Voor het eerst in de geschiedenis van Les Nuits Botanique werd er in het festival een festival georganiseerd. Op zaterdag 4 mei zette Botanique namelijk al haar zalen open gedurende één dag waarbij je met één ticket van iets na de middag tot kort voor middernacht heel wat bands aan het werk kon zien. Er viel dus heel wat te beleven en te ontdekken, en dan spreekt het voor zich dat ook wij daar bij moeten zijn. Met acts als Tapir!, bar italia, Hotline TNT, La Sécurité en Mandy, Indiana stonden er heel wat nieuwe alternatieve acts op de line-up en wij staken dan ook graag onze neus aan het venster om te zien hoe deze bands zich in een livecontext konden profileren. Het weer beloofde initieel veel goeds, maar uiteindelijk leek de regen roet in het eten te gooien. Gelukkig waren alle acts onder een afdak te zien, waardoor er ook altijd genoeg volk was om iedere band zijn steun te geven.
La Sécurité @ Chapiteau
De eerste band op de eerste editie van een nieuw festivalconcept, het is altijd een uniek moment. Gelukkig had La Sécurité uit het Canadese Montreal er veel goesting in. De band brengt namelijk aanstekelijke postpunk met een duidelijke dansbare groove die op ieder moment de benen in beweging brengt. Frontvrouw Éliane Viens-Synnott gaat weliswaar met alle aandacht lopen doordat ze zich bij ieder nummer volledig smijt. Ze omarmt het dansbare ritme waar de band mee speelt en bij de instrumentele stukken gaat ze ook als een danseres over het podium. Iedereen in de groep levert trouwens een bijdrage aan de sfeer, zo draagt de drummer enkele gekke brillen en verzorgt Laurence-Anne leuke backings op nagenoeg iedere song. Zelfs bij de nummers die op het eerste gehoor traag beginnen, komt uiteindelijk een snedige dansbare sfeer naar voor met duidelijke elektronische invloeden. Het deed ons bij momenten dan ook denken aan DEVO, maar dan met vrouwelijke stemmen. La Sécurité kreeg de tent ook al mee en dat moet je doen zo net na de middag. Een geslaagde opener, zoveel is zeker.
Lucidvox @ Rotonde
‘From Russia with love’, zo wordt al eens gezegd, al denken we dat Lucidvox eerder een gitzwarte liefde vertegenwoordigt. Het viertal brengt namelijk een soort van zweverige postpunk waarbij zangeres Alina Evseeva als een soort bosnimf doorheen een donkere plek zweeft waar ze hier en daar een hakselaar tegenkomt. Zo bracht Lucidvox zijn muziek namelijk ook live: de stem van Evseeva die heel dromerig klinkt, waarna je volledig wordt omvergeblazen door donkere gitaren of drums die het experiment en de kracht van de sound naar voor brengen. Je wordt als het ware in een bepaalde hypnose getrokken, maar die hypnose duurde na een tijd wel wat te lang. Het repetitieve begon te veel te overheersen en je merkte ook dat de zaal langzaam leegliep. Goed om je een halfuurtje volledig te laten overdonderen, maar daarna heb je het ook wel gehoord deze Lucidvox.
Famous @ Chapiteau
De liveshows van Famous staan er niet om bekend fameus in orde te zijn. En dat was op All Access weer niet anders. Frontman Jack Merrett leek niet al te fris op het podium te staan en brabbelde bij momenten onverstaanbaar zijn lyrics, waardoor het soms lastig te volgen was. Het leek bij momenten alsof hij om vier uur ’s nachts in een karaokebar stond om daar het beste van zichzelf te geven. Lachwekkend was het dus wel, maar muzikaal zorgde zijn stem en voorkomen ervoor dat de rest van de band nogal verdronk. Des te meer omdat die band zich bij momenten heel experimenteel liet gaan en er nooit een lijn te vinden was in de show. Dat was jammer, want als er echte liedjes werden gespeeld, dan hoorde je wel dat Famous bakken vol talent heeft. Zo werden er pianodeuntjes afgewisseld met sterk gitaarwerk dat uiteindelijk in een grote kakafonie ontaarde. Dat gebeurde helaas te weinig, waardoor de Chapiteau ook langzaam leegliep en mensen niet echt wisten hoe ze moesten reageren bij momenten. Bekend lijkt Famous dus niet te worden, of het moet door de absurde liveshows zijn.
Tapir! @ Orangerie
Begin dit jaar bracht Tapir! zijn debuutalbum uit, een conceptalbum dat een heus verhaal vertelt. Daardoor waren we ook benieuwd hoe het dit verhaal live zou vertalen. Het zestal speelde uitzonderlijk met z’n vijven omdat Emily Hubbard te maken had met een voedselvergiftiging. Dat bleek uiteindelijk niet echt een probleem te zijn, alleen zouden de songs anders waarschijnlijk nóg rijker geklonken hebben live. Tapir! bracht namelijk heel aangename folkmuziek waarbij ieder instrument zijn moment kreeg, maar er ook rijkelijk werd gepuurd uit samenzang en instrumentale stukken met verschillende snaarinstrumenten. Het deed ons denken aan Local Natives, maar ook Fleet Foxes was nooit ver weg. Er bleek wel wat onenigheid over de setlist en ook een solonummer van zanger Ike Gray viel wat in het water door een valse gitaar, maar telkens werd dat met de mantel der liefde bedekt omdat hij zich dan excuseerde en het vijftal daar stond als een bande oprecht lieve jongemannen. De ideale schoonzonen zijn het bij Tapir! en ze maken ook nog eens heel mooie en eerlijke muziek, die iedereen liet wegdromen in de Orangerie.
Lambrini Girls @ Chapiteau
Wie Lambrini Girls al eens live zag, weet wat te verwachten: keiharde punk vol overgave en natuurlijk een furieuze set. Dat was ook op All Access niet anders. Het drietal smeert de ene vettige riff na de andere op het gezicht van het publiek en frontvrouw Phoebe Lunny was al van bij het begin bij de pinken om de tent volledig op zijn kop te zetten. Bij “Big Dick Energy” liet ze zoals gewoonlijk het publiek zitten om nadien iedereen te laten springen. Het kwam de set wel ten goede, want vanaf toen was iedereen ook meteen mee. De band bleef aan een verschroeiend tempo doorspelen met korte, maar krachtige songs en natuurlijk de nodige speeches over de maatschappij. De shows van de band hebben nood aan al die ambiance, want muzikaal durft het wel eens te verzandden in te veel eenheidsworst, maar een groot halfuurtje punk kan er altijd bij en zo werd iedereen nog eens goed wakker geschud.
Mandy, Indiana @ Chapiteau
Rond een uur of vijf begon All Access al aardig vol te lopen. Mandy, Indiana kon daar goed van profiteren en zo stond de tent in de tuin goed gevuld voor de band uit Manchester. Het muzikale karakter van het viertal neigt naar experiment en dat was exact wat ze ons brachten live. Toch kreeg de groep op die speciale manier wel iedereen aan het dansen en daardoor werd je volledig meegesleept in haar mantra. Zangeres Valentine Caulfield staat als een bezetene op het podium en doet op die manier ook aan een entertainment dat we nog niet vaak zagen. Zo liep ze ook het publiek in om intens oogcontact te zoeken met iedereen die ze passeerde. De intensiteit die in de opbouw van de muziek ligt, werd dus live nog meer naar voor gebracht. Zeker toen de drums dubbel weerklonken en de gitaren begonnen te loeien. Het beukende, de krachtige intensiteit en vooral het extreem donkere maakten van Mandy, Indiana een act die je volledig meesleepte.
Hotline TNT @ Orangerie
Vorige week nog speelde Hotline TNT voor een tiental personen in Cactus Café, vandaag was de Orangerie volledig gevuld voor de Amerikanen. Het was weliswaar niet dat ze daardoor een volledig ander voorkomen hadden, de leden bleven met riffs smijten en een heuse wall of sound maken. Dat werkte wel goed nu iedereen zich mee kon smijten en je zag overal hoofden weg en weer wiegen. Vooral wanneer Hotline TNT de drie gitaren liet samenkomen en je een volle klank hoorde weerklinken, pakte het ons het meest in. Op die manier slaagde de band er ook nu weer in om iedereen mee te nemen op zijn reis en aangezien er heel veel volk in de zaal stond, denken we dat dit bijlange het einde nog niet is voor het vijftal.
Drahla @ Rotonde
Aangezien het de eerste keer is dat Botanique All Access organiseert, kampt de organisatie nog met enkele problemen. Dat het weer tegen de avond niet al te denderend was, hielp daar weliswaar niet mee. Daardoor waren de concerten in de Rotonde nagenoeg altijd volzet, zo ook bij Drahla. De zaal stond tot de nok gevuld, iets wat de band nooit zou verwezenlijken mocht ze een gewone zaalshow komen spelen. Wel verdient ze al die attentie, want de snedige postpunk van het viertal met zachte vrouwelijke stem kwam heel urgent binnen. Daardoor bleef de Rotonde ook van begin tot eind gevuld en Drahla bleef ook hoe langer hoe sneller spelen. Het tempo is dan ook een belangrijk deel in de muziek en dat leek live nog hoger te liggen dan op plaat. Hierdoor zagen we vooraan ook heel wat mensen zich volledig smijten en kon de band zeker een van de hoogtepunten van de dag genoemd worden.
Actress @ Chapiteau
Een van de bekendste namen op de line-up was ongetwijfeld Actress. Het project van Darren Jordan Cunningham gaat al een hele tijd mee en kan zich binnen het idm-genre zeker tot een van de grootheden noemen. Dat de Chapiteau bij het begin dan ook heel goed gevuld was, sprak meteen boekdelen. Er waren veel nieuwsgierigen om te zien hoe hij het ervan af zou brengen. Gehuld in een zwarte jas, constant starend naar zijn dj-booth merkten we al snel dat Actress hier vol concentratie zou spelen. Hij bracht experimentele, elektronische muziek die vooral op het gevoel inspeelde. Soms ging het tempo al eens de lucht in of werden er smerige bassen voorzien, maar altijd greep hij terug naar de essentie. Dat experiment leek het publiek toch lastig te vinden, want waar de tent in het begin volledig gevuld was, konden we op het eind de koppen tellen van het resterende publiek.
Deena Abdelwahed @ Orangerie
Hoe later op de dag, hoe meer de beats de bovenhand leken te nemen. En dus staken we onze neus aan het venster bij Deena Abdelwahed, een Tunesische artieste geboren in Qatar die tegenwoordig opereert vanuit Parijs. Al die invloeden zorgden ervoor dat haar muziek heel exotisch overkwam, maar tegelijk ook dansbaar. Dat Abdelwahed niet schuw was voor wat experiment, bleek al snel toen al haar nummers de opbouw nodig hadden om tot de climax te komen. Soms smeet ze haar stem ertussen, waardoor het oosterse sfeertje nog meer naar voor kwam en we ook het gevoel kregen volledig in het Midden-Oosten te zitten. Daarnaast was de meerwaarde van de gitarist op podium zeker ook het vernoemen waard. Hij liet het zwoele van die regio nog meer naar voor komen, waardoor de Orangerie toch niet anders kon dan aan het dansen gaan. Het repetitieve met soms heel moeilijke elektronische sounds was soms moeilijk te verwerken, maar eens we mee waren in de vibe en ook de visuals tot ons namen, sprak alles voor zich.
James Holden @ Chapiteau
James Holden werd last minute nog opgeroepen om Beak> te vervangen. De man heeft natuurlijk een goede reputatie, want onlangs speelde hij nog als support van The Smile in Vorst Nationaal waardoor zijn erkenning zeker wel de moeite is. Nu moest hij dus de Chapiteau afsluiten en dat deed hij niet helemaal alleen, maar met een extra instrumentalist. Die persoon speelde de bongo’s, maar ook nog meer percussie-instrumenten. Daardoor werden zijn elektronische soundscapes naar een hoger niveau getild. In tegenstelling tot bij Actress bleef het publiek wel staan, al was het ook hier wel wat leger tegen het eind van de set. De mensen die zich echter wel lieten opslorpen door de man, werden wel meegesleept in een jungle van sounds waar we zeker niet meer uit wilden komen. Een mooie afsluiter voor de tent, zoveel was zeker.
bar italia @ Orangerie
Om All Access volledig af te sluiten waren er in de drie zalen van de Botanique nog een optreden. Wij gingen nog eens naar de Orangerie om er bar italia aan het werk te zien. De postpunkband staat erom bekend niet altijd de meest strakke shows te geven, maar op het late uur in de Orangerie leek ze wel in haar element. Het vijftal speelde een show waarbij de sound centraal stond. Bindteksten hoefden namelijk niet, maar net daardoor kwam de muziek nog meer binnen. Zangeres Nina Cristante was duidelijk ook op haar gemak, want ze liet haar dansmoves gedurende de volledige set zien als ze niet aan het zingen was. De andere twee vocalisten waren niet altijd even toonvast, maar dat droeg wel bij aan de slackervibe die bar italia uitstraalde. De groep bleef dan ook op een leuke manier doorspelen zonder daarbij te asociaal over te komen. De leden straalden namelijk plezier uit en dat was dan ook de perfecte manier om deze All Access af te sluiten.
