© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Soms moet het weekend niet altijd met een aperitief ingezet worden, maar kan dat wel met een streepje van de fijnste stonerrock. Elder uit Fairhaven in de Verenigde Staten is al een tijd bezig met de wereld van dat genre te veroveren. Vorig jaar verscheen zo Innate Passage, alweer de zesde plaat (samenwerkingen niet inbegrepen) van het vijftal. Een nieuw album is altijd een mooie reden om op tour te gaan en dat bracht de Amerikanen, die tegenwoordig in Berlijn gevestigd zijn, naar Het Depot in Leuven. Ze speelden meer dan anderhalf uur riffs en de zaal die net niet uitverkocht was, liet zich volledig meeslepen in de krachtexplosies die plaatsvonden op het podium.
Voor het zover was, waren er nog twee openingsacts voorzien zodat iedereen zeker aan zijn trekken kwam. Gnome was de lokale opener en ook misschien wel de meest opvallendste. De mannen uit Schoten maken in het genre al even naam en het was dan ook logisch dat ze als opener mochten fungeren op deze avond. Het publiek wist alleszins al dat ze hun kenmerkende kaboutermutsen zouden dragen, want ook in de zaal waren heel wat mensen gelijkaardig getooid. Dat zorgde er al meteen voor dat er aangename sfeer hing in de zaal. Gnome omarmde dat en speelde zo heel snedige rockmuziek waarbij vooral de instrumentale stukken het meest overtuigden. De vocale uitspattingen waren van een iets minder hoog niveau, waardoor het goed was dat het merendeel van de set uit instrumentatie bestond. Die was vooral heel snel en dynamisch, en zorgde ervoor dat het drietal zeker ook wat zieltjes voor zich won.
De Noren van Slomosa waren de tweede band van de avond en al snel zagen we dat er een hoger niveau bij dat viertal van toepassing was. Dat de band nog maar één album op het cv heeft staan, zouden we op die manier zeker niet zeggen. Binnenkort komt er weliswaar een tweede album aan en dus kregen we twee nieuwe liedjes in combinatie met nummers uit het debuut. Wat opviel aan Slomosa, was dat de stoner ook heel aanstekelijk klonk met refreinen die bleven hangen. Dat hoorden we bij het punky “There Is Nothing New Under The Sun” dat zelfs werd meegebruld door het publiek. Ook “Kevin” op het einde, dat iets sneller en vuiler klonk, werd enthousiast onthaald. Slomasa heeft het warm water niet uitgevonden, maar bracht het wel met heel veel overtuiging en ook de bandleden zelf smeten zich constant, waardoor de riffs heerlijk binnenkwamen.
Uiteindelijk zou Elder de vorige twee bands compleet doen vergeten door de manier waarop het zijn liveshow naar voor brengt. Met nummers die bijna altijd boven de tien minuten afklokken, weten we dat er telkens wel wat staat te gebeuren bij de groep. Er is ruimte voor opbouw, voor tempowissels en vooral ruimte om te hypnotiseren. Het is namelijk zo dat we bij Elder heel gemakkelijk kunnen wegdromen om dan door stevige riffs terug met de voetjes op de grond te worden gezet. De band is sterk in het creëren van die sfeer, maar weet op die manier ook altijd een bepaalde intensiteit te behouden.
Met “Catastasis” werd de set geopend door een nummer uit de meest recente plaat. Al snel viel op dat daar vooral de sfeerschepping centraal staat, al blijven de smerige riffs bij overvloed aanwezig. Met een opvallende rol voor de synths, waren het in het begin niet enkel de gitaren die de plak zwaaiden, wat ervoor zorgde dat Elder zijn sound ook probeerde rijker te maken. En dat werkte. Met behulp van heel wat stevige gitaarsolo’s en ook duistere vocals, zaten we van in het begin mee in het verhaal. Het is een beetje mythisch, een beetje angstaanjagend, maar Elder klonk vooral als een muur van geluid die door een vakman werd gezet.
Met “Lore” keerde Elder terug naar de basis en we hoorden al snel dat de oudere nummers net iets vettiger klinken. De haren van de mensen in de zaal wapperden wild in het rond en ook op het podium moesten de bandleden niet onder doen. Samen met een hyperkinetische lichtshow die donker en licht omarmde, was de sfeer die gezet werd altijd uitmuntend. Zo gingen we als toeschouwer ook helemaal mee in het verhaal dat de band probeerde te vertellen. De instrumentale stukken stonden daarin centraal met af en toe ruimte voor vocals om tot rust te komen in dat ingewikkeld gitaarspel. Want, het moet gezegd zijn, de bandleden zijn fantastische muzikanten die iedere riff heel simpel deden lijken, maar uiteindelijk wel heel virtuoos speelden.
Als afsluiter fungeerde “Gemini”, een nummer uit 2011, en dat werd ook heel enthousiast onthaald. Het is duidelijk dat Elder tegenwoordig een band is die uit iedere plaat wel een fantastisch nummer kan spelen en dan nog overschot heeft. Dat is het nadeel als je als band songs hebt die boven de tien minuten aantikken: je keuzes moet maken. Dat Elder uiteindelijk nog terugkeerde om na anderhalf uur toch nog een bisnummer te spelen, was een verrassing. Dat het “Sanctuary” werd, al helemaal. Op deze Europese tour werd de single nog niet gespeeld, maar als afsluiter kwam het wel heerlijk binnen. Ook hier viel de dynamiek tussen de bandleden op, waarbij eerst enkel de gitaren de bovenhand namen om nadien de keyboardspeler terug te verwelkomen en na de break nog eens alle registers open te trekken.
Elder is een band die je live moet beleven. Waar het op plaat al overweldigend klinkt, werden we live nog meer meegesleurd in de riffsoep en gitaarsolo’s waarvoor ze gekend staan. We konden ze op geen foutjes betrappen en iedere muzikant had zijn eigen sterkte, waardoor Elder als geheel echt een straf staaltje vakmanschap is. Iedere song nam zijn tijd om tot ontplooiing te komen waardoor we als toeschouwer steeds meer meegenomen werden in het geheel en bij de explosieve eindes nog meer met een wauw-gevoel achterbleven. Elder is een van de strafste stonerrockbands die er rondlopen op deze planeet, zoveel wordt bij iedere liveshow duidelijk.
Setlist:
Catastasis
Blind
Im Morgengrauen
Embers
Merged In Dreams – Ne Plus Ultra
Lore
The Purpose
Gemini
Sanctuary
