Onze oren werden gisteren in De Roma op scherp gesteld door het daverende De Beren Gieren. De meest avontuurlijke driekoppige jazz-act streek neer in de mooiste der zalen om laatste worp What Eludes Us voor te stellen. Zoals het zou moeten werd De Roma omgetoverd tot een jazzcafé uit de films, met stoelen die schattig opgesteld stonden rond kleine tafeltjes, de neuzen van het publiek altegader richting podium. Dit kon allemaal zomaar, omdat de show niet uitverkocht was, en dus ademruimte bood aan wie wél een ticketje kocht voor tweeënhalf uur dynamisch entertainment. Elk muziekliefhebber die tooghangen verkoos boven een bezoek aan Vlaanderens meest verlokkelijke jazzact, zou zo ongelijk krijgen.
De weinig geïnspireerde bindteksten waren de spijtige lijm tussen veel moois bij het voorprogramma van Orson Claeys. Vandaag als trio – in plaats van als quintet – brachten Claeys en co mooie nummers die meanderden als waterloopjes. Soms klein, filmisch en elegant, soms bruusk, barok en innemend. Claeys bediende de piano teder en minimalistisch, zijn kompanen op contrabas (Jim Monneau) en drums (Gionata Giardini) gaven vorm aan de door hem aangewezen weg. Ons inziens mag Claeys nog duidelijker zoeken naar lijnen om buiten te kleuren, schenen om tegen te schoppen, of een verhaal om te vertellen. Alvorens hij die haltes bereikt, plaveit hij het onderweg alleszins wel met mooie bewegingen en minutieuze composities.
Fulco Ottervanger is de rinkelende naam en het kundig paar handen achter de Beren Gieren (en menig andere act, zoals BeraadGeslagen, STADT en soloproject FULCO – voor de fans). Zijn charmant Nederlandse ontvangst bekomt exact wat de muziek ook doet: geruststellen en intrigeren binnen hetzelfde moment. De band vangt aan met “What Eludes Us” en “The Houses”, beiden van de nieuwe plaat. De hoekige, theatraal-circusachtige nummers bevatten zowel brutale oergeluiden als detailhandelingen. Ottervanger eet standaard van twee walletjes: met een hand op de vleugelpiano en een hand op de synths, vlecht hij de akkoorden in elkaar.
Dat de zittende zaalopbouw ervoor zorgt dat iedereen onberispelijk zicht had op het podium, is mooi meegnomen. Het zou zo zonde zijn te moeten missen welke blikken Ottervanger, Simon Segers (op drums), en Lieven Van Pée (afwisselend op contrabas en basgitaar) met elkaar uitwisselen tijdens het musiceren. Op de plaat horen we het spelplezier; op het podium is het een waar genoegen om het ook te mogen zien. Dat spelen om te spelen – in het verlengde van l’art pour l’art – komt ook terug in de nummers zelf: regelmatig verfrommelt Fulco papier bij de microfoon binnenin de vleugelpiano, of bespeelt Segers de drums met zijn vingers. Het zorgt voor een amalgaam van geluiden, soms lawaaitjes, soms heel rake akkoorden.
Het geinige trio neemt de zaal mee op avontuur door zenuwachtigheid en rust, door minimalisme en door more is more. Ze serveert korte ritmes in “Stress Als Optie” en bijna neurotische tonen in “Mimic”, altijd met een ongelofelijke passie en kundigheid, welke kant het ook opgaat. What Eludes Us is anders dan de vorige platen, misschien harder, meer staccato en minder gefrunnik. Live wordt het album prachtig opgenomen bij het eerdere materiaal, en zet het De Beren Gieren nog maar eens op de kaart als ijzersterke liveband.
Muziek was nog nooit zo muziek als gisterenavond. Tijd, ruimte, geluid – alle parameters waar muziek op teert, veranderden van gedaante onder het juk der wispelturigheid van de Beren Gieren. De groep staat deze zomer op Gent Jazz om ook daar hun kwinkslagreligie te verkondigen. Ook deze beren zullen van de partij zijn om hen van op de eerste rij bezig te zien.
