Bob Vylan @ Ancienne Belgique (AB Club): Droom groot

Ondanks dat cynici beweren dat muziek de wereld nooit zal veranderen, voelen sommige artiesten zich geroepen om onrecht te blijven bestrijden. Bob Vylan is daar een goed voorbeeld van. De Britse groep rond zanger-gitarist Bobby Vylan en drummer Bobbie Vylan gebruikt grime en hardcorepunk om zijn maatschappijkritische boodschappen te verkondigen. Armoede, Brexit, raciale ongelijkheid, besparingen in de zorgsector… Zolang onze leiders deze zaken niet op orde hebben, blijft Bob Vylan keet schoppen zoals het dat vorig jaar deed op Bob Vylan Presents The Price Of Life. Na een goedgevulde zomertournee met een passage op Pukkelpop, wijkt de band nu uit naar de kleinere clubs om de boel kort en klein te slaan. De nieuwe singles “Dream Big” en “He’s A Man” gaven alvast een voorsmaak van hoe de Britten zich verhouden ten opzichte van onze westerse consumptiemaatschappij.

Ook in België blijft hiphop volop in ontwikkeling. Eén van de nieuwe gezichten is SPACEBABYMADCHA. Ze werd dit jaar verkozen tot één van de negen finalisten van StuBru’s De Nieuwe Lichting en resideerde in de Antwerpse Trix. Muzikaal gezien was de Brugse rapster een complete miscast, maar dat deerde haar niet om het gitaarminnend publiek bij de les te houden. De autotune en volumeknop gingen onmiddellijk naar rechts en ze bestormde het podium alsof ze de hoofdact van de avond was. De drum-‘n-bass en hyperpopachtige tracks deden sommigen lichtjes overstag gaan. Achteraan het publiek was er niet zoveel interesse, maar vervelen deed SPACEBABYMADCHA niet. Ze klauterde op elke box, dook het publiek in en nam geen blad voor de mond om zo alle armen in de lucht te krijgen. We denken niet dat haar muziek veel nieuwe zielen gewonnen heeft, maar haar energieke performance zal wel nog een tijd blijven plakken bij de aanwezigen.

Rond negen uur stond al het mannelijke testosteron op ontploffen. Na vijftien minuten vertraging trapte een roadie de show op gang, maar zijn enthousiasme zorgde voor een anticlimax. In plaats van dat Bob Vylan keihard zou rammen, namen Bobby en Bobbie hun tijd om yogagewijs de spieren te stretchen. Eens lichaam en geest één catharsis waren, deden de ruige riffs de moshpit openbarsten. Spijtig genoeg liepen de gitaren weer mee op tape; voor een eerste Europese zaaltournee hadden we verwacht dat de band eindelijk uitgebreid zou worden. Dat verlies compenseerde Bobby door continu van hot naar her te springen, keihard te rappen en ongegeneerd in de pit te vliegen. De vergelijking met Rage Against the Machine viel het hardst op bij “I Heard You Want Your Country Back”. Tussendoor werd er tijd vrijgemaakt om te grappen en grollen. Voorafgaand aan “Take That” werd Elvis Presley door iemand van het publiek verweten van pedofilie en het stelen van de muziek van zwarte mensen.

Bob Vylan probeerde de waarheid niet in pacht te hebben, maar wilde ook niet aan de zijlijn blijven toekijken hoe zelfzuchtige oorlogen volkeren blijven verdelen. Zo werd de aangereikte Palestijnse vlag niet geweerd, maar juist gepromoveerd tot podiumattribuut. Bovendien keek het duo verder dan zijn neus lang was. Zo opperden de leden dat bij de nieuwe single “He’s A Man” vrouwen het voorste stuk moesten innemen. Dat kwam de algemene sfeer ten goede, want in de moshpits zaten er namelijk ook enkele zatlappen die hun boekje te buiten gingen. De single zelf werd goed onthaald, al was die niks nieuws onder de zon – de gekende elementen van rock, hiphop en elektronische beats bleven ruimschoots aanwezig. Niet dat Bob Vylan halsoverkop van stijl moet veranderen. De muziek blijft zo explosief als een molotovcocktail, waarvan “The Delicate Nature” een goed concentraat was.

Ten slotte maande de groep iedereen aan om groot te blijven dromen. Als onafhankelijke band sloegen ze er naar eigen zeggen in om in de top twintig van de Britse charts te geraken. “Dream Big” kopte lekker binnen en hield de zaal geen seconde stil. Hetzelfde kan gezegd worden over “Pretty Songs”, maar het hek ging pas van de dam bij “Wicked & Bad”. Zonder schroom nodigde Bob Vylan de aanwezigen uit om mee het podium op te kruipen. Dat hoefden ze geen twee keer te vragen. De Palestijnse vlag wapperde continu, maar nadien stond iedereen er een beetje verweesd bij. Dat hadden Bobby en Bobbie langs de zijkant in de mot. Als reactie kregen we Nirvana’s “Territorial Pissings” als smakelijke uitsmijter. Bob Vylan zorgde zo toch nog voor een verrassende apotheose. Mede door het kwartier over tijd te gaan, was de strakke show net avondvullend genoeg om de fans waar voor hun geld te geven. Aan spelplezier, ritme en gepaste bindteksten geen gebrek. Bob Vylan heeft een glasheldere missie en wist die overtuigend te verkondigen aan zijn brede achterban.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!