W-Festival (Dag 3): Een elektrische afsluit

© Oliver Rasti

Na een organisatorisch stroef verlopen tweede dag belandden we zondag al op de derde en laatste dag van het W-Festival in Oostende. De oorspronkelijke affiche werd enkele dagen geleden nog aangepast door de afzegging van Bow Wow Wow, dat er door twee coronabesmettingen niet kon bijzijn. Voor een oplossing moest niet ver gezocht worden, want de Britse band werd vervangen door Lavvi Ebbel, dat oorspronkelijk in de Batcave zou spelen, maar nu dus de Main Stage mocht openen. Praga Khan werd dan weer opgetrommeld om de Batcave te openen.

Lavvi Ebbel @ Main Stage

Lavvi Ebbel was dus misschien niet de naam die velen hadden gehoopt te zien op de Main Stage en dat leverde op zijn beurt dan ook maar een halfvolle tent op. Het belette de Belgische band er echter niet van om letterlijk en figuurlijk alles te geven. Zo trok frontman Luckas Van Der Taelen zijn witte hemd uit nadat hij er een flesje water had over gekieperd en werd die actie op een groot applaus gevolgd. Het bracht de set een goede start waarna ieder nummer zeer strak uitgevoerd werd en het duidelijk werd dat songs zoals “Identity Crisis” en “Victoria” na al die jaren nog overeind staan. Hoewel ze misschien beter uitpakten in de Batcave, speelde Lavvi Ebbel een uitstekende set, die zowel muzikaal als entertainmentgehalte genoeg bood om de halfvolle tent te bekoren.

Genesis (Classic) @ Main Stage

Ray Wilson verving de vertrokken Phil Collin bij Genesis en nam als zanger echter maar één plaat op met de band. Dat belet hem er niet van om te touren met het beste materiaal van zijn ex-band en de bandleden die hem voorgingen. Het was dan ook met name met de hits van Peter Gabriel en Phil Collins dat hij de hele tent met zich mee wist te krijgen. “Sledgehammer” was daar de eerste van en kreeg het publiek meteen aan het klappen, terwijl een episch en lang uitgerekt “In The Air Tonight” het grootste kippenvelmomentje van de dag opleverde, met op de tweede plek ongetwijfeld de vioolsolo tijdens “Follow You Follow Me”. Wanneer een band nummers van muzikale genieën als Genesis en vooral Peter Gabriel en Phil Collins op zo’n straffe manier weet neer te zetten, dan kan je niet anders dan vol bewondering toekijken.

The Cardigans @ Main Stage

Het was maar liefst zeventien jaar geleden dat The Cardigans nog een optreden gaf in België. De Zweedse alternatieve popband rondom frontvrouw Nina Persson, maakte die terugkeer dan ook meer dan gedenkwaardig en opende met het meeslepende “Paralyzed”. Daarbij viel het meteen op dat Perssons stem een authentieke korrel ontwikkelde door de jaren en de nummers een wat hoger rockgehalte hadden. Dat misstond zeker niet bij de bekende pophits zoals “Erase / Rewind” en “For What It’s Worth”, waarop ze ook enkele ferme uithalen deed. “Love Fool” werd naar het einde toe wat sneller gespeeld, al was dat vermoedelijk omdat de band haar übercommerciële hit ondertussen beu gespeeld is. Het maakte het optreden zeker niet slechter en gaf ons vooral ook een wat langer einde bij afsluiter “My Favorite Game”, dat mede door fantastisch gitaarspel de hele tent deed opveren. The Cardigans’ live afwezigheid van zeventien jaar was het wachten zeker waard waardoor we nu enkel en alleen maar kunnen hopen op een zaaltournee.

Natalie Imbruglia @ Main Stage

Met Natalie Imbruglia waren we al aanbeland bij de voorlaatste Main Stage-act van deze jaargang van W-Festival. De Australische zangeres dompelde de tent onder in de zeemzoete en soms wat te eendimensionale popsongs, waardoor we ondanks de fraaie uitvoering toch enkele keren de aandacht verloren. Dat Imbruglia net te weinig hits heeft om een hele set mee te vullen, zat daar ongetwijfeld voor een stuk tussen. Gelukkig had ze met “Torn” wel nog die ene wereldhit in petto om de hele tent te laten meezingen. Daarna volgde nog een rockend “Big Mistake” en dat deed ons er vooral aan herinneren dat de set eigenlijk wat meer van die nummers had kunnen gebruiken.

Orchestral Maneuvres in the Dark (OMD) @ Main Stage

Om acht uur was het vandaag al aan headliner OMD. De iconische Britse synthpopband was dan ook de grootste publiekstrekker van de avond en dat betekende bijgevolg ook een volle tent, al was het deze keer niet zo erg zoals gisteren, toen de tent moest afgesloten worden. De Britten bewezen dat ze de volle tent meer dan waard waren, want ze geven veruit de beste show van deze jaargang van W-festival. Met een grote hoeveelheid hits en een karrenvracht aan meeklapbare nummers hadden ze het publiek in no-time mee en tussen de nummers door werd zo luid geschreeuwd dat ze het waarschijnlijk tot in Duinkerke hoorden. Dat “Electricity” al als tweede kwam, zette ook de toon voor het hele optreden. Afsluiter was “Enola Gay”, dat niet alleen voor de laatste danspasjes van de avond zorgde, maar ook het hele publiek deed meezingen. OMD was de gedroomde afsluiter en zorgde 75 minuten lang voor een enorme brok energie bij het publiek. Noem het gerust een elektrische afsluiter.

De slotdag van W-Festival was er eentje die vrij kort was, maar kwaliteit gaat boven kwantiteit. Zowel Genesis (Classic) en The Cardigans, als OMD speelden straffe sets, waarbij het publiek ook telkens voor de nodige sfeer zorgde. Dat er een ferme rij mensen stond voor de super early bird tickets, 89 euro voor een driedagenticket (!), verbaasde ons dan ook niet. Het enige dat ons nu nog rest, is nagenieten van enkele sterke optredens van de muziekhelden uit de jaren tachtig en negentig en uitkijken naar volgend jaar.