© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Om alle hoeken van de postpunkkamer en het bezwete bovenlijf van Zac Lawrence te zien, was het zondagavond in de AB te doen. Geen beter recept om de week van je af te schudden – letterlijk – dan de bezwerende saxofoon en snijdende ritmes van DEADLETTER. Ongeveer een jaar geleden kwam het Britse zestal met Heat! als sterke debuut-ep. Een langspeler is er vooralsnog niet, maar aan live-ervaring geen gebrek: de band stond de afgelopen maanden bijna tien keer op een podium in ons land; onder andere op Leffingeleuren en Badlands. Gisterenavond kregen ze een zaal en een publiek voor hen alleen, en bewezen ze dat al dat veldwerk zijn vruchten afwerpt.
Als opener krijgen we een van de winnaars van Sound Track 2021 te horen. Nona Problemo echoot nostalgisch The Cure, maar wil het eigenlijk ook dringend over het klimaat hebben. Zichzelf omschrijvend als ‘radicaal naïeve eco wave’ brengen ze inventieve poprock met synths, gitaren en veel humor – en gisteren leken ze in overeenstemming met de hoofdact nog extra op die kloeke gitaren in te zetten. De Leuvense naïevelingen met een duidelijk oog voor identiteit en quirkyness – ze hebben sterke merch en gebruiken collages voor hun singlecovers – staan de komende weken nog eens in het Brusselse Café Central en in CC Grimbergen.
De uitverkochte AB staat al ter plaatse te trappelen wanneer de silhouetten van de Britten uit de coulissen komen. De saxofoon opent en bewijst direct waarom dit geheime wapen DEADLETTER buiten het dertien-in-een-dozijn van de postpunkbands plaatst. Na opener “The Snitching Hour” beslissen zaal en publiek gezamenlijk dat het nu wel dringend wat minder beschaafd moet. Er gaan hemden uit, en de moshpit die zich voor het podium vormt, zal zowel in grootte als in intensiteit het komende uur niet meer afnemen.
De liedjes van de band zijn onderling vaak relatief inwisselbaar – zelfde dreun, zelfde structuur. Toch zorgen tamboerijn, saxofoon en Lawrence’s escapades naast het podium voor dynamiek. Op “Madge’s Declaration” worden de tamboerijnen bovengehaald, op “Fit for Work” worden we aangesproken en begeleid: ‘On stage we are gonna be really quiet, and you are gonna be really loud.’ Net wanneer je dacht dat de persoon voor je niet nog hoger en baldadiger kon springen, wordt het onverwoestbare “Binge” ingezet. “Degenerate Inanimate” klinkt dan weer poppy en meezingbaar – bijna braaf. Ook wie zich beducht voor de broeiende moshpits verschanste, wordt tijdens dit lied tot dansen aangezet. Op het podium verdwijnen de muzikanten bijna in de anonimiteit terwijl de frontman de show steelt, niet zelden tussen het publiek. Hij mengt zich in moshpits of maant ons aan tot knielen. De zaal hangt aan zijn lippen – niets zo leuk als georchestreerde vrijheid.
Het onheilspellende “Zeitgeist” is een perfecte afsluiter van de strakke set. De bezwerende song rijmt een beetje met Shame, maar staat ook zonder deze vergelijking als een huis: parlando inkleding en pathetische uitvoering. Tevens hoogtij voor de vedette die Lawrence al de hele show was. Tijdens dit nummer vleit hij zich tegen de plakkerige vinylvloer van de zaal. ‘Blue is the colour of the month / Blue is the colour of the year’. Voor ons geen blue monday met dit denderende concert in ons achterhoofd.
De beschaafde cowboys van DEADLETTER wisten onze week op zondagavond; Zac Lawrence dreunde de zorgen uit ons hoofd en onze respectievelijke benen deden de rest. De schone lei die achterbleef werd weer fit for work bevonden. Zo’n dozijn nummers en wat onstuimig gestuiter bleek genoeg om ons hart te veroveren, als dat al niet gebeurd was. Sterke nummers, sterk spel, sterke show. DEADLETTER lijkt ons niet beu te geraken en blijft kwistig liveshows spelen – wij hen gelukkig ook niet. Onwards!
