© Hans Lenvain
Het is alweer even geleden, maar eind augustus mocht Orchestral Manoeuvres in the Dark, of kortweg OMD, het driedaagse W-Festival in Oostende afsluiten. Voor die laatste festivaldag op gang werd getrapt kregen we de kans om met keyboardist en zanger Paul Humphreys te praten over het binnenkort te verschijnen album Bauhaus Staircase.
Binnenkort breng je met OMD een nieuw album, waarvan de gelijknamige single “Bauhaus Staircase” onlangs verscheen. Hoe zijn jullie bij die albumtitel terecht gekomen?
We kiezen meestal de titel van het lied dat het album representeert, maar de titel moet natuurlijk ook werken als albumtitel. Bauhaus Staircase is eigenlijk een schilderij van Oskar Shlemmer en het ding van OMD is dat we kunst en muziek op een bepaalde manier mixen en dat is ook de manier waarop ik en Andy (McCluskey) werken. Andy was een kunststudent en ik studeerde elektronisch ingenieur en dus mixten we samen elektronica en kunst. Dat hebben we altijd zo gedaan. Het schilderij zelf werd door Andy ontdekt en het weet de hele Bauhaus-stroming weer te geven. Er valt veel te vertellen over de Bauhaus-beweging, van de opkomst in Duitsland tot hoe de nazi’s het probeerden plat te leggen. Er hingen dus heel wat problemen erom heen en dat maakte het interessante materie om over te schrijven.
Is het daardoor in zekere zin ook een trip terug in de tijd?
Exact. Het is een periode die we alle twee heel fascinerend en vooral ook esthetisch gezien zeer mooi vinden.
Andy was een kunststudent en ik studeerde elektronisch ingenieur en dus mixten we samen elektronica en kunst. Dat hebben we altijd zo gedaan.
Over terugkeren in de tijd gesproken, jullie draaien al veertig jaar mee; is het proces van het maken van een album doorheen de jaren heen veranderd?
Het is eigenlijk pas bij dit album veranderd, want we zijn er aan beginnen werken tijdens de pandemie. Ik huurde een huis in Zuid-Frankrijk toen de lockdown van start ging en zat daar dus ook vast. Andy zat in Liverpool en ik kon niet naar hem toe en hij niet naar mij. Normaalgezien starten we het maken van een album door samen in een ruimte te zitten en ideeën rond te gooien, tot er een kleine schets ontstaat, waarna we elk onze eigen weg gingen om er alleen aan te gaan werken. Deze keer konden we dus niet samen in een ruimte zitten, dus moesten we het anders aanpakken. Ik herinner me nog de dag dat Andy me opbelde om te zeggen dat hij zich enorm, enorm verveelde en me vroeg of ik ook maar iets had om hem door te sturen waarop hij kon spelen. Omdat we heel veel tijd hadden, ben ik doorheen mijn folder vol ideeën gegaan – we gooien een goed idee natuurlijk nooit weg, maar wachten wel gewoon tot het in iets anders kan ontwikkeld worden – en bleef hem maar dingen sturen. Hij stuurde me dan vervolgens een versie door waar hij al aan gewerkt had en ook tekst had aan toegevoegd. We werkten eigenlijk virtueel aan dit album, al was dat niet ideaal, maar we hebben er toch een goed album van gemaakt.
Kwamen de ideeën voordien dan volledig in samenwerking?
We gingen dus meestal eerst samen van start en eens we een basisidee van het concept hadden, gingen we er de hele dag van alles mee te proberen. Daarna nemen we het alle twee met ons mee om er gescheiden aan te werken, maar het basisidee komt er wel wanneer we samen in één ruimte zijn. We kwamen dan samen met alles dat we met het nummer gedaan hadden om die ideeën nog eens rond te gooien, maar deze keer konden we dat dus niet doen en dat zorgde voor een ander proces, dat ook langer duurde. Het gaat allemaal veel sneller wanneer je samen in één ruimte zit. We moesten de hele tijd grote bestanden naar elkaar sturen en het duurde soms wel een dag om ze te kunnen uploaden, afhankelijk van de internetverbinding. Heel direct verliep het dus allemaal niet. De wifi in de bergen van Frankrijk droeg daar ook aan bij.
© Hans Lenvain
We hebben vernomen dat dit album zeer politiek getint zal zijn. In welke zin precies?
Het is nog meer politiek getint zijn dan we ooit al waren. Hoe ouder we worden, hoe meer dingen er veranderen en de wereld is de afgelopen jaren heel snel heel veel veranderd. In een achttal jaar hadden we de opkomst van Donald Trump, de verdere opkomst van extreemrechts en de Brexit en alle daar bijhorende gekkigheid. De Brexit is ongetwijfeld het belachelijkste dat Groot-Brittannië ooit heeft gedaan. Het is grootschalige zelfpijniging, dus al die gestoorde politieke problemen die de afgelopen jaren hebben plaatsgevonden, beïnvloedden het album. We praten veel over politiek op de bus en we hebben ook met de hele band dezelfde politieke opvatting, wat het makkelijker maakt. We prevelen de hele tijd over politiek op de tourbus, dus het is logisch dat het onze muziek beïnvloedt. We zijn in het verleden al politiek geweest, zoals met uhm…
“Enola Gay”?
Ja, “Enola Gay”, dat een anti-nucleaire oorlogslied is, maar ook met Dazzle Ships, dat over de koude oorlog gaat. We zijn dus zeker al politiek geweest in het verleden, maar niet zo verbaal zoals nu. Misschien zijn we wel oude knorrige mannen geworden; gewoon één van hun.
We begrijpen maar al te goed dat je schrijft over de dingen die in je hoofd rondtollen.
Natuurlijk. Het zijn ook echt politieke beslissingen die rechtstreeks invloed hebben op ons. De Brexit heeft veel invloed op de Britse mensen en het heeft ook de muziekwereld aangetast. Het is nu veel moeilijker voor kleinere Britse bands om bijvoorbeeld een Europese tour te doen en voor kleinere Europese bands is het ook heel wat minder evident om een tournee te doen in het Verenigd Koninkrijk. Een tournee brengt natuurlijk ook veel kosten met zich mee. Het is allemaal gestoord, verschrikkelijk zelfs. Ook de oudere bands die een kleiner publiek hebben, worden erdoor aangetast. Het is echte gekte, dus we wilden echt door middel van de muziek in contact zien te komen met de politieke beslissingen die onze levens en andere mensen hun leven hebben aangetast.
Misschien zijn we wel oude knorrige mannen geworden; gewoon één van hun.
Het is leuk dat jullie gelukkig wel nog naar Europa kunnen komen.
Inderdaad, al maken we niet zoveel winst meer als vroeger, maar nu doen we het toch gewoon uit de liefde voor de muziek en voor het optreden.
Hoe blijven jullie het doen om festivals zoals deze te headlinen?
Als band blijven we gaan omdat we nog steeds veel energie hebben, ondanks dat we toch al wat ouder zijn. We houden nog steeds van wat we doen. Het is gewoon nog leuk om te doen en het helpt ook dat we niet zo’n band zijn waarin iedereen elkaar haat; we zijn echt gewoon goeie vrienden, die ervan houden om samen te komen en muziek te maken. Wanneer we festivals doen, zien we elkaar niet vaak tijdens de week, maar wanneer we samenkomen in het weekend is alles heel amicaal. We doen het echt voor het plezier en voor de liefde voor de muziek. We zijn ook trots op onze muziek, dus het is fijn om op te treden en die muziek te kunnen spelen voor de mensen.
Is jullie aanpak van liveshows doorheen de jaren heen veranderd?
Het is min of meer hetzelfde, maar doorheen de jaren is de vele nieuwe technologie wel zeer helpend. We hoeven op festivals zelfs niet te soundchecken omdat we door heel wat digitale dingen al weten hoe we zullen klinken, maar we spelen natuurlijk nog nagenoeg alles live.
Bauhaus Staircase verschijnt op 27 oktober. Op 15 februari stelt OMD die plaat voor in een uitverkocht Koninklijk Circus.
