Sound Track 2023: Finale Brussel @ Ancienne Belgique (Brussel)

Na een reeks voorrondes langsheen jeugdhuizen in Oudergem, Jette, Sint-Agatha-Berchem en Laken was het gisteren tijd voor de ontknoping van de Brusselse selectierondes van Sound Track, het kansenparcours voor jonge muzikanten georganiseerd door VI.BE. Uit alle bands en artiesten die gespreid over de voorrondes meedongen, stonden er voor de finale uiteindelijk zes op het podium van de Brusselse Ancienne Belgique. Een belangrijke avond voor de deelnemers, want de winnaars zouden niet enkel een trofee krijgen, maar ook ondersteuning op maat door de gehele Vlaamse en Brusselse livesector. Ondanks de grote inzet schoot het evenement wat aarzelend uit de startblokken, want een grote volkstoeloop bleef bij aanvang achterwegen. Toch stond er met Dushime, epona, Bajeer, Sarah Espour, Oriana Ikomo en Bianca Steck nochtans een interessante, gevarieerde line-up op de affiche.

Dushime

Samen met een begeleidende muzikant beklom de jonge Dushime al om 17.20 u. het podium. Ze trapte af met dromerige soundscapes en liet haar hese, zwoele stem al gauw overgaan in zware uitbarstingen. Het was duidelijk dat de artieste haar liedjes echt beleefde, want je voelde heel de tijd de passie in haar gezang. Zelf verwees ze naar haar composities als ‘muzikale texturen’, wij hoorden vooral beklijvende klaagzangen en hypnotiserende hymnes. Elke song die ze bracht monde uit in een intense finale met doorleefde uithalen en zo zette ze haar muzikale gedrevenheid helemaal in de kijker. Op die manier kwam een nummer als “House ’97” dubbel zo hard binnen. Ook de muzikale begeleiding was interessant, zo werd in de single “Dreams” een basgitaar omgegord en zorgden samples van weerbarstige gitaarlijnen en haakse beats voor een interessante cocktail. “Underground” werd dan weer begeleid met tribal beats en chants. Na vier vurige nummers konden we dan ook concluderen dat Dushime de avond niet alleen had geopend, ze had bovendien de lat al meteen hoog gelegd.

epona

epona moet als prille twintiger een van de jongste deelnemers van Sound Track zijn, maar toch schopte ze het maar mooi tot de Brusselse finale. Met Help I’m fine! heeft ze bovendien al een knappe ep op zak en die stelde ze ook met veel trots voor. Samen met een gitarist, drummer en beperkte backingtrack bracht ze vier liedjes die zo leken weggelopen uit de hoogdagen van de alternatieve jaren negentig. Vanaf opener “Louise” sprong meteen haar rauwe stem in het oor. De rommelende drums en jengelende gitaarriedels klonken heerlijk retro, maar gelukkig klonken de melodieën ook fris. Bovendien bracht epona met haar teksten rond partnergeweld en vrouwenmisbruik een krachtige, hedendaagse boodschap. In “Naked man (in the forest)” werd ze heimelijk achtervolgd en belaagd door een acteur in bodysuit, maar wanneer ze die ten slotte van zich bleef wegduwen, klopte het plaatje ook weer helemaal. We konden dan ook besluiten dat epona zich tijdens haar set van haar meest zelfverzekerde kant liet zien. Bovendien bracht ze haar aanstekelijke, springerige indierock met veel enthousiasme.

Bajeer

In Sint-Agatha-Berchem schoot Bajeer enkele maanden geleden nog wat aarzelend uit de startblokken, maar in de AB vielen alle muzikale puzzelstukjes netjes in elkaar. De band klonk dan ook heel wat matuurder. Niet zo gek als je weet dat het Brusselse viertal met het frisverschenen Bajeer EP niet alleen meer materiaal, maar ook extra studiotijd achter de kiezen heeft. Hun muzikale sprookjes klonken gisteren helder en melodieus, en de samenzang tussen alle muzikanten zorgde voor een harmonieuze wisselwerking. Bovendien klonk de sound gelaagd en krachtig. Het publiek wist de aanstekelijke composities van de band te appreciëren, want toen in een van de songs een eightiessynthmelodie voorbijkwam, gingen de eerste rijen gelijk aan het dansen. Hoe vreemd de muziek van Bajeer af en toe ook mocht klinken, het kwam allemaal makkelijk binnen. “Manic” combineerde bijvoorbeeld een walsritme met snelle poppunk, en dat klonk verrassend catchy. Bajeer bracht een spannende set en zette zich helemaal in de kijker als inventief viertal met veel zin voor muzikaliteit.

Sarah Espour

Tijdens de voorrondes wist Sarah Espour ons al helemaal te betoveren met haar mysterieuze mix van spacy synths, denderende beats en hemelse vocals, en dat kunstje deed ze in Brussel nog eens opnieuw. Haar optreden was eerder een allesomvattende performance in plaats van een muzikale set; met haar prikkelend uniform, statische moves en mysterieuze zang bleef ze voortdurend in de rol van een sensuele androïde, een vrouw die ontvoerd en bewerkt werd door buitenaardse wezens. Dit zorgde voor een bizar, maar ook spannend element in de avond. Wanneer Espour geleidelijk haar uniformjas uittrok en een jurk met ledstrips onthulde, barste ze ook los in een euforisch dans en verkende ze krols de uithoeken van het podium. Het publiek liet intussen het geluid van duisteren eightiessynths en zware beats maar wat graag over zich heenkomen. Wanneer de artieste dankbaar het podium afstapte, liet ze dan ook een verraste maar daarom niet minder tevreden zaal achter.

Oriana Ikomo

Vervolgens was het aan de Brusselse Oriana Ikomo om het podium van de muziektempel te betreden. Samen met een vierkoppige begeleidingsband bracht ze een knappe mix van neo-soul, r&b en pop. Van de opener sprongen meteen de mooie harmonieën tussen de achtergrondzang en Ikomo in het oor, al ging onze aandacht ook uit naar de funky bas en klaterende toetsen die een zomers sfeertje schepten. Ook in de rest van de set slaagden Ikomo en haar groep er in om gloedvolle zang, catchy melodieën en coole hooks te verbinden. En natuurlijk bleef de stem van de frontvrouw zelf niet onopgemerkt, want die was heerlijk warm en ijzersterk. Door haar beklijvende zang bleef de topsong “I’m Trying” helemaal overeind, ondanks enkele technische problemen met haar keyboards. Het afsluitende, op betoverende percussie gebouwde nummer trok ze dan weer naar hogere sferen met enkele vocale uithalen. Wanneer Ikomo nadien het podium afstapte, liet ze de zaal vol verwarmde harten achter.

Bianca Steck

Voor de Duits-Britse Bianca Steck was de cirkel gisteren helemaal rond: toen ze zich twee jaar geleden vestigde in Brussel was de Sound Track-finale in de AB het eerste optreden dat ze zag, en nu stond ze er dus zelf op het podium. Ze trakteerde het publiek op een handvol verstilde luisterliedjes waarin warme blazers, sfeervolle contrabas, subtiele ritmes en haar zachte stem centraal stonden. Muzikaal balanceerden Steck en haar driekoppige band tussen zachte jazz en dromerige indiepop. De heldere toetsen en liefdevolle blazers zorgden regelmatig voor een harmonieus geheel, al onderscheidde een verstilde versie van “Nostalgia” zich dan weer door de sobere aankleding. De afsluitende song ontspon ten slotte in een glorieuze finale waarin de zangeres ‘who’ll be there when I get lost and I’m far from home’ herhaalde als een mantra. Bianca Steck zorgde dan ook voor een sfeervolle afsluiter van de avond.

Na de hele line-up volgde natuurlijk ook een prijsuitdeling. De jury moest daar even over beraden, maar bij ons was het meteen duidelijk. Wij vatten hieronder alvast onze top drie samen.

3. Bajeer
2. Bianca Steck
1. Oriana Ikomo

De jury besliste echter anders, met evenzeer Oriana Ikomo en Bianca Steck, maar daarnaast Dushime als winnaars van de avond. Bajeer ging ten slotte aan de haal met de Lotto Publieksprijs. De drie winnende acts krijgen voor de komende maanden een parcours uitgestippeld met coachingsessies en podiumkansen. De winnaars van de andere provincies ontdek je hier.