vrouw, het andere een warme akoestische knuffel die op de valreep een volledige herbeluistering van het album afdwingt. Terug naar de A-kant, terug naar af.
Met zijn speelduur van ruim een uur is dit een verwarrend album voor wie gebrand was op het vinden van een paar snelle fuzzbeukers. Psychedelisch van aard, soms loeihard van klank, maar altijd met de nodige voorzichtigheid en eigenheid in elkaar geknutseld: Three Bells is een mijmerend plaatje dat in de verf zet dat je Ty Segall gewoon zijn zin moet laten doen. Wat eruit komt is vaak even bizar als fascinerend en da’s prima zo.
Ontdek “Move”, ons favoriete nummer van Three Bells, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
