Ty Segall & The Freedom Band @ OLT Rivierenhof: Spreken met het fuzzpedaal

Door de gekende redenen was het alweer van 2019 geleden dat de Californische garagegod Ty Segall halt hield in België. Dat de man ondertussen niet stilzat, bleek uit het aantal platen dat hij ondertussen al aan ons voor te stellen had. Met Harmonizer vorig jaar en recentelijk “Hello, Hi” kregen we de kans om veel nieuw werk te horen en dat was dan ook het geval. Meer dan de helft van de songs in de set waren ‘nieuwe’ nummers, maar nergens bleek dat volledig te storen. Ty Segall is zijn truken nog niet verleerd en ook in OLT Rivierenhof gierden de gitaren als geen ander, al begon het allemaal wel heel minimalistisch.

Openen mochten de goeie vrienden van Meatbodies. Chad Ubovich, de bezieler van het project, zit namelijk ook met Ty Segall en Charles Moothart in Fuzz. Dat de sound van de band gelijkaardig is, hoorden we meteen toen het fuzzpedaal werd opengedraaid. Dat gebeurde bij de eerste twee, iets slomere nummers nog tamelijk rustig, maar van zodra “Disorder” zijn plek in de set kreeg, ging de snelheid volledig de hoogte in. Wat volgde was een resem fuzzexplosies bij “Mountain” en “Disciples” en op die manier sloot Meatbodies geen compromissen. Waar ze tegenwoordig soms iets meer lo-fi en dromerig te werk durven gaan, was het hier vooral knallen. “Creature Feature” en “Feed the Void” waren op die manier nog twee hoogtepunten in een set die vooral diende om iedereen warm te maken voor een gierende Segall, Ty.

Het spierballengerol hield Ty Segall in het begin vooral achterzijde. Samen met zijn akoestische gitaar kwam hij het podium opgetjaffeld en begon hij volledig alleen aan “Squealer”. Wie dacht dat Segall hier even hevig ging starten als zijn voorgangers, had het grondig mis. Wat we de eerste vijf nummers kregen, waren akoestische songs. Zo was ook “Blue” een prachtig, breekbaar hoogtepunt en kon “Saturday Pt. 1” niet toepasselijker zijn op een zaterdagavond. De spanning ging in dat nummer al wat omhoog en ook bij “Californian Hills” voelde je dat dit kwartier op zijn einde kwam. The Freedom Band kwam gezellig het podium op en het einde van die laatste song bezorgden ze zelfs nog van wat begeleiding.

Daarna was het tijd om de gitaren te laten gieren en de instrumenten te laten spreken. “Cement” is op plaat een breekbare song, maar live liet de band er nog een extra dynamiek in komen. Zo mochten de gitaren iets meer beuken en voelden we een groovy americanasfeer boven water komen. De spanning die de akoestische nummers hadden opgebouwd, werd op die manier volledig teniet gedaan want hier serveerde Segall al meteen zijn eerste gitaarsolo. En we kunnen je zeggen, nadien volgden er zeker nog honderden.

“Hello, Hi” was het eerste nummer in de set dat wat vuur aan het lont stak. De riffs waren iets vettiger en de sound kwam ook iets harder binnen. Het bleek daarna dan ook geen wonder dat “Waxman” voor de eerste moshpit van de avond zorgde samen met heel wat geheadbang. The Freedom Band blijven nog steeds geweldenaars. Ondanks dat Segall alle aandacht opeist met zijn geweldig gitaarspel, mag ook hun taak niet onderschat worden. Mikal Cronin met het heerlijke baswerk en de synths hier en daar, Charles Moothart met het subtiel, maar broodnodig drumwerk, gitarist Emmett Kelly met de ondersteunde riffs en natuurlijk Ben Boye op de keys. Het draagt allemaal bij aan de geweldige muzikale set die Ty Segall altijd kan neerzetten.

Omdat de set gedurende een goeie 45 minuten al duister en agressief genoeg was, besloot Segall het met “Candy Sam” over een andere boeg te gooien. Het hitje liet het publiek springen en bleek ook meteen de garageroots van de muzikant bloot te leggen. Het klonk allemaal wat robuuster en daarna liet “Looking at You” horen dat ook de nummers van Hello, Hi zich perfect kunnen mengen met de klassiekers. Het was weliswaar “Alta” dat voor een meezingmoment zorgde en “Harmonizer” dat ons door zijn grootste glamrockinvloeden het meest overtuigde.

“Erased” mocht nog eens heel wat vettige gitaren van onder het stof halen en met “Fanny Dog” werd er nog maar eens een meezingmoment bovengehaald. Segall blijkt hits te hebben en hij speelde ze bij de vleet in OLT Rivierenhof. Dat was mooi, maar wat mooier bleek, waren de rommelsongs à la “You Make the Sun Fry” en “They Told Me Too”. Ze toonden een ander gezicht van de man en waren eigenlijk twee buitenbeentjes in de set omdat ze zo hard, punky en vooral robuust rechtdoor klonken.

Dat Ty Segall tegenwoordig ook aan bisnummers doet, is een jammerlijke evolutie. Toch besloot hij om in Antwerpen “My Lady’s on Fire” niet akoestisch te brengen, maar wel met band. Het werkte en nadien zette hij bij “And, Goodnight” nog eens zijn gitaartalenten in de kijker om daarna de band aan te wijzen. Ook zij hadden hun dienst bewezen en mochten bedankt worden. Segall zelf verliet geruisloos het podium. Hij had niet veel gezegd tegen het publiek, buiten een vriendelijke goeiedag, maar hij liet gedurende een hele show zijn gitaar spreken en meer moet dat ook niet zijn. Een liveshow van Ty Segall staat garant voor klasse en dat was in OLT Rivierenhof niet anders.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Squealer
Good Morning
Saturday Pt. 1
Blue
Californian Hills
Cement
Over
Hello, Hi
Waxman
Whisper
Candy Sam
Looking at You
Alta
Harmonizer
Erased
Fanny Dog
They Told Me Too
You Make the Sun Fry
Saturday Pt. 2