© robinvandenb
De tweede dag van een festival is altijd een beetje sleuren, al had Leffingeleuren geluk dat de zon meteen aan het schijnen ging. Hierdoor was er al meteen een goed hoopje volk dat van bij het begin nieuwsgierig naar de bandjes kwam kijken. Naarmate de dag vorderde, werd het meer bewolkt waardoor het uiteindelijk toch wat pletste, maar dat kon de sfeer niet bederven. De shows waren namelijk nog steeds binnen en daar waren we droog en genoten we het best van de muziek. Ook deed Duyster weer hun ding in de kerk met enkele fijne sessies en een concert van Rozi Plain als hoogtepunt. We kregen daarbuiten heel wat leuke shows met onder andere DEADLETTER, King Hannah, Cavalo Nero en Psychotic Monks als hoogtepunten.
Jerry Lada @ Busker Stage
De in Gent gebaseerde Jerry Lada is zo een van die vele quarantaineprojectjes waarvan we ondertussen ze niet meer op één hand kunnen tellen. Het lijkt echter wel dat dit een ‘blijverke’ is en zo besloot bezieler Jasper Suys in 2022 hun eerste plaat Jerrypop te lanceren om aan te tonen dat het toch menens is. De Busker Stage was dan ook de perfecte plaats om die plaat voor te stellen en ons te voorzien van de eerste warme gevoelens. “Clear Skies” waren er (nog) niet echt te vinden, maar klonk als de perfecte voorbode voor een warme middag. De combinatie van garage, lo-fi, indie en ook wat surfrock bracht ons tot besef dat we wel degelijk in een kustgemeente zaten waardoor we vlotjes op de sound konden surfen en al van bij het begin wat beentjes heen en weer werden gezet.
Dat Suys zelf nog niet lang wakker was, konden we misschien wel al vermoeden toen hij ons rond twee uur toesprak met ‘goeiemorgen zonnestraaltjes’, maar als we eerlijk mogen zijn was een groot deel van het publiek ook nog niet lang uit zijn tent gekropen. De vrolijke gitaren waren dan ook de perfecte verwelkoming om de dag te starten. Iedereen knikkebolde zich op de nasale tonen van Suys die met momenten wel wat nonchalance inhield, maar dit droeg tegelijk wel bij aan de sound die Jerry Lada aan ons wilden presenteren. “Keep On Trucking” werd opgedragen aan Jerry Lada’s favoriete truckchauffeur en als je een fijn nummer als dit als soundtrack krijgt toegewijd, dan zou je het ook wel eens overwegen om de baan op te trekken en een carrièreswitch te overwegen. Voor een echte gitaar-scheuring, was het echter wachten tot afsluiter “Shape This Mess” waarbij ze hun favoriete snaarinstrumenten nog een laatste keer goed lieten horen en op die manier hun set tot een goed einde brachten.
Fake Indians @ Zaal De Zwerver
© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Begin september, op de eerste om exact te zijn, verscheen de tweede plaat van Fake Indians. Die dag werd een releaseshow gegeven in Kavka en ook in Nederland werd Inforock al voorgesteld. Zestien dagen later zou de plaat al iets gekender in het gehoor van de fans moeten liggen en dus kon Fake Indians in De Zwerver als openingsact gewoon zijn ding doen. Het begon met een lang nummer waarbij krautrock en noise elkaar in symbiose vonden en bleef op een meer repetitieve, maar donkere manier verder gaan. Zo hoorden we ook streepjes grunge, vooral wanneer zanger Stof Janssens zijn keel openzette met de nodige distortion. Visueel kregen we enkele fijne beelden op de achtergrond, al ontstond er ook wat hilariteit toen er, al dan niet onbedoeld, plots een computerscherm opdook in plaats van de trippy visuals. Wat ook opviel is dat de band zijn muziek centraal stelde en het gezicht van iedereen bijna onzichtbaar was. De een had er te veel haar voor, de ander schminkte het of had er een cymbaal voor en zo konden we eigenlijk enkel maar in trance geraken. Met enkele vuile gitaarslagen tussendoor was Fake Indians een goede duistere opener die de gitaren meteen op punt zette.
Echo Beatty @ Apollo
Ondanks dat de zon scheen buiten, leek de donkere muziek het begin van Leffingeleuren te overheersen. Ook Echo Beatty had zo niet echt de meest zomerse muziek meegenomen naar het dorpje. Dat deerde weliswaar niet, want wat de band doet is bloedmooi en ook zeer krachtig in zijn intimiteit. We zouden zeggen dat de melancholie er omarmd werd en iedereen ook in een donkere, maar wel aangename wereld vertoefde, begeleid door de frêle vocals van Annelies Van Dinter. Nummers werden ook wat langer uitgesponnen en kregen zijn tijd om te ontplooien via een repetitieve baslijn, subtiele drums en ook wat dromerige gitaar. Het klein uurtje dat de band speelde, was natuurlijk niet voor iedereen weggelegd, maar iedereen die er zijn ogen sloot, bevond zich zeker niet in de hel.
Macie Stewart @ Café De Zwerver
Macie Stewart mocht haar Europese tour afsluiten in het Café van De Zwerver. Als een echte diva werden de deuren pas één minuut voor haar show geopend, al zal ze daar zelf niet echt op de hoogte van zijn geweest. Met een viool in de hand en een begeleidende multi-instrumentaliste aan haar zijde probeerde ze met zijn tweetjes het publiek te betoveren. Eerst was dat gewoon instrumentaal een beetje zoeken met de viool en dwarsfluit, maar eens ze haar stem daarna bovenhaalde, werd het ook dromen. Samen met dat breekbare in de muziek, was er zo nu en dan ook experiment waarbij ze hun unieke instrumenten even een soort van soundscape lieten maken. Zo was Macie Stewart niet enkel de zangeres met gitaar, maar ook zangeres met viool en elektronische effecten. Dat maakte van dit alles een oprecht en eerlijk geheel en het publiek omarmde het nadien met een luid applaus.
Runnner @ Apollo
Runnner met drie n’en en afkomstig uit Los Angeles bracht eerlijke indierock mee naar Leffinge. Een verklaring voor het waarom de band met drie n’en geschreven is, werd nog gevraagd vanuit het publiek, maar meer dan een ‘Runner with two was taken’, kregen we niet. Het toonde alvast aan hoe gemoedelijk de sfeer tussen band en publiek was. Tussen ieder nummer door kregen we een dankbare frontman die heel bescheiden ‘thank you’ zei. Die bescheidenheid was bovendien nergens voor nodig, want we zagen een heel volwassen groep aan het werk die live duidelijk iets krachtiger klinkt. De muziek was een mix van emorock en indiefolk en ondanks dat de sound vol en bij momenten stevig was, klonk het nooit niet toegankelijk. Dat is de verdienste van de band die ieder nummer bloedmooi en doodeerlijk laat overkomen. De expansieve rock kwam binnen en zeker de extra bandleden vormden een mooie meerwaarde om de sound nog wat grootser te laten klinken.
DEADLETTER @ Zaal De Zwerver
© CPU – Karen Van Lierde (archief)
De furieuze bende van DEADLETTER kan je dit jaar niet ontlopen. Ze stonden deze zomer op drie festivals (met onder meer Rock Herk) en voordien kon je ze nog zien op onder andere Badlands en BRDCST. De band speelde dus op ieder ontdekkingsfestival in België en dan mocht Leffingeleuren natuurlijk niet ontbreken. Toch viel er al meteen iets op toen de band het podium betrad: geen saxofoon. De speciale saxofoonsound die de meeste nummers van DEADLETTER bepaalt, was er deze show niet bij. Frontman Zac Lawrence verzekerde ons op het eind weliswaar dat de saxofonist er deze keer gewoon niet bij kon zijn. Gelukkig is dat instrument niet onoverkomelijk als je songs heel goed zijn en dat zijn ze bij DEADLETTER. Nummers als “Degenerate Inanimate” en “The Snitching Hour” aan het begin van de set waren zonder de blazer zelfs nog snediger omdat de focus meer op de gitaren kwam te liggen. De gitaristen lieten zich ook niet kennen en smeten zich alsof hun leven ervan afhing. “Fit For Work” zorgde voor een mooi interactiemoment in de set waarna iedereen in de zaal volledig aan de lippen van de band hing. De voorste regionen begonnen te stomen waardoor een moshpit geen verrassing en onvermijdelijk was. DEADLETTER heerste bijgevolg ook op Leffingeleuren.
The Muckers @ Café De Zwerver
Tot gisteren hadden The Muckers nog nooit in België gespeeld, maar een ontmaagding in Leffinge lijkt ons een mooie locatie. De band stelde er Endeavor voor dat al in 2021 verscheen, alsook wat nieuwe muziek voor een toekomstige plaat. Daarop maken de Amerikanen een mix van glamrock en garage met vooral een gladde, grootse sound die zo in stadions zou passen. Alleen zijn de nummers daar voorlopig nog niet goed genoeg voor, al is de inleving wel tot in de puntjes uitgewerkt. Het viel op dat The Muckers in het begin het instrumentale centraal wilden stellen, want de eerste song was zo gewoon een instrumental. Ze lieten de fuzz overheersen en met de nodige power werd iedereen in het café goed wakker geblazen. Daarna volgden een hele reeks aan meer groovy rocknummers wat ervoor zorgde dat het energieke van in het begin wat naar de achtergrond verdween. Het bleek namelijk dat heel wat nummers van The Muckers te veel in een eenheidsworst begonnen te verzinken en dat merkte je ook aan het café dat langzaam leegliep. Gelukkig waren er nieuwe nieuwsgierigen en toen de band naar het einde toe terug de energie in de set liet komen, werd iedereen toch mee genomen in een krachtexplosie. Het mocht weliswaar wat meer zijn, maar dat komt ongetwijfeld wel goed in de toekomst.
HENGE @ Zaal De Zwerver
De meeste bands op Leffingeleuren komen uit de Verenigde Staten of Europa, maar HENGE komt zelfs niet eens van de Aarde. De band die van een verre planeet buiten dit zonnestelsel komt, bestaat uit Zpor, Goo, Grok en Nom. Die eerste is de frontman en staat met een elektronische bol op zijn hoofd in een kloon van een menselijk lichaam. Je hoort het, alles is nogal speciaal en dat was precies de reactie die vanuit het publiek ontstond toen ze de band aan het werk zagen. Dat twee leden ook alienhoofden hebben, draagt allemaal bij aan de gimmick die ze rond zichzelf creëren en dat is plezant. Alleen kan je dat geen uur volhouden, zeker als de songs niet het sterkste zijn wat je te bieden hebt. De intergalactische muziek bevat vooral veel synths en bij momenten ging het er ook wel wat steviger aan toe als er een gitaar in het geheel kwam. Het zijn vooral die snelle, meer speels dansbare nummers die ook tot enthousiasme leidde in het publiek. De tragere songs waarbij Zpor met te veel vervormde vocals op zong, voelden dan weer net iets te geforceerd aan. Dat ze het goed brengen, is een understatement en met nog iets meer goeie songs kan dit wel eens een plezante act worden, maar nu blijft het nog te veel een gimmick.
Cavolo Nero @ Apollo
Er moet iets in de grond zitten in Nederland dat ze altijd exotische muziek willen maken. Jungle By Night en Altin Gün zijn maar enkele van de voorbeelden van bands die altijd voor een feestje zorgen door sfeervolle funky muziek te brengen. Cavolo Nero kan nu gerust al aan dat lijstje toegevoegd worden. De band uit Utrecht kwam voor het eerst buiten de landgrenzen om op Leffingeleuren hun muziek te delen. Terwijl er buiten een kleine plensbui plaatsvond, werd het in de Apollo snikheet. Dat was niet alleen omdat er heel wat mensen binnenkwamen die bleven plakken, maar ook door de heel zomerse muziek. Het zestal had heel wat percussie bij zich waardoor je al snel de groove begon te voelen. De eighties waren bijgevolg nooit ver weg door het funky ritme, al was er ook wel iets zuiders in de muziek. Single “Mauna Kea” gaat bijvoorbeeld over een vulkaan in Hawaii en dat is ook de sfeer die bij deze muziek past: zon en strand, maar wel wild in het rond dansend. De sfeer ging doorheen de set alleen maar meer de lucht in, zeker toen ze tijdens voorgenoemd nummer percussie begonnen uit te delen aan het publiek om ze te laten meedoen. De interactie was op die manier uitstekend en de dankbaarheid immens groot. Je kon na een tijd niemand nog zien stilstaan en zo weet je dat je een feestje hebt verzorgd.
King Hannah @ Zaal De Zwerver
© CPU – Cédric Depraetere (archief)
King Hannah brengt op zijn zachtst gezegd geen feestmuziek. De Britse band hult zich in zwarte nevel van waaruit zangeres Hannah Merrick, de blik eeuwig stoïcijns, haar teksten mysterieus declameert. Bij de intro van “Go-Kart Kid (Hell No)” was dat duidelijk nog iets te weinig toegankelijk voor een luidruchtige hoek van de zaal. Geleidelijk aan spijkerde de groep haar geluidsmuur echter volledig dicht. King Hannah is op korte tijd instrumentaal een stuk snediger en volwassener geworden. “Crème Brûlée” werd zo in het slot gebracht met de grandeur van een klassieker. Feesten, maar dan voor de teren van hart.
bar italia @ Apollo
bar italia begon zijn set met een statement, de gitarist had namelijk zijn hand bezeerd dus hij kon enkel nog maar met één hand synths bespelen. Zo werd ook de set een beetje aangepast en kregen we enkel maar nummers waar een synth bij nodig is. Het was meteen ook het enige wat de band tegen het publiek zei, want toen ze na een halfuur het podium verlieten had niemand door dat het eigenlijk gedaan was. Jammer, want een band met zoveel potentieel in zich zou meer mogen doen om zichzelf live te bewijzen. Zeker omdat de verwachtingen hoog lagen met een tent die bijna volledig gevuld was. De omstandigheden waren er dan wel niet naar, de band stond ook gewoon onverschillig op het podium. Er werd niets gezegd, onderling klonk het allemaal wat rommelig en ook vocaal was het te vaak ondermaats. bar italia brengt weliswaar slacker, maar niemand geraakte echt in de sfeer die ze probeerden over te brengen. Dat de tent ook pikkedonker was, maakte het niet makkelijk voor mensen om helemaal mee te gaan in het verhaal. Het enige lichtpuntje was het fijn gebrachte “punkt”, dat door de verschillende vocals en catchy gitaren een hoogtepunt was. Het gevolg was dat de enige bar die de toeschouwers opzochten de bar Leffingeleuren was en dat was toch wel een teleurstelling.
The Psychotic Monks @ Apollo
The Psychotic Monks uit Frankrijk hebben een lange tijd moeten bouwen aan de carrière om uiteindelijk met het derde album toch wat internationaal bereik te kennen. Reden te meer dus om het viertal als afsluiter in de Apollo van Leffingeleuren te zetten. Wat begon als een vreemd geluidsexperiment, mondde al snel uit in een rave van jewelste. Psychotic Monks moest geen tijd nemen om de set op te bouwen, maar knalde al snel heerlijke synths en een lawaai van jewelste door de speakers. Nadat we bijna het woord ‘gabber’ hadden neergeschreven, werden plots gitaren bovengehaald. Het donker werd plots iets lichter en we hoorden zelfs enkele nummers die ook echt nummers zijn, wat we eerst niet hadden gedacht. Daarna ging het plots een meer noise-tour op waarbij we ieder bandlid ook hoorden zingen. Zo klonk de persoon achter de drum ook een beetje als Thom Yorke, maar werd er verder vooral op de krachtige vocals geteerd. Met de hulp van felle lichten en heel wat rook werd er zelfs een subtiele clubvibe gecreëerd, al was het toch wanneer de gieren loeiden en er een echte wall of sound ontstond, dat echt iedereen mee was.
