© Jesse Faatz Photos
In twee jaar tijd is Billy Strings in de Verenigde Staten uitgegroeid tot een waar fenomeen. Hij reeg er de awards aan elkaar, waaronder zelfs de Grammy voor het beste bluegrassalbum van het jaar. Door Rolling Stone werd hij dan weer een van de meest veelbelovende en dynamische artiesten van deze tijd genoemd. De singer-songwriter en vooral ook meestergitarist heeft dus een serieuze hype om zich heen hangen, die hij in De Roma, die voor de helft gevuld was met meegereisde Amerikanen, met zijn eerste Belgische optreden toch grotendeels rechtvaardigde.
Al van bij de start wisten we niet naar wie we eerst moesten kijken, een mandoline, een banjo, een viool, een contrabas en natuurlijk Strings zelf op gitaar. De vijf instrumenten zorgden samen voor een groots geluid, waarbij er meestal eentje was die specifiek op de voorgrond trad. Het gevolg waren heel wat lange instrumentale stukken en liedjes die heel soepel in elkaar over liepen, misschien soms wel net te soepel, waardoor we soms het gevoel hadden dat we naar één heel lang nummer aan het luisteren waren. Gelukkig zijn de mannen zo meesterlijk op hun instrument, dat dat amper een probleem vormde.
Ook vocaal droegen Strings’ bandleden hun steentje bij. Zo nam de banjospeler voor een stuk de lead tijdens “So Many Miles”, wat een aangename afwisseling was. Zelf was Strings ook uitstekend bij stem en dat leverde enkele innemende momenten op, zoals tijdens “Away From The Mire”, dat door het ietwat lagere tempo zijn zang wat meer centraliseerde en zo ook voor wat extra variatie zorgde. Het was trouwens een van de weinige eigen nummers die de Amerikaan tijdens zijn eerste set speelde, want van de elf gespeelde liedjes, waren er acht covers. Hij maakte er echter – net zoals hij op zijn platen doet – telkens zijn compleet eigen versie van, waardoor het nooit aanvoelde alsof er te weinig origineel materiaal werd gespeeld.
Na een korte pauze van een twintigtal minuutjes, greep de singer-songwriter meer terug naar zijn zelfgeschreven repertoire. Met “Everything’s The Same” opende hij zijn set nog kort en krachtig, waarna het wederom jammen geblazen was, met lange, maar steeds interessante instrumentale stukken. “Thunder” van Robert Hunter werd met “Love Like Me” gecombineerd en dat leverde een prachtige samenzang op tijdens eerstgenoemd nummer, waarbij de bandleden vocaal telkens na elkaar invielen. Strings creëerde toen ook het geluid van een elektrische gitaar op zijn akoestische gitaar en dat was iets waarvan meerdere monden openvielen, zeker door de snelheid waarmee hij het deed. De steeds stijgende spanning die de viool bij vele instrumentale stukken veroorzaakte, was in combinatie met Strings’ elektrische geluid simpelweg onovertrefbaar.
De hele avond lang kon Strings op een dolenthousiast publiek rekenen, dat voor een groot deel bestond uit Amerikaanse superfans die hem doorheen heel Europa volgden. Dat die fans ook heel veel respect hebben voor de artiest, bleek tijdens “If Your Hair’s Too Long (There’s Sin In Your Heart)”, waarbij alle muzikanten rondom één ouderwetse microfoon gingen staan en voor een intieme sfeer zorgden. Er klonk in De Roma gejoel en applaus voor het lied begon, maar daarna werd het muisstil zodat iedereen Strings kon horen. De boel ontplofte echter toch vlak voor het einde van het nummer, toen Strings ‘if you listen to the Grateful Dead’ zong. De fanbase van Strings overlapt voor een groot deel met het legendarische Grateful Dead, dat zich ook liet kenmerken door lange solo’s en instrumentale stukken, die nooit twee keer hetzelfde klonken. Noem Billy Strings gerust The Grateful Dead – of in hedendaagse termen de King Gizzard & The Lizard Wizard – van de bluegrass.
Met zijn afsluiter “Turmoil & Tinfoil”, geen grote hit maar wel een favorietje van de fans, wist Strings zijn publiek nog één keer te doen dansen en springen, wat met name op de voorste rijen het geval was. Het was mooi om te zien hoe sommigen precies meer dan vijftig jaar terugkeerden in de tijd en zich op een festival als Woodstock leken te bevinden, als we enkele verschrikkelijke vestimentaire keuzes negeren. De uitstekende lichtshow droeg daar zeker ook aan bij, want de flitsende psychedelische lichten zorgden in combinatie met de doodle-achtige achtergrond op het podium voor een zowel trippy als vrolijk effect, dat zich duidelijk ook zo manifesteerde tussen de fans.
Strings ging tot elf uur door, tien minuten na het voorziene einde, wat er ook voor zorgde dat een toegift er niet meer in zat. Het is de dag van vandaag altijd een verrassing als een artiest geen extra liedjes meer komt spelen nadat hij even van het podium is gegaan, maar Billy Strings bracht in zijn twee reguliere sets meer dan voldoende om het publiek tevreden naar huis te sturen. Met zijn fenomenaal gitaarspel en de virtuositeit van zijn vier bandleden had Strings alles in huis om een sterk concert te geven, met nummers die in elkaar overvloeiden alsof het niets was. ‘It’s all one song’, schreeuwde Neil Young ooit op de liveplaat Year of the Horse. Het ging in zekere zin ook op voor Billy Strings in De Roma, maar van dergelijke muzikale kwaliteit zouden we zelfs van echt één heel lang nummer kunnen genieten. Mooie liedjes duren niet lang zegt men, maar dat geldt niet voor Billy Strings.
Setlist:
Ernest T. Grass (The Dillards Cover)
Secrets
End of the Rainbow (Frank Wakefield cover)
So Many Miles (Billy Failing cover)
I’m Still Here (John Hartford cover)
Tipper (Tony Rice cover)
Away From the Mire
My Rough and Rowdy Ways (Jimmie Rodgers cover)
West Dakota Rose (Chris Henry cover)
My Alice
Hello City Limits (Harley “Red” Allen cover)
Everything’s the Same
The Likes of Me (Jerry Reed cover)
Thunder (Robert Hunter cover)
Love Like Me
Dark Hollow (Bill Browning and His Echo Valley Boys cover)
If Your Hair’s Too Long (There’s Sin in Your Heart)
Freedom
On the Line
Ruby Are You Mad (The Osborne Brothers cover)
Show Me the Door
Know It All
Turmoil & Tinfoil
