Squirrel Flower @ Botanique (Rotonde): Vanuit de kiem groeien

Squirrel Flower is een zangeres uit Chicago die heel langzaam haar carrière tot een kookpunt laat komen. Toen ze onlangs haar derde, tot nu toe ook beste plaat, Tomorrow’s Fire uitbracht, toonde ze dat ze heel wat meer volwassenheid in zich heeft. De 27-jarige zangeres speelde al voor de vierde keer in ons land, maar voor het eerst was dat ook met band. Op die manier kon haar muziek een extra dimensie krijgen. Net zoals Strand Of Oaks, waarvoor ze drie jaar geleden support deed in de Ancienne Belgique, neemt Squirrel Flower in haar nummers namelijk de tijd om emotie en kracht hand in hand te laten gaan.

Openen mocht een lokale act met de naam Her Wild Love. De band stelde er eerste ep WAKE UP BEFORE THE NIGHT IS OVER voor en mocht daarvoor 45 minuten de tijd nemen. Daarin hoorden we een mix van snedige, vettige rock en breekbare indiesongs. Het viel wel op dat het duo heel wat wilde brengen in de korte tijd, waardoor het ook een beetje chaotisch overkwam. Er viel op die manier niet echt een lijn te vinden in wat de twee nu muzikaal wilden brengen. Eens was er een pedalsteelsolo, dan kwam het iets minimalistischer vanop de piano, maar altijd was er Sarah De Saint Hubert die met haar zwoele stem over het geheel kwam. Daardoor voelde Her Wild Love een beetje sensueel aan, maar soms ook wel wat dansbaar. Toch hadden we met een halfuurtje genoeg gehad om te kunnen overtuigen, de te lange tijdspanne zorgde ervoor dat de aandacht verzwakte en er ook net iets te veel zwakke songs in het geheel zaten.

Waar de Rotonde bij Her Wild Love heel mooi gevuld was, leken alle vrienden van de band de zaal te hebben verlaten om te keuvelen. Jammer, want Squirrel Flower is een onontgonnen talent dat heel veel potentieel bevat en alleen maar prachtige songs maakt. Dat viel al meteen op bij “i don’t use a trash can” toen Ella Williams, zoals Squirrel Flower heet, met loops een soort van harmonie op het podium bracht. Het was allemaal heel minimalistisch met enkel een bijdrage van de gitarist, maar zette wel direct de toon voor de rest van de set.

Of Squirrel Flower nu iets steviger uithaalde, zoals dat bij “Full Time Job” het geval was, of net breekbaar bleef, in alles bleef de emotionele intensiteit van kracht. Dat is vooral te danken aan een prachtige fragiele stem die Williams heeft. Zelfs wanneer de fuzzy gitaren een soort van lawine van lawaai weergeven, blijft zij daar met een zalvend briesje over zingen. Zo viel het in het begin ook op bij de nieuwe songs dat deze toch echt voor een band heeft gemaakt en dat maakte dat de drie muzikanten hun bijdrage konden leveren. Vooral de stevige drums hadden hier hun deel in doordat er wel hard op doorgeslagen werd.

Met af en toe ook ruimte voor wat ouder werk, viel meteen op dat de vorige twee platen van Squirrel Flower echt geschreven zijn als singer-songwriter. Het werd toen ook veel intiemer en de focus lag nog meer op de teksten en de stem. Ook toen bleef alles een prachtige intimiteit herbergen en dat is net de sterkte die Squirrel Flower heeft wanneer ze live optreedt. Ze hoeft niet veel te doen om te betoveren en we merkten aan het publiek dat het ook aan haar lippen hing.

Dat de zangeres het eerste halfuur niet echt iets zei, zien we op die manier ook door de vingers. Ze liet vooral de muziek spreken om dan uiteindelijk toch het ijs wat te breken. Dat was moeilijk met zo weinig volk in de zaal, maar toch was er een soort wederzijds respect. Met “What Kind of Dream Is This?” werd nog maar eens bewezen dat Squirrel Flower heel mooie nummers kan maken die niemand onberoerd laten. De intense opbouw met het repetitieve riedeltje zorgde voor kippenvel. Toch was het “When a Plant Is Dying”, een van de beste singles van het jaar, dat echt toonde hoe straf Squirrel Flower wel niet is. Met eerst enkel haar stem en een intense gitaar, werd opgebouwd naar een straf refrein met gitaarsolo die heel veel emoties weergaf. We voelden dat de zaal zich helemaal inleefde in wat de zangeres eerlijk naar voor bracht. Een straf nummer, dat live net dat tikkeltje meer power kreeg toen de band helemaal inviel.

Uiteindelijk werd de set afgesloten met een cover van Caroline Polachek. “So Hot You’re Hurting My Feelings” werd iets meer americana door Squirrel Flower, al bleef haar stem ook wel in de buurt van Polachek hangen. Hiermee bewees ze dat ook andere nummers naar haar hand zetten een talent is dat ze beheerst. Op die manier werd Squirrel Flower na een groot uurtje toch van het podium begeleid en daarmee was de kous af. We zagen een groot talent dat straffe songs kan schrijven en op een podium een eerlijke pet ophoudt waarmee je aan de lippen blijft hangen. Er is nog iets meer nodig om echt een groot publiek mee te krijgen met iets meer interactie, maar de manier waarop ze haar songs kan begeleiden en de band ook af en toe iets meer noisy uithaalt, zorgt ervoor dat ze weet hoe ze een groter publiek kan bereiken met haar songs zonder eigenheid te verliezen. We geven het nog enkele jaren voor ze toch een uitverkochte zaal voor zich kan zien.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

i don’t use a trash can
Full Time Job
Intheskatepark
Flames and Flat Tires
Conditions
Canyon
Stick
Headlights
Almost Pulled Away
Iowa 146
What Kind of Dream Is This?
Streetlight Blues
your love is a disaster
Alley Light
When a Plant Is Dying
So Hot You’re Hurting My Feelings (Caroline Polachek-cover)