Explosions In The Sky @ Ancienne Belgique (AB): Uit de mist

Een concert van Explosions In The Sky is altijd een beetje een beleving. Vandaar dat de shows van de Amerikaanse band in België steevast uitverkopen. De groep komt zelfs tweemaal naar België om haar nieuwste plaat End aan het Belgische publiek voor te stellen. De eerste van de twee shows was in een uitverkochte Ancienne Belgique en het publiek zag er opnieuw een band die met emoties speelde al waren het jongleerballen, en daarbij lieten ze nergens ruimte om er eentje te laten vallen. De sensaties bleven de volledige zaal dan ook vasthouden van begin tot eind.

Openen mocht Innerwoud, de Belgische eenmansband van contrabassist Pieter-Jan Van Assche. Op zijn eentje probeerde hij een reeds aardig gevulde Ancienne Belgique te entertainen. Dat hij maar enkel zijn contrabas bij had, zorgde ervoor dat de muziek van de man heel abstract en minimalistisch binnenkwam. Het leek alsof we in een stille film beland waren, waarbij de natuur een donkere schaduw over zich liet werpen. Samen met die kleine klanken en loopeffecten die Van Assche inzette, volgden ook heel wat duistere klanken die bij momenten heel snel en dan weer traag waren. Op die manier was een halfuur ook wel genoeg, maar het was wel boeiend om te zien hoe hij op zijn eentje toch een bepaalde sfeer kon neerzetten.

Stipt om 21u mocht Explosions In The Sky dan de honneurs waarnemen en het begon eerst met een bescheiden verwelkoming. Dat was ook meteen het enige moment waarop de microfoon gebruikt zou worden, want ondanks dat hij prominent in het beeld stond tijdens de volledige show, werd hij enkel nog gebezigd voor een bedankje. Indien het nog niet duidelijk was, de muziek staat vanzelfsprekend centraal op een show van Explosions In The Sky. Zelfs de bandleden stelen de show niet, want met een grote waas op het podium gedurende het volledige concert, waren ze niet altijd even goed te zien.

Dat deerde weliswaar niet, want samen met subtiele kleuren in de visuals, werd altijd de toon gezet van de muziek die het vijftal bracht. Drie gitaristen, een bassist en een drummer maakten een volle sound warm en lieten ieder nummer opbouwen zoals enkel deze postrockrotten dat kunnen. Met “Loved Ones” werd er al meteen een nieuw nummer geserveerd in het begin van de set en het werd zo snel duidelijk dat die nieuwe plaat net iets minder indrukwekkend is dan het ouder werk van de band. Toch was de mooie hoopgevende melodie in de piano een lichtpuntje, maar als we niet veel later al “Catastrophe and the Cure” te horen kregen, zat je toch iets meer op het puntje van je stoel. Hierbij werd nota bene nog maar eens aangetoond hoe goed de muzikanten wel niet zijn. Tijdens het begin van de song leek een versterker er de brui aan te geven, maar terwijl de gitarist op het gemak een nieuwe versterker installeerde, bleef de rest van de band gewoon de opbouw behouden zonder daarbij ook maar één foutje te spelen. De rust die de groep zo uitstraalt, is er eentje van grote klasse.

De gitaren werden altijd tot op de limiet getest met heel veel noisy uitspattingen, die vooral naar het einde toe echt binnenkwamen. De groep liet ook nergens een moment van stilte vallen, waardoor iedere song als het ware in elkaar overliep. Als een nummer gedaan was, volgde er gewoon een grote leegte in de vorm van een apocalyptische soundscape waarna de eerste noot van de volgende song volgde. Op die manier was er bitter weinig ademruimte, maar dat bleek helemaal niet nodig. Toch vonden enkele enthousiastelingen in het publiek het soms nodig om te uitbundig wat gebrabbel de zaal in te gooien. Zo was het voor de anderen soms lastig om volledig in een trance te geraken.

De zachte nummers volgden elkaar in een snel tempo op, maar nooit voelde het als te veel aan. Telkens leek het alsof je als toeschouwer in een verlaten landschap aan een eindeloze wandeling bezig was die nooit mocht stoppen. Een nummer als “The Birth and Death of the Day” zorgde voor het eerst voor wat euforie in de zaal, zeker als de gitaren naar het einde nog eens vol gas de ronde gingen. Nadien werd er met de pedalen gespeeld waardoor ook soundscapes zeker geen verrassing meer waren om uiteindelijk met een sterke drievuldigheid de avond af te ronden.

Afronden is natuurlijk een groot woord als je in een halfuur drie nummers speelt, maar kleppers als “Your Hand in Mine” en “The Only Moment We Were Alone” zijn songs waarmee je niets mis kan doen. Die eerste liet ieder haartje op je lichaam rechtstaan bij de versnelling van het gitaarwerk, waarna het nieuwe “The Fight” toch heel stevig om de hoek loerde. Het nummer neigde live fel naar metal, vooral door de duistere riffs en felle gitaren, waarna “The Only Moment We Were Alone” een combinatie van het felle en het emotionele omarmde. Vooral de stiltes in die song waren een sterkte, want die maakten de uppercut van jewelste op het einde nóg indrukwekkender.

Explosions In The Sky is een band die je live moet beleven. Je laat je als toeschouwer volledig meeslepen in de soms desolate, maar evengoed hoopvolle sfeer die de band op een podium voortbrengt. Dat de bandleden zich volledig op de achtergrond begeven en vooral de muziek laten spreken, is een talent dat niet veel andere muzikanten kunnen laten zien. De inleving is er weliswaar altijd bij de muzikanten en door altijd naar een bepaalde climax te werken, word je als publiek ook steeds enthousiaster. De band laat je met andere woorden alle hoeken van de kamer zien door gewoon instrumentale, maar intense muziek te spelen.

Morgen, op 11 november, kan je de beleving van Explosions In The Sky opnieuw ervaren in De Roma.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Loved Ones
Catastrophe and the Cure
Greet Death
It’s Never Going to Stop
The Birth and Death of the Day
With Tired Eyes, Tired Minds, Tired Souls, We Slept
Your Hand in Mine
The Fight
The Only Moment We Were Alone