© CPU – Nathan Dobbelaere
In de wereld van veelbelovende artiesten van aan de overkant van het Kanaal is Gretel Hänlyn een naam die al een tijdje over de tongen gaat. Enerzijds door haar coole nummers natuurlijk, maar anderzijds (en misschien wel voor het grootste deel) door haar goeie band met Mura Masa. In het verleden passeerde ze namelijk al eens de revue op een nummer van de producer, maar de man zat evengoed achter de knoppen van Gretels recentste single. Dat nummer lijkt overigens meteen ook het begin van een eerste groter muzikaal hoofdstuk, nadat de Britse eerder al wat aandacht opeiste met twee sterke ep’s. Hot en happening, dus een bezoekje aan de kelder van de Botanique waard.
Het beloofde echter een ietwat lange avond te worden, want Gretel had twee voorprogramma’s met zich meegebracht. De jonge Natsuma mocht helemaal in haar eentje de debatten openen, al is het vrij moeilijk om van een hoogvlieger te spreken. ‘Slecht’ is meteen een groot woord, maar wat de Britse bracht was ook niet per se goed. Doordat er nog maar een handjevol mensen aanwezig waren, hing er een vrij ongemakkelijke sfeer in de zaal; alsof we naar een vrij podium stonden te kijken. Met haar gitaar in de aanslag kregen we zo vier en een half nummer te horen in een set die altijd in melancholische sferen bleef kabbelen. Liedjes over de liefde met hier en daar een groovy toets… het voelde allemaal een beetje aan als dertien-in-een-dozijn. Dat Natsuma’s looppedaal niet echt meewerkte, speelde dan ook niet echt ik haar voordeel. Met horten en stoten dus, al moet ook wel gezegd dat haar solo in afsluiter “Liquid Gold” er zeker mocht zijn. Dat was overigens meteen ook het hoogtepunt in een voor de rest middelmatige set.
Dan kon Kai Bosch toch een stuk meer overtuigen. Ook deze jongeman wordt overigens gezien als een in de gaten te houden talent: twee vliegen in één klap. Een vlieg die er op het eerste zicht vrij imponerend uitzag, maar waarvan al snel bleek dat het enkel zijn stem was die imponeerde. Bijgestaan door een gitariste dompelde de Brit de Witloof Bar helemaal onder in een badje melancholie à la regen tegen het raam. Opener “Spider” was meteen een binnenkomertje, maar ook het recent verschenen “Bodybag” toonde aan waarom we ook Bosch in de gaten moeten houden. Dat de man tussen zijn nummers door ook nog eens met eerlijke verhalen over stukgelopen liefdes en zijn ouderlijk dorp vertelde, zorgde ervoor dat hij nog wat sympathieker en vaak zelfs schattig overkwam. Mooi was het bijgevolg altijd, zeker als er een minimale grunge-invloed aan te pas kwam. Dat laatste bracht ook wat variatie in de set, want door de kleingehouden productie dreigde het soms wel wat meer van hetzelfde te worden. Op plaat klinkt het gelukkig een stukje grootser, wat bewijst dat we gisterenavond misschien wel mee aan de vooravond van een grote doorbraak stonden.
Gretel Hänlyn zelf had als eerste act van de avond wel een full band bij zich, wat al snel voor een vollere sound zorgde. Doordat het de laatste show van de Europese tour was, zag je dat het viertal zich op z’n gemak voelde – het was dan ook zaterdagavond. Opener “Apple Juice” was bijgevolg een leuke binnenkomer en toonde meteen ook aan wat er ons het komende uurtje te wachten stond; de betere indierock met hier en daar een surfy, groovy, grungy of zelfs punky randje. Het tempo zat met andere woorden meteen goed, het geluid ietsje minder.
Doorheen de hele set viel namelijk op dat de knallende sound die Hänlyn tentoon wilde spreiden, iets te rommelig binnenkwam. Reden daarvoor was misschien de belachelijk lage opkomst – zo’n vijftig concertgangers tekenden present -, al zou dat uiteindelijk geen excuus mogen zijn. De band trok er zich dan ook niet te veel van aan en amuseerde zich gewoon. “Wiggy” stelde het tempo zo nog wat strakker, “King of Nothing” toonde de punkkant van de Britten. Scherpe randjes die overigens nog wat meer prikten aan de hand van een snedige lichtshow, die er op zijn beurt voor zorgde dat de Witloof Bar als het ware werd meegezogen in de set.
Dat Gretel daarin ook afwisselde tussen oud en (heel) nieuw materiaal, speelde ook een rolletje. Voor “War With America” verruilde ze de elektrische gitaar voor een akoestische om zo voor een fijne sfeer te zorgden, het splinternieuwe “Cry Me a River” viel dan weer wat tegen. Doordat de productie nogal groots en het geluid al de hele avond niet optimaal zat, voelde het allemaal iets te overrompelend aan. Ook waren de hoogste noten niet per se Hänlyns beste vrienden, al deed ze bij momenten wel wat denken aan Hannah Reid van London Grammar. Dat had misschien ook wat te maken met het feit dat de Britse eruit zag als een ruigere versie van eerder genoemde zangeres.
Hoe dan ook bouwde de set over het algemeen wel op richting een kookpunt, met hier en daar een probeerseltje. “The Cutting Edge” en “Crash” waren bijvoorbeeld nog te verschijnen nummers, maar brachten wel een zekere groove met zich mee. “Slugeye” voegde dan weer een vleugje melancholie aan de set toe, maar je voelde wel aan alles dat het hitje “Drive” was dat het echte hoogtepunt van de set vormde. Dat het gezelschap werd gehouden door afsluiter “Today (can’t help but cry)” zorgde ervoor het echt intense venijn ‘m in de staart zat. Niet dat het daarvoor ooit niet goed was – Gretel Hänlyn heeft echt wel een paar sterke nummers en heel wat potentieel -, maar er is simpelweg nog heel wat ruimte voor verbetering.
Maakte Gretel Hänlyn de verwachtingen waar in de Botanique? Een eenduidig antwoord is er niet per se. Langs de ene kant waren de omstandigheden, in de vorm van een matige opkomst, niet ideaal, langs de andere kant zat het geluid niet altijd mee. Het potentieel was er echter altijd, maar door de nog vrij beperkte discografie merkte je wel dat het soms wat veel van hetzelfde werd: harken om het uurtje te vullen. Hoe dan ook mag de Britse zeker terugblikken op een plezante set, die zeker wel veelbelovend is voor de toekomst. Er zit met andere woorden opnieuw een erg coole band klaar om een stapje hogerop te klimmen.
Setlist:
Apple Juice
Wiggy
King of Nothing
War With America
The Cutting Edge
In the Water
Cry Me a River
Connie
Slugeye
Little Vampire
Head of the Love Club
Far Out
Crash
Drive
Motorbike
It’s the Future Baby
Today (can’t help but cry)
