Dat Noémie Wolfs een gedreven soloartieste is die met haar muziek de harten van vele Belpopliefhebbers sneller doet slaan, wisten we al. Over haar vorige album, Lonely Boy’s Paradise, werd dan ook met niets dan lof gesproken. Helaas gooiden lockdowns toen roet in het eten en vielen heel wat shows in het water. Met haar nieuwe worp, Wild At Heart, staat ze er nu echter sterker dan ooit terug. Samen met haar partner Simon Casier (Balthazar) produceerde ze deze keer alles zelf. Dat is te horen aan het eindresultaat: filmische arrangementen, strijkers en analoge synthesizers vormen het kloppend hart van een weergaloos album dat een liefdesverhaal vertelt.
Een liefdesverhaal met veel facetten weliswaar, wat al meteen duidelijk wordt op “Lonely Heart”: zonder twijfel van het allerstrafste dat Wolfs ons al voorschotelde. Bijna acht minuten lang worden we meegenomen in haar universum zonder dat het ook maar één moment verveelt. Rustige stukken worden afgewisseld met synthesizer- en bassolo’s zoals we die nog niet vaak hoorden in het Belgische muzieklandschap. Wanneer uiteindelijk ook de strijkers invallen, wordt pas echt duidelijk wat voor klepper Wolfs op ons loslaat.
Daarna volgt de onvermijdelijke vraag: kan de rest van de plaat nog tippen aan dit niveau? Het antwoord is volmondig ja. “A Little Bit” houdt het tempo er goed in en het refrein vol strijkers zou perfect kunnen dienstdoen als soundtrack bij menig Hollywoodfilm. Opvallend is hoe mooi de balans tussen strijkers en synthesizers in evenwicht gehouden wordt en hoe goed die twee totaal verschillende aspecten toch in elkaar overvloeien. “Jealous Girl” vormt zonder twijfel een meer beladen kant van het ook tragische liefdesverhaal en weet die sfeer met drumcomputers en een onderkoelde beat zeer goed over te brengen. Op het einde worden alle remmen toch nog losgelaten, waarna de moddervette bas van Casier het meezingbare “Love Me/ Love Me Not” inzet.
Ook op “Moonlight” valt Casier op door de manier waarop hij zijn basgitaar hanteert en de klanken die hij er telkens uit weet te toveren. De elektronische hoekjes en kantjes die doorheen de baslijn van het nummer verweven zijn, getuigen trouwens van een groot oog voor detail. Iets wat doorheen het volledige album merkbaar is. “In My Wildest Dreams” is het traagste nummer van de plaat en pakt tijdens de laatste minuut uit met een van de meest bijzondere arrangementen waarbij een gitzwarte synthesizerklank ons doorheen donderwolken doet wegdrijven naar de donkerste plekken op het album.
Het is iets waar Wolfs verdomd goed in is: een nummer op het laatste moment doen kantelen in de richting van een meesterwerkje. Ook op “Bad Luck” lukt haar dat met glans. Net wanneer je denkt dat het eindpunt bereikt is, tovert ze met een zweverige synthlijn een melodieus geschenk uit haar hoed. En dan moeten we het nog hebben over “Get Out!”, de grootste verrassing en misschien wel het meest inventieve nummer op de plaat. Geen strijkers deze keer, maar pure elektronica die ons alle hoeken van de kamer laat zien. Dat mag je gerust letterlijk nemen: het zit vol spielereien en zwenkt constant uit naar onverwachte oorden.
Met Wild At Heart bewijst Wolfs opnieuw haar kunnen en levert ze een album af zonder ook maar één zwak nummer. Haar ontwikkeling als artiest is duidelijk te horen en alle composities voelen organischer en grootser aan dan tevoren. Het muzikale verhaal dat zich doorheen de plaat ontvouwt, luistert als een wervelwind vol verrassingen met afwisseling tussen donker en licht, en veel details waardoor je bij elke luisterbeurt meer ontdekt. Een Belpopparel om te koesteren dus.
Op woensdag 13 december staat Noémie Wolfs in De Roma.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Get Out!”, ons favoriete nummer van Wild At Heart, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
