Sound Track 2023: Finale @ Kunstencentrum VIERNULVIER (Gent)

Maar liefst acht bands streden afgelopen avond voor de prijs van Oost-Vlaamse laureaat van Sound Track 2023. Op het programma stond een mix van stijlen gaande van jazz naar elektropop, maar over het algemeen stonden voornamelijk de gitaren centraal. We moesten ook zeker niet bang zijn om geen diversiteit te horen, want er werd in zowel Engels, Nederlands als Duits gezongen. Een goed gevulde Balzaal van de Vooruit was aanwezig en ook wij mochten al het muzikaal talent aanhoren en beoordelen.

The Green Mean Machine

Beginnen deden ze in Gent ietsje anders dan de vorige keer. Geen punkers, maar de enige overblijvende jazzband van de Oost-Vlaamse voorrondes kregen de eer om de spits af te bijten en vormden hierbij wel de perfecte start van de avond. Niet te hard, maar ook niet te zacht. Helemaal goed om het nog toekomende volk te verwelkomen. The Green Mean Machine wist de vorige keer iedereen te verbazen met zijn sterke contrabas en ditmaal was het wederom dat instrument dat de show wist te stelen. De saxofoons kwamen nu wel beter tot hun recht dan in de holle zaal van De Centrale. In het algemeen kwam de setting van de Balzaal ook veel beter uit voor het kwartet van The Green Mean Machine. Gezien de band de rol kreeg om te openen, was het dan ook onvermijdelijk dat de leden even de microfoon namen om iedereen toe te spreken en ons te verwelkomen. Afsluiten deed de groep met het sterkste nummer van de set, waarbij iedereen zijn eigen five seconds of fame – geen fifteen minutes, daarvoor was er geen tijd – kon krijgen. Nog steeds een oerdegelijke jazzset, maar nu met die extra finetuning die er de vorige keer net niet was.

Room Service

Vervolgens was het tijd voor de zwaardere gitaren. Bassist Wouter Dijkstra trok ons even terug naar de jaren tachtig met zijn looks, maar frontman Jochem Roegiers zorgde dan voor het casanova-, of drie (in dit geval vier) musketiersgevoel. Tamboerijn in hand en versterkers op hard, en zo kende de band zijn start. De noise die de mannen maakten klonk wel zeer strak, maar buiten enkele zinnetjes van zang, verstonden we er geen snars van. We werden toegezongen met een heel volwassen en strenge stem, en zo kregen we het gevoel dat we haast bevolen werden mee te zingen. Dat werkte, want er werd volop mee gehopt en er ontstond zelfs een moshpitje. Onder het motto van ‘Heb uw vijanden lief’ werd het derde nummer opgedragen aan concurrenten Maria Iskariot. ‘Why don’t you love me?’, klonk het, en dat is hoogstwaarschijnlijk omdat de twee streden om de titel van ‘Punkband van de Avond’. Een antwoord kreeg de band niet, en dat was misschien maar goed, want anders werd er ons een zeemzoet verhaal voorgeschoteld. En laat dat nu iets zijn dat niet per se past bij het genre. Om af te sluiten kregen we nog wat rock-’n-roll doordat de frontman zijn beste Mick Jagger imitatie trachtte boven te halen. Daarnaast volgden er nog enkele controversiële uitspraken, zoals ‘I hate “Wonderwall”, it’s an awful song’, maar dat zorgde misschien wel voor het laatste streepje punk. Met nog een laatste micdrop als finale, was daarmee alles gezegd.

kleinpunk

kleinpunk is geen onbekende meer voor ons. Afgelopen zomer mochten we de band verwelkomen op een van onze showcases in Bar Bricolage. ‘Waf waf’ en iedereen ontwaakte weer uit het pauzemoment. Nederlandstalig met een serieuze hoek af; met die omschrijving kunnen we de band misschien ook wel dopen als een liefdeskind tussen Bart Peeters en Spinvis. De leden stonden even vrolijk als in de voorronde op het podium en daarmee was het een geestig feestje in de Balzaal. Aan het start van de set was het onderscheid tussen zang en muziek wat zoek, maar dat was een probleem dat zich met de tijd wist op te lossen. kleinpunk, kleinkunst of kleine meesterwerkjes… we zijn er zelf nog niet helemaal aan uit. Door het aanwezige gebabbel in de zaal was het duidelijk dat nog niet iedereen mee was. Jammer, want het viertal had zeker een aanstekelijke energie. Voor de vocals kregen we zo goed als iedereen aan het woord, met uitzondering van de bassist die des te meer zorgde voor de groovy en ietwat sexy baslijntjes. Iets steviger nog dan wat we in Bar Bricolage kregen, maar nog steeds even plezant.

Jess need strong boy

Muzikale diversiteit is zeker belangrijk bij een wedstrijd, dus was het aan Jess need strong boy om voor de nodige elektronica te zorgen. Het duo brengt een mengeling van hyperpop en electro, en is hiermee zeker het ‘buitenbeentje’ van de avond. Met sirene-achtige vocals werd de aandacht getrokken, waardoor iedereen zich wel tot het podium wendde. We kregen vaak heavy sampling van eigen vocals te horen, terwijl de beats ons naar een Berlijnse nachtclub brachten. Halfnaakte lichamen en het paarse haar van de frontvrouw zorgden er mede voor dat de twee de aandacht trokken. Het ‘hoogtepunt’ hiervan was echter wanneer de lichten doofden en het duo een make-outsessie hield, en we even niet zeker waren of we op een concert waren of wel degelijk in de lockerruimte van een clubavond. Het publiek smulde er alleszins van en dat vertaalde zich in heus gejuich en gedans. Wanneer Jess haar strong boy liet voor wat hij was en zich tot het publiek wendde, werd de afstand ook verkleind, waardoor meer en meer mensen zich ook durfden losgooien. Ze scheidden zich duidelijk af van alle anderen op de line-up, met gevolg dat dit wel degelijk enkel en alleen hun moment was.

Lézard

Punk bleef doorheen de avond een aanwezig element. Ditmaal op het menu: postpunk van het vijftal van Lézard. We kregen een diverse, maar gezapige bende op het podium die ons vanaf de eerste tonen liet bewegen. Voor het extraatje zorgden de live visuals die het geheel in alle kleuren van de regenboog lieten zien. We snappen dat er een frontman is, maar het had leuk geweest mocht de rol van de zangeres ietsje groter zijn geweest. Als eerste van de avond waagde Lézard er zich ook aan om wat niveauverschil in zijn set te steken. Middenin kregen we een iets trager nummer, dat zo de verscheidenheid van de muziek toelichtte. De vocalen schommelden tussen hoog en laag, en op die manier hield de band ook steeds de aandacht. Oerdegelijk met een stevige productie, maar toch was niet heel de zaal op hetzelfde niveau als ons op vlak van beweging. Bij het voorlaatste nummer leek het even alsof de muziek uitviel, maar niets was minder waar. Het was een speelse zet in de set, waardoor Lézard op die manier ook de aandacht bleef houden en de ‘verrassing’ erin hield.

Bo-Bronksy

We zagen haar al tijdens de voorronde in De Centrale, maar daar wist Bo-Bronsky ons niet helemaal te overtuigen. ‘Dan pakken we het anders aan’, moet ze gedacht hebben, want om haar set te beginnen kroop ze achter haar piano. Haar stemkracht kregen we op die manier te horen zonder enige toeters of bellen, en zo kwam ze ook het best over. Ook voor het volgende nummer kregen we geen zware productie, maar wederom een pianogebaseerde track waarbij ze voornamelijk zichzelf in de verf zette. Het publiek was al redelijk geminderd in aantal, wat duidelijk te merken was door het luide gebabbel; iets wat zo wel voor een bepaalde stoorzender zorgde. De onnodige autotune van vorige keer had ze in Londen laten liggen, wat enkel maar een plus was. Alles klonk veel helderder en puurder, waardoor we nu echt haar kunnen mochten aanschouwen en het ditmaal wel genieten was. Een beetje de Vlaamse versie van Mahalia en Renée Rapp als het ware.

Niet alles was anders, want na de pianogebaseerde nummers, kwam de triphopbeat terug naar boven en kregen we een mengeling van rap en zang, wat aantoonde dat ze een zangeres van vele kunnen is. Zelf heeft ze ook de nodige attitude op het podium, wat duidelijk maakte dat ze hier niet was om te spelen, maar om te winnen. En dat werkte zeker en vast. Waar we de vorige keer niet overtuigd waren van Bo-Bronsky, was ze er ditmaal in geslaagd om ons van oordeel te doen veranderen en zo schopte ze het zelfs tot een van onze favorieten van de avond.

Maria Iskariot

Maria Iskariot was een naam die we heel de avond al veel mochten horen. De jongedames en -heer hadden met andere woorden een reputatie waar te maken. Geen tijd te verliezen, want hard en vol geweld begonnen ze aan hun set, met gevolg dat het eigenlijk heel rommelig was. Ze bezitten een hele portie energie en dat wilden ze dan ook doorheen de set overbrengen. Dat werkte ook zeker, want de eerste (en overgebleven) rijen sprongen erop los. De band brengt Nederlandstalige punk, maar vraag ons niet wat de leden precies schreeuwden, want het had even goed een of andere fantasietaal kunnen zijn. Om ter hardst op de instrumenten slaan was duidelijk hun bedoeling, waardoor het eerder overkwam alsof ze dachten dat lawaai hen de overwinning zou geven.

Zo was het niet altijd duidelijk of we op een wedstrijdje om ter luidst schreeuwen waren, of wel degelijk op een muziekwedstrijd. We moeten eerlijk zijn dat, hoewel de publieksenergie ditmaal beter was, we toch de voorkeur geven aan hun set in de voorrondes. Zangeres Helena Cazaerck deed even haar liefhebbers van Room Service na en sprong het publiek in, en op die manier kregen we ook hun antwoord op de vraag waarom ze niet van Room Service hielden. Allemaal voor de show weliswaar, want toen ze voor het laatste nummer enthousiastelingen het podium opriep, was het een mooie mengeling van andere deelnemers die die rol vervulden. Mooi om te zien hoe de verbroedering tussen de deelnemers is, maar dat is niet altijd even mooi voor onze oren.

LIGHTSPEED

Afsluiten deed een andere bekende. Ook LIGHTSPEED was eerder deze zomer te gast voor een set op onze zomershowcase in Bar Bricolage, waardoor we wel al wisten wat we mochten verwachten. Voor bassiste Fieke Soete was het een drukke avond, want eerder mocht ze al op het podium staan met Bloed tijdens de finale in Brugge. Goed gepland dus dat ze de Balzaal in Gent mocht afsluiten met een andere band. Het publiek was terug wat meer aangedikt, wat met het nakende oordeel ook wel zeker te verklaren was. We kregen een strakke set van het kwartet, maar af en toe namen de drums toch wel het grotendeel van de sound over, waardoor de zang van Rik Bontinck niet altijd even goed hoorbaar was. Na de eerste twee songs die scheurden, was het even tijd om wat gas terug te nemen. Dat leek althans zo op eerste zicht. Een iets meer dramatische sound kregen we te horen met een degelijke gitaarsolo, waardoor we zeker niet in slaap vielen na een al lange avond. Hier en daar lieten ze wel een steekje vallen, maar iedereen genoot duidelijk van de sluitende set. Een van de vele gitaargebaseerde bands van de avond, maar toch wat anders dan de punkers van de avond, en dat kan altijd wel smaken.

Een keuze maken tussen acht bands die stuk voor stuk muziek maken in verschillende genres was helemaal niet makkelijk. We kunnen ons dus inbeelden wat voor een helse opdracht het was voor de jury om de laureaten van 2023 te kiezen. Onze top drie zag er alvast als volgt uit:

3. LIGHTSPEED
2. Lézard
1. Bo-Bronsky

De jury volgde ons deels, want die koos eveneens voor LIGHTSPEED en Lézard, terwijl Bo-Bronsky werd ingeruild voor Maria Iskariot. Room Service mocht dan weer met de publieksprijs gaan lopen ter waarde van 1000 euro. De drie winnende acts krijgen voor de komende maanden een parcours uitgestippeld met coachingsessies en podiumkansen. De winnaars van de andere provincies ontdek je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!