ascendant vierge @ Trix: Intergalactische rave

Vergeet rock: als er één genre is dat België op de muzikale wereldkaart zette, is het wel dancemuziek. Wat decennialang als een marginaal fenomeen werd beschouwd, rijgt nu de miljoenenstreams aan elkaar. Soms zijn er groepen of projecten die zowel een gitaarminnend als dancepubliek weten te bekoren. Aan de andere kant van de taalgrens is ascendant vierge allang een begrip. De single “Influenceur” is tegenwoordig niet meer weg te denken uit menig dj-set. Toen de coronapandemie op haar laatste benen liep, maakten Mathilde Fernandez en Paul Seul de hype waar. Door hun gabberinvloeden hadden ze namelijk de vinger aan de pols, waardoor de shows op Dour, Les Nuits Botanique, Pukkelpop en de Ancienne Belgique uitmondden in waanzinnige raves.

Een dj een show laten openen voelt normaal gezien goedkoop aan. In het geval van ascendant vierge kwam deze aanpak goed uit. Zearø begon stipt aan haar set en had onmiddellijk een groepje vroege vogels mee in haar hardcorebunker. Naargelang de eenvoudige set vorderde, volgden velen hun voorbeeld. De zaal liep langzaamaan vol, wat de sfeer enkel ten goede kwam. Het duurde echter een tijdje vooraleer Zearø’s droge beats ervoor zorgden dat we vergaten dat we in Trix stonden te heupwiegen. Er werd geen moeite gestoken in enige aankleding of visuals, waardoor alles wat rap rap in elkaar gestoken leek. De hardcoreprinses liet alleszins niets aan hart komen en draaide een halfuur professioneel stevig door.

Toen de lichten langzaam doofden, raakte de zaal direct in een euforische stemming. Het enige wat ontbrak, was een instructievideo over hoe we onze gordels moesten vastklikken. Fernandez en Seul namen ons namelijk mee op een intergalactische reis, waarbij de pulserende beats van “Une Nouvelle Chance” als kometen om ons heen vlogen. Eerder werd dancegroepen verweten dat de zangeressen slechts een goedkope gimmick zijn, maar bij ascendant vierge was daar geen sprake van. Fernandez zong live loepzuivere teksten en was futuristisch gekleed. Van dichtbij was goed te zien welke krachtige stem de frontvrouw had, aangezien de microfoon niet tegen haar lippen werd gedrukt, maar een handbreedte van haar mond verwijderd was. Haar acrobatisch uithoudingsvermogen prikkelde bovendien om te springen en te dansen.

Bij “Je suis un avion” zorgden de kicks en haar klassiek geschoolde stem voor een ongekende hoogte. Enig minpunt was dat de bassen veel te luid stonden. Daardoor kwam alles soms lawaaierig en eentonig binnen. Ondanks dat Seul lange tijd achter zijn decks bleef knallen, voelden de twee elkaar perfect aan. Hun fysieke verstrengeling was ook zichtbaar bij het publiek, dat geen seconde mat of lusteloos reageerde. Iedereen was in feeststemming, klaar om hard te stampen en de armen verleidelijk uit te spreiden. Desondanks besteedde het duo ook aandacht aan enkele sobere showelementen. Tijdens “IRL” bracht Fernandez een geheimzinnige doos het podium op. Waarom ze haar arm erin stak ontging ons volledig, maar het toneelstukje hielp wel om even op adem te komen. Er werd ook terug gespeeld met spiegelreflectie en het magisch doorgeven van een rood licht.

De kracht van ascendant vierge ligt in het vermogen om geluiden uit het verleden te combineren tot een moderne sound. Het beste van jaren ’80-, ’90- en 2000-dance smolt live samen in “Défi”. Deze track begon aanvankelijk rustig, maar ontaardde in een zweterige rave. Zonnebrillen en kauwgom waren geen overbodige luxe bij “Petit Soldat”, waar Fernandez en Seul het publiek genadeloos opfokten. Hun stemmen vielen echter ten prooi aan hun eigen geluidsmuur, waardoor de zang spijtig genoeg bijzaak was. Nochtans is Fernandez’ stem een belangrijk element. De hele zaal ging mee in hun doldwaze waanzin, maar bereikte pas extase toen ze “Influenceur” loslieten. Live rechtvaardigde de dancehit zijn status als festivalanthem volledig. Overal waren blije en zingende gezichten te zien die zich vol overgave in het feest stortten. Kort daarna veranderde Trix echt in een roodgloeiende “Discoteca”, waar we al onze zorgen weg konden dansen.

Ten slotte stegen we bij “à L’Infini” op naar de sterren en daar voorbij. ascendant vierge eindigde met de meest schrale techno, die deed denken aan het handelsmerk van de Natte Vissticks van deze wereld. Voor ruim anderhalf uur was Trix even los van de wereld. Na afloop keerde iedereen met de voeten op de grond terug. De euforie van het begin van de show hing echter nog lang in de lucht. Doordrenkt van zweet ging iedereen richting het café voor de afterparty of naar de bar op zoek naar verkoeling. Door de beperkte podiumproductie zagen we een soort belofte van groei. We konden er ons namelijk iets bij voorstellen wanneer er verder geëxperimenteerd zou worden met pyro of lasterstralen. Voor nu lieten de twee ruimtereizigers een uitverkochte Trix dansen, dromen en geloven in de verbindende kracht van muziek.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!